Δευτέρα 21 Μαρτίου 2022

Μέρα ποίησης χωρίς λέξεις


Πέρασα μια ζωή να προσπαθώ να βγάλω νόημα από τα γεγονότα και να μαθαίνω, να προσπαθώ να γράφω με σωστά ελληνικά πράγματα που θεωρούσα αξιόλογα να γραφτούν και δεν τα διάβαζα αλλού στις εφημερίδες. Πάντα φρόντιζα τις φράσεις μου. Ορίστε όμως, σήμερα, μέρα της ποίησης που γράφω, οι λέξεις δεν εννοούν να με εξυπηρετήσουν. Τις έχω χάσει, δεν ξέρω, έχω μπουρδουκλωθεί σε αμηχανίες, σε σιωπές και στο μεταφραστή της Γκουγκλ.

Είναι η φίλη μιας φίλης εδώ και πίνουμε τσάι, έγινε μητέρα πολύ νέα, έτσι ήρθαν τα πράγματα. Το μωρό έχει προβλήματα, όχι μόνο επειδή η μαμά του πέρασε κόβιντ και χρειάζεται διάφορες εξετάσεις, αλλά κι επειδή πριν καταφέρει να φύγει από την πόλη που ζούσε, πέρασε μια βδομάδα σε υπόγειο καταφύγιο. Είναι πάρα πολύ ανθυγιεινό να περνά μια βδομάδα σε υπόγειο καταφύγιο ένα μωρό έξι μηνών. Δεν το πιστεύεις όταν το βλέπεις τόσο ζωηρό και όμορφο, να σου χαμογελά όταν πλησιάζεις το πρόσωπο σου, αλλά κλαίει τα βράδια και η μαμά του περνάει δύσκολες νύχτες και μέρες που δεν ξέρει πώς να ζητήσει τα φάρμακά του. Ωστόσο είναι πάντα περιποιημένο, ντυμένο ζεστά, καθαρό, και μόνο λίγη μύξα σε κάνει να θυμάσαι από τα βάθη των καιρών πόση δουλειά, πόσες γνώσεις, πόσα αντικείμενα, αναλώσιμα και μη, χρειάζεται ένα μωρό στην καθημερινότητά του, πόσους ανθρώπους να το φροντίζουν, πόσους ειδικούς, πόση πρόνοια, πόση προσοχή.

Κι έχεις τώρα τη νεαρή μητέρα να έχει αφήσει στο έλεος των βομβών όλο τον εξοπλισμό της, από καρότσι μέχρι πάνες και τα τόσα μπουκαλάκια που θέλει ένα παιδάκι, όλ’ αυτά μέσα σ’ ένα σπίτι που βρίσκεται κοντά στο Χάρκοβο, και να πρέπει να βγάλει άκρη σε ξένη χώρα, με τα λίγα αγγλικά που δεν περιλαμβάνουν το ειδικό λεξιλόγιο βρεφοκομίας, και να σου εξηγεί ότι δεν φανταζόταν πως θα χρειαζόταν να ξέρει τόσα αγγλικά. Και να της εξηγείς ότι ναι βεβαίως, τα αγγλικά χρειάζονται, κι εσύ δεν ξέρεις πολύ καλά, όχι όσο θα έπρεπε, οπότε κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις τη φράση που ξεστομίζει ήσυχα κάποια στιγμή, ‘δεν ξέρω αν θα έχω σπίτι να γυρίσω’.

Χάνω και τα ελληνικά μου, και τη γραμματική μου και τα άρθρα μου, τραυλίζω. Τρελαίνομαι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.

Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...