Κομμένες συζητήσεις

 Οταν τελειώσει ο πόλεμος θα συνεχίσουμε την ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε πριν εισβάλουν οι Ρώσοι στην Ουκρανία, όταν προσπαθούσαμε να καταλάβουμε το αίσθημα ασφυξίας, που πιθανόν να ένιωθε η ηγεσία της χώρας και κατά πόσον το συμμερίζονταν οι πολίτες, από την επέκταση του ΝΑΤΟ και ορισμένα ακόμα δυτικά δείγματα περιφρόνησης ή πρόκλησης. Και πόσοι ένιωθαν ασφυξία διαβάζοντας τις ειδήσεις για δηλητηριάσεις πολιτικών τους και φόνους δημοσιογράφων. Κι αν η μια ασφυξία έμοιαζε με την άλλη και πόσοι ασφυκτιούσαν με το ένα και πόσοι με το άλλο και πόσοι με κανένα. Ή για πόση ώρα μπορούσε ο καθένας να ξεχάσει το αντίστοιχο αίσθημα ασφυξίας και να βγει μια ωραία βόλτα στις όχθες του ποταμού. Του Βόλγα ή κάποιου άλλου λιγότερο τραγουδισμένου, έχει η Ρωσία πολλούς.

Οταν τελειώσει ο πόλεμος μπορεί να έχουμε ήδη λύσει το μυστήριο, μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα λύνονται μυστήρια στον πόλεμο αυτό που μας αναγκάζει να μάθουμε πολλά. Τώρα πρέπει να ασχοληθούμε με τη δική μας ασφυξία, ξαφνιασμένοι καθώς είμαστε από τα τόσα απανωτά γεγονότα ενός πολέμου στη γειτονιά. Οχι, δεν συνηθίσαμε να είμαστε ψύχραιμοι επειδή ήταν στη γειτονιά και ο γιουγκοσλαβικός, δεν συνηθίζεται ο πόλεμος και πράγματι, στην πρώτη ευκαιρία, να ξεχνάμε θέλουμε και να ριχνόμαστε στις χαρές της ζωής, δίκιο έχουν όσοι μας κατηγορούν εμάς τους Δυτικούς (σιγά τους Δυτικούς, θα ειρωνευτούν μερικοί, αλλά δεν πειράζει, είμαστε Δυτικότεροι των Δυτικών ακριβώς επειδή κείμεθα ανατολικά, στην άκρη της Δύσης δηλαδή και στα σκαμπανεβάσματα κινδυνεύουμε να πέσουμε στο χάος).

Ανυπομονούμε για την ώρα των συζητήσεων και των αναλύσεων. Να είμαστε ήρεμοι ξανά, χωρίς ανάγκη ηρώων, κραυγές και δάκρυα, να τσακωνόμαστε για τα λάθη της Δύσης, την παρακμή, τη μαλθακότητα και τη δειλία της, που ασχολείται με προβλήματα πολυτελείας, τους καλοθρεμμένους πολίτες της που δεν σηκώνονται από τον καναπέ και αγοράζουν αέριο από τη Ρωσία και πετρέλαιο από τη Σαουδική Αραβία.

Θα πούμε πολλά, δεν είναι απλή υπόθεση να σε πνίγει η πίκρα σαν Ρώσο που νιώθει ότι ταπεινώθηκε επειδή διαλύθηκε η αυτοκρατορία του, που δεν ονομαζόταν όμως αυτοκρατορία και θα ήθελε να την ξαναδεί έστω και χωρίς να τη λέει αυτοκρατορία. Πόσοι ένιωθαν έτσι και πόσοι ήθελαν απλώς να μοιάσουν στους Δυτικούς. Και αν αντέχουν να ζήσουν, αυτοί της πρώτης κατηγορίας, χωρίς αυτή την πίκρα. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον.