Σακούλες

Στο σούπερ μάρκετ, πρώτη μέρα που χρεώνονται οι πλαστικές σακκούλες, ένας τύπος θυμώνει πολύ μόλις τον ρωτά η ταμίας αν θέλει σακκουλίτσα.

-Σιγά να μην πληρώσω και τη σακκούλα, φωνάζει δυνατά, δεν φτάνει που μου παίρνουν και μου κόβουν απ’ όλες τις μπάντες, θα πληρώσω και τη σακκούλα; Δεν είμαστε καλά μου φαίνεται! Ε όχι κύριε, δεν θα με πιάσεις κορόιδο εμένα!

Έχει φέρει μαζί του δυο μεταχειρισμένες σακούλες σούπερ μάρκετ και τις ξεδιπλώνει περήφανα να μας δείξει πόσο αποφασισμένος είναι να μην τον πιάσουν κορόιδο. Είναι κάπως ετοιμόρροπες οι σακούλες, ίσως δεν φτάσουν μέχρι το σπίτι του. Τις γεμίζει συνεχίζοντας να φωνάζει:

-Σώνει και καλά να με κάνουν εμένα ευρωπαίο με το ζόρι. Βρε δεν πάτε στο διάολο, ουστ από κει, που θα με κάνετε εμένα ευρωπαίο! Αντε στα κομμάτια, στα τσακίδια, εγώ θα γίνω ευρωπαίος ρε;

Δίπλα του στέκεται η γυναίκα του, κοντή και στραβοχυμένη γυναικούλα, που έχει περάσει τη ζωή της να ετοιμάζει παραπανίσια γεύματα κι έχει απλώσει απ’ όλες τις πλευρές σα να την έχουν ζουπήξει. Εκείνος όμως είναι ευθυτενής, ολόισια η πλάτη, και σηκώνει μια πελώρια κοιλιά με περηφάνια. Στο στόμα του έχει ένα μόνο δόντι, το πρόσωπο είναι κατακόκκινο, η φαλάκρα τόπους τόπους φιλοξενεί απρόσμενες τούφες μαλλιών, το δέρμα στα μπράτσα και στο στήθος είναι ερεθισμένο, φορά κοντομάνικο μέσα στο χειμώνα, μια μπλούζα ταλαιπωρημένη σαν τις σακκούλες του, κι αγορεύει με φωνή μπάσα, πάλι καλά δηλαδή, τουλάχιστον δεν τρυπάει τ’ αυτιά, πόσο πολύ τον προσβάλει η απόπειρα να του κλέψουν την πολιτιστική ταυτότητα.

Είναι τόσο γκροτέσκο που σε σκηνή του σινεμά θα λυπόσουν το σκηνοθέτη. Ωστόσο το ζω σε απόσταση αναπνοής, είμαι πίσω του στο ταμείο, και με κοιτάζει τώρα και αυτός και η πωλήτρια περιμένοντας ίσως κάποιο σχόλιο, κάποιο χαμόγελο κατανόησης ή συμπαράστασης. Το πρόσωπο μου μένει απολύτως ανέκφραστο, γρανιτένιο. Περιμένω να φύγουν και προχωρώ με τη γερμανική μου αναδιπλούμενη σακουλίτσα, που τη χρησιμοποιώ χρόνια τώρα στα ψώνια. Τώρα πια δεν θα την ξεχνάω ποτέ. Παίρνω τα ψώνια μου χωρίς σχόλιο. Δεν μπορεί κανείς να σε κάνει ευρωπαίο, φωνακλά, σκέφτομαι. Και δεν θέλει καν. Ποια δύναμη θα αλλοίωνε μια τέτοια προσωπικότητα; Θα συνεχίσεις να πετάς τα σκουπίδια σου όπου νά' ναι, να οδηγείς επικίνδυνα, να καπνίζεις εκεί που απαγορεύεται τα λαθραία σου τσιγάρα, αλλά θα πληρώνεις τις σακούλες σου στο εξής, τέσσερα λεπτά τη μία.  Αν καταφέρουμε να ισχύσει ο νόμος αυτός, και δεν τον κουρελιάσουμε σαν τον άλλο για το κάπνισμα. Αλλά κάτι βγάζει και το κράτος απ' αυτό, οπότε σε βλέπω να χάνεις.