Την προηγούμενη εβδομάδα, παράλληλα με τις εικόνες από την κηδεία του Θεοδωράκη, έρχονταν και οι εικόνες της κηδείας του Ζαν Πολ Μπελμοντό. Μερικοί μάλιστα σύγκριναν τις δύο τελετές, επισημαίνοντας το λιτό στιλ της κηδείας του Μπεμπέλ. Ομολογώ ότι δεν μου φάνηκε και πολύ λιτό να σε κηδεύουν με τόση μεγαλοπρέπεια, τυλιγμένο στη σημαία, με αποχαιρετισμό του Προέδρου της Δημοκρατίας κι όλα τα συμπαρομαρτούντα. Αν κρίνουμε το στιλ, μάλιστα, είχε στιλ θαυμάσιο, αλλά μιλάμε για τη Γαλλία. Προσωπικά, πολύ εντυπωσιάστηκα από τις τόσο μεγάλες τιμές. Για δες, στρατός και στόλος, παρόντες στην κηδεία ενός αστέρα του σινεμά! Αλλο ο Μίκης, ήταν μαχητής και επέμενε στο χαρακτηριστικό του αυτό.
Αλλά μήπως έκανε λάθος ο Μίκης να επιμένει; Μήπως αρκούσε τελικά να είναι αγαπημένος καλλιτέχνης για να απολαμβάνει τόσες τιμές μετά θάνατον -και εν ζωή βέβαια-, αφήνοντας στην άκρη τις μάχες; Μήπως οι Γάλλοι έπραξαν σοφά συγκεντρώνοντας την επίσημη θλίψη τους σε έναν κοσμαγάπητο αστέρα και παραδεχόμενοι ότι δεν έχουν πλέον ανάγκη τους μαχητές, ότι μαχητές είναι οι καλλιτέχνες τους; Και τους φτάνει η συγκίνηση που ξεσηκώνει η πλοκή των ταινιών και τα πρόσωπα ερωτικών αντρών και γυναικών, για να ταυτίζονται με δράματα μεγάλα και πρόσωπα συγκλονιστικά από την αναπαυτική τους καρέκλα του σινεμά ή τον συκοφαντημένο καναπέ, αυτό το τόσο παρεξηγημένο κι ωστόσο αγαπημένο έπιπλο;
Δεν χρειαζόμαστε ήρωες, διακήρυσσε η Γαλλία, την ίδια ώρα που η Ελλάδα ανατρίχιαζε με τα άσματα τα ηρωικά και πένθιμα του Μίκη και προσπαθούσε να καταλάβει γιατί αυτή η επιμονή του στον κομμουνισμό και πώς θα συνδυαζόταν η επιθυμητή ενωτική εικόνα με την ανάμνηση του εμφυλίου που υπερηφάνως ξεμύτιζε.
Ολα είναι στο πανί ή στο γυαλί, αγάπες και μίση, τρόμος και έκσταση, μίμηση πράξεων σπουδαίων και τέλειων, μέγεθος εχουσών, ή ίσως και άνευ καθόλου μεγέθους, σίριαλ εικοσιτετράωρα που τραβάνε βδομάδες, μήνες και χρόνια. Μας φτάνει το ντοματόζουμο αντί για αίμα, μας προμήθευσε η Ιστορία πολέμους για πολλές γενιές ταινιών και μυθιστορημάτων, δόξα και τιμή σε όσους καταφέρνουν να δανείζουν το πρόσωπό τους στις αγάπες και τις απογοητεύσεις μας, στα κατορθώματα και τα λάθη μας, κι ας συνεχίσουμε εμείς τις ταπεινές μας εργασίες, να καθαρίζουμε τα ξερόχορτά μας και να αρμέγουμε τις αγελάδες μας.
Ασχετο αυτό με τα ξερόχορτα, αλλά έχετε ταξιδέψει ποτέ στη γαλλική εξοχή, να δείτε καθαριότητα και φροντίδα; Ισως όχι και τόσο άσχετο τελικά. Δεν ξέρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου