Πλατεία Κουτσουλιάς, η λεγόμενη Κοτζιά, μπροστά στο Δημαρχείο, χωρίς ένα παγκάκι, με ένα λερωμένο σιντριβάνι, και περιστέρια ανενόχλητα. Δίπλα στην περίφημη Αγορά τη λεγόμενη Βαρβάκειο, την πιο βρώμικη ίσως της Ευρώπης, όπου προβλέπω ότι θα αναδείξει τον επόμενο ιό στα πλούσια σε βακτήρια διαρκή λασπόνερα της.
Πιο πάνω η γωνία του Κατράντζου, θλιβερό απομεινάρι σε όλο και χειρότερη κατάσταση σαράντα χρόνια τώρα, μετά τη βόμβα των Χριστουγέννων του '80, που λέγαμε ότι τη βάλανε προβοκάτορες.
Παρατημένη πόλη, αβίωτη, ελεεινή και τρισάθλια, γεμάτη ζητιάνους που σέρνουν παιδιά τα οποία θα έπρεπε να έχει πάρει προ πολλού κάποια Πρόνοια, της οποίας βέβαια ο δήμαρχος, αν έχει δυο δεκάρες μυαλό, και πολιτικές φιλοδοξίες, της γυρίζει την πλάτη. Κι αρχίζει να λέει παραμύθια και να κάνει πιρουέτες, μεγάλους περιπάτους, πλατάνια, να συζητιέται στα μακρινά προάστεια που ζουν οι δημότες του, να νιώθουν μαζί του ότι βρίσκονται πολύ μακριά από το χάλι της πόλης, να ανεβαίνουν όλοι μαζί χαρούμενοι στα σκάφη των ψευδαισθήσεων. Εξάλλου αυτοί δεν ξέρουν, δεν ζουν εδώ. Αλίμονο σε κάτι ξεπεσμένους που θέλουνε να περπατούν στη λεγόμενη Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου