Αμμος

Η άμμος μπαίνει ανάμεσα στις σελίδες και τρίζει. Ποιος την είχε την ιδέα να παίρνουμε μαζί στην πλαζ βιβλία; Στη δεύτερη σελίδα ήδη πιάνεται κανείς, πώς να βολευτεί στην άμμο; Και το φως είναι παραπάνω από όσο χρειάζεται, θαμπώνει και κουράζει. Ωστόσο συμβαίνει και κάτι καλό, κάτι παράξενο, καθώς σηκώνεις τα μάτια από το βιβλίο και αντικρίζεις στη θέση της τη θάλασσα. Είναι σαν να την πέρασαν ένα δεύτερο χέρι γαλάζιο την ώρα που δεν κοίταζες. Όσο παιδευόσουν να αφομοιώσεις τις ανύποπτες φράσεις, εκείνη σα να την σήκωσαν και να την αέρισαν, σα να αφράτεψε, και να ανανεώθηκε. Οι λέξεις και οι παράγραφοι από περιγραφές που δεν είχαν καμία σχέση μαζί της, αναδεικνύουν τώρα τους κυματισμούς και τις αποχρώσεις που διαρκώς εναλλάσσονται στην επιφάνεια, αλλά επιπλέον φέρνουν επάνω τις αντανακλάσεις του βυθού που ίσως προηγουμένως δεν είχες προσέξει αρκετά. Εκεί στο βιβλίο δεν υπήρχε τίποτα γραμμένο σχετικά με τη θάλασσα, ένα χειμερινό βόρειο τοπίο περνούσε κάποια στιγμή στην πλοκή, ή ίσως και να μην υπήρχε καν πλοκή, να ήταν ένα δοκίμιο οικονομίας ή οδηγίες για το μάρκετινγκ, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η γαλάζια, καλοκαιρινή, εξημερωμένη θάλασσα εκλαμπρύνεται. Οπότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Ή οι λευκές σελίδες ξεκουράζουν το μάτι και το προετοιμάζουν να δεχτεί ευχάριστα τη γαλάζια έκταση, ή η διανοητική προσπάθεια ακονίζει τις αισθήσεις και τις ανοίγει για να χαρούν τις λεπτομέρειες