Ο βασιλιάς είναι γυμνός

Στο παραμύθι του Άντερσεν, μόλις το παιδάκι φωνάζει πως ο βασιλιάς είναι γυμνός, γυρίζουν ο ένας στον άλλον οι μεγάλοι που φοβούνταν να ομολογήσουν τι έβλεπαν, κι αναγκάζονται να παραδεχτούν την αλήθεια. Ο βασιλιά συνέχισε να περπατά κορδωμένος ως το τέλος της τελετής, αν κι εκείνος άκουσε το αθώο παιδί και δεν του έμεινε πια καμιά αμφιβολία. Δεν συνεχίζεται το παραμύθι. Μας αφήνει να σκεφτούμε μόνοι μας τη λυτρωτική επίδραση της αλήθειας, στο μέλλον της χώρας όπου κάποιοι απατεώνες πούλησαν ανύπαρκτα ενδύματα στο βασιλιά.

Στο αληθινό βασίλειο της Δανιμαρκίας η αναμέτρηση με την αλήθεια είναι πιο περίπλοκη. Ενώ η τραγωδία παίζεται και ξαναπαίζεται, κάθαρση δεν επέρχεται και το σοκ της αποκάλυψης είναι μικρότερο κάθε φορά, μέχρι τελικής αναισθησίας και αναισθητοποίησης. Όταν πέρσι δημοσιεύτηκε η εικόνα του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ με την ταμπέλα στο λαιμό, σαν θύμα της κινέζικης πολιτιστικής επανάστασης που διασύρεται πριν δολοφονηθεί, το σοκ ήταν μεγάλο. Τότε ελπίσαμε ότι δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση του νόμου της ζούγκλας στα ΑΕΙ, ότι θα επέλθει η κάθαρση πια. Αλλά δεν έγινε τίποτε. Ο πρύτανης μπόρεσε να ξαναπάει στο γραφείο του, να ξανακάνει τη δουλειά του, δεν ξέρουμε με τι συναισθήματα, κανένας δεν διώχθηκε για την επίθεση εναντίον του, και η ζωή συνεχίστηκε.

Εδώ που τα λέμε, είναι χρόνια τώρα που καταφέρνουν και συνυπάρχουν οι καθηγητές και οι πρυτάνεις με τη βία των λεγόμενων αντιεξουσιαστών που συχνάζουν στα ΑΕΙ και επιλέγουν στόχους, γραφεία, πρόσωπα, βάλθηκαν και να χτίσουν κάτι τις προάλλες. Πώς γίνεται αυτό; Τους θαυμάζω, και μαζί με φοβίζουν. Αν είσαι φοιτητής, πες ότι σου εξηγούν πως θα πρέπει για 4-5 χρόνια να κάνεις υπομονή, ασκήσεις ζεν και αναπνοής που την κρατάς περνώντας δίπλα από τη βρώμα που βασιλεύει στους περισσότερους χώρους, κοιτώντας να προστατέψεις όπως- όπως τη δουλειά σου και τον εαυτό σου, να αποφεύγεις τα κακά συναπαντήματα, και θα τελειώσει η θητεία, θα φύγεις και θα θυμάσαι μόνο τα ωραία. Οι καθηγητές όμως που ζουν στο υποβαθμισμένο αυτό περιβάλλον, που υπομένουν τον εκβιασμό σε όλη την καριέρα τους, πώς μπορούν; Πώς αντέχουν; Πώς δέχονται, μια βδομάδα μετά τον ξυλοδαρμό φοιτητή μέσα στην ΑΣΟΕΕ για τις απόψεις του, να πηγαινοέρχονται και να κάνουν τις δουλίτσες τους, κι ακόμα να μην έχουν αποφασίσει την επανάσταση που θα ξαναδώσει στα πράγματα την έννοια τους, τις κινήσεις που θα απελευθερώσουν;