Στεφάνια Πρωτομαγιάς

Στα φοιτητικά μας χρόνια η μητέρα μιας φίλης, είχε αφήσει εποχή με την
αυστηρότητά της. Μας παρακολουθούσε άγρυπνα και γκρίνιαζε συνέχεια. Τίποτα
σωστό δεν κάναμε κατά τη γνώμη της. Ήασταν μια άχρηστη γενιά. Χειρότερη
θεωρούσε την κόρη της φυσικά, αλλά και οι υπόλοιπες δεν πηγαίναμε πίσω. Μια
Πρωτομαγιά, ωστόσο, που ήταν μαζί μας σε εκδρομή, δεν γκρίνιαξε καθόλου.
Είπαμε ότι θα φτιάξουμε στεφάνια, κι εκείνη το πήρε πολύ ζεστά. Ήταν όλο κέφια
και μάζεψε τριαντάφυλλα και πασχαλιές, χωρίς ν' ασχοληθεί καθόλου με μας.
Χαμογελούσε και τραγουδούσε. Δεν πιστεύαμε στ' αυτιά μας. Ύστερα έπιασε με
επιδεξιότητα τα κλωνάρια των λουλουδιών και τα 'φερε βόλτα, γρήγορα γρήγορα
έπλεξε κάτι καταπληκτικά στεφάνια χωρίς κλωστές και ραφές.
 Είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Σιωπηρά εκείνη την ημέρα είχαμε νιώσει, πράγματι, άχρηστη γενιά. Και αναπόφευκτα σκεφθήκαμε τις τέχνες που κατείχε εκείνη κι είχαν
μείνει αναξιοποίητες. Για άλλη ζωή είχε μεγαλώσει κι αλλού είχε βρεθεί, γι'
αυτό τίποτα δεν της άρεσε και διαρκώς παραπονιόταν. Από το χωριό της στην
Αθήνα, σε καθημερινότητα που δεν τη χώραγε. Και με λιγότερα στεφάνια...
Αρχίσαμε να τη σεβόμαστε, να την καταλαβαίνουμε ως άνθρωπο. Δεν ξανατύχαμε
μαζί Πρωτομαγιά, αλλά τη θυμάμαι κάθε χρόνο, όταν προσπαθώ να φτιάξω στεφάνι.
Τυλίγω κι εγώ τα κλωνάρια, ακολουθώ την ίδια μέθοδο, αλλά παρά τις προσπάθειές
μου, δεν έχω καταφέρει ποτέ να φτιάξω ένα τόσο όμορφο στεφάνι. Στο τέλος
βγαίνει πάντα λίγο στραβό και άτσαλο, αλλά δεν πειράζει. Πάλι καλά που τη
θυμάμαι μόνο με τα στεφάνια, και αποφεύγω επιμελώς να τη θυμηθώ όλες τις άλλες
ημέρες, όταν γκρινιάζω στα παιδιά μου.
https://www.tanea.gr/2002/05/02/opinions/analwsima-stefania-prwtomagias/