Δώρα για τους αριστούχους

Θυμάστε τον Ρομπέρτο Μπενίνι στην απονομή των Όσκαρ; Είχε ευχαριστήσει τους γονείς του για "το δώρο της φτώχειας" που του είχαν κάνει. Μόνο οι πολύ στερημένοι μπορούν να αγωνιστούν αρκετά σκληρά, για να φτάσουν ψηλά, εννοούσε. Τα παιδιά των μεταναστών πολύ συχνά διαπρέπουν στα σχολειά μας, επειδή τους χάρισαν κι οι δικοί τους γονείς τη φτώχεια. Αγωνίζονται σκληρά για να ξεφύγουν, να σπουδάσουν, να γνωρίσουν καλύτερη ζωή.  Κι έτσι κάθε χρόνο έχουμε την ίδια ιστορία, να είναι αριστούχοι και να δικαιούνται να κρατήσουν τη σημαία στην παρέλαση, αλλά να αντιδρούν κάποιοι γονείς άλλων παιδιών,  που δεν τα θεωρούν Έλληνες, κι ας μετέχουν της ημετέρας παιδείας. Πώς να χάσουν οι άνθρωποι την ευκαιρία να κάνουν κι αυτοί ένα ακόμα δώρο στα προνομιούχα παιδιά; Γιατί η φτώχεια από μόνη της δεν αρκεί. Μερικά ψυχικά τραύματα είναι ότι χρειάζεται για να πλουτίσει και να βαθύνει η γνώση και η καλλιέργεια μιας παιδικής ψυχής. Έτσι διδάσκονται για τα καλά την ανελέητη πλευρά της ελληνικής πραγματικότητας αυτά τα παιδιά, που δεν καταλαβαίνει από προσόντα, βαθμούς και επιδόσεις, έχει άλλα κριτήρια, άσχετα τελείως με την αξιοκρατία. Η προσγείωση που περιμένει τους άλλους καλούς μαθητές μόλις πάρουν το πτυχίο τους, εδώ προσφέρεται εγκαίρως για να βαθύνει τη γνώση του κόσμου και να ενισχύσει τις άμυνες ή τις ευαισθησίες. Τα παιδιά αυτά θα μεγαλώσουν με διπλά δώρα, από τη μία η φτώχεια που τους προσέφεραν οι γονείς, από την άλλη η αδικία που τους προσφέρουν οι γονείς των συμμαθητών τους. Όσα καταφέρουν λοιπόν  να επιβιώσουν, θα διαπρέψουν σίγουρα, αφού θα είναι προικισμένα πολλαπλώς.