Το δράμα της αγραβατοσύνης

Τα στιγμιότυπα από την επίσκεψη του Ολάντ στην Αθήνα μόνο έναν τίτλο μπορεί να έχουν: Το δράμα της αγραβατοσύνης. Όσο κι αν επιστρατεύτηκαν Φιλαρμονικές, ταπισερί, κόκκινα χαλιά στους βρωμερούς μας δρόμους, στρατός και στόλος παρών, Καραγκούνες και φουστανέλλες καλοσιδερωμένες, το δράμα δεν καλύφθηκε, μάλιστα με όλ' αυτά αναδείχθηκε περισσότερο.

Ομολογώ ότι λυπήθηκα τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς κομματικός δεν τολμά να φορέσει γραβάτα, αφού δεν το κάνει ο αρχηγός. Τι ψυχαναγκασμό περνάνε οι δύστυχοι! Και να τα πανάκριβα κοστούμια, τα απίστευτα πουκάμισα, όλα να χάσκουν στο λαιμό αμήχανα, δυστυχισμένα, σα να ζητούν συγγνώμη από το φιλοθεάμον κοινό, χωρίς μια πρόταση ενδυματολογική στη θέση της γραβάτας. Ένα φουλάρι, κάτι. Άντρες είκοσι χρόνια μεγαλύτεροι του Τσίπρα να μην μπορούν να φορέσουν τα ωραία τους ρούχα, υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι να ζουν μ' αυτή την απαγόρευση. Και νά' χεις τον Καμμένο να μοστράρει τη δική του, κόκκινη της φωτιάς, με ανταύγειες, τον πιο ελεύθερο άνθρωπο της κυβέρνησης αυτής, το μόνο που μπορεί να απολαύσει την εξουσία σε τέτοιο βάθος. Και τανκς ο Καμένος, και κανόνια ο Καμένος, και μακαρόνια ο Καμένος, και γραβάτες ο Καμένος. Όλα αυτός. Ε, ρε κατακαημένη Αράχωβα.

Πρώτη φορά συνειδητοποίησα δε, κοιτάζοντας αυτές τις φωτογραφίες πόσο σημαντικό πράγμα είναι η γραβάτα στην αντρική εμφάνιση. Το μόνο χρωματιστό αντικείμενο που έχει απομείνει από μακρά παράδοση εντυπωσιακών εμφανίσεων. Από τα καταπληκτικά ρούχα των αρχόντων του Μεσαίωνα, τα κεντήματα και τα μεταξωτά στο τόσο σημαντικό και ευαίσθητο αυτό σημείο του σώματος, το λαιμό, τίποτε άλλο δεν διεσώθη. Ένα κομμάτι ύφασμα που μπορεί να έχει χρώμα, που μπορεί να γυαλίζει, να παίζει, να φουσκώνει, να δίνει μια νότα του έξω κόσμου, να είναι μετάξι, να έχει λαχούρια, να γιορτάζει, ή να πενθεί, όπως η μαύρη που φόρεσε ο Ολάντ για το εθνικό πένθος της Γαλλίας λόγω του πολύνεκρου τροχαίου. Είναι πράγματι σημαία του αστικού τρόπου ζωής, οι αστοί καταργώντας τις τάξεις επέτρεψαν μόνο τις περιστάσεις. Δεν είσαι πια αυτό που φοράς, μπορείς να αλλάζεις ταυτότητες κατά βούληση, και ικανότητα βεβαίως.

Απ' όλ' αυτά η αγραβατοσύνη Τσίπρα κράτησε μόνο τη δυσκολία του κόμπου, γιατί αυτή είναι που κάνει τους νεαρούς να αρνούνται να τη φοράνε. Πρέπει να κάτσουν να μάθουν αυτή την απλή τέχνη που σου επιτρέπει μετά πρόσβαση σε όλες τις δυνατότητες της γραβάτας. Κι αφού τη λανσάρισε την αγραβατοσύνη, πρέπει και να την υπερασπίζεται εσαεί, τη μόνη του συνέπεια, κι όλοι από κοντά να ζουν μαζί του το ίδιο δράμα.

Θα μου πείτε, προτιμάς να φορέσει γραβάτα και να ξαναγίνει αντιμνημονιακός; Όχι βέβαια, κουνηθείτε απ' τη θέση σας! Ας κρατήσει την αγραβατοσύνη του κι ας εφαρμόσει σωστά, γρήγορα και με ακρίβεια το μνημόνιο! Κι άμα θέλει ας φοράει και πυτζάμες, ελεύθερα!