Όσα θα φέρει ο άνεμος

Όταν ήμουν παιδί μιλούσαν καμιά φορά με φρίκη για αγόρια που παίζουν με κούκλες. Το ψιθύριζαν μεταξύ τους οι μεγάλοι, κουνούσαν το κεφάλι, και μέσα στον αποτροπιασμό υπήρχε κάτι σα διεστραμμένη ηδονή που δεν μπορώ να την ερμηνεύσω ακόμα. Τώρα πια δεν χρειάζεται, εξάλλου. Τώρα κάπου είδα έναν τίτλο: “Τι σκέφτεστε αν δείτε ένα αγόρι να παίζει με κούκλες;” Η απάντηση ήταν “ότι θα γίνει καλός πατέρας”. Μόνο που το διάβασα ένιωσα λίγο βάρος να φεύγει από πάνω μου. Περίεργο ακόμα να βαραίνουν όλα εκείνα τα βαριά πράγματα που μας φόρτωναν στην παιδική μας ηλικία. Κι όμως.

Κοιτάξτε τους Ιρλανδούς που πανηγυρίζουν για το δημοψήφισμα περί του γάμου ομοφυλοφίλων. Τι συγκίνηση έχουν τα πρόσωπά τους, πώς δακρύζουν οι μεγαλύτεροι. Πόσοι τόνοι βάρος σηκώνεται από πάνω τους. Εντάξει, συμφωνώ ότι δεν πρέπει τα ανθρώπινα δικαιώματα να μπαίνουν σε δημοψήφισμα, και πράγματι υπάρχει κίνδυνος να έγινε μια κακή αρχή, αλλά πάλι πώς να μην καταλάβεις και τη συγκίνηση των ανθρώπων που αισθάνονται την κοινωνία να ανοίγει για να τους δεχτεί; Δεν είναι ανεκτίμητη κι αυτή η στιγμή;

Εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα συζητήσει καν αν θα επεκταθεί το σύμφωνο συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Οι πολιτικοί μας δεν θέλουν να χαλάνε καρδιές, από το 1821. Άμα το φέρει ο άνεμος θα' ρθει. Εδώ ο άνεμος όμως φέρνει άμμο της Αφρικής, οπότε ας μην το ζορίζουμε το πράγμα. Μπορεί σε λίγο να φέρει και σκόνη της Παλμύρας. Όχι πολύ μακριά από την Ευρώπη που ριγά στους ανέμους της ελευθερίας, οι τζιχαντιστές σφάζουν και καταστρέφουν για πολύ λιγότερο από την επιθυμία να ελευθερώσεις την ερωτική σου ταυτότητα. Ίσως να είμαστε εδώ πέρα κάτι ενδιάμεσο, ένα σταυροδρόμι φόβων και προκαταλήψεων, όχι πολύ ευρωπαίοι κι ούτε εντελώς κάτι άλλο. Θα δείξει.

Μπορεί να ζούμε μια σπάνια στιγμή, κάτι που να μην είναι ακριβώς πόλεμος πολιτισμών αλλά το αποκορύφωμα της αντίδρασης στην ανθρώπινη πρόοδο που φάνηκε να σαρώνει τον πλανήτη. Μπορεί να μην είναι η μισανθρωπία που κερδίζει έδαφος στην Ανατολή και φλέγεται από επιθυμία καταστροφής της Δύσης το σημαντικό που συμβαίνει, αλλά η ατομική απελευθέρωση που απειλεί καταπιεστικά καθεστώτα τα οποία δεν παραδίδουν το πνεύμα αν δεν καταστρέψουν ό,τι μπορούν.

Ναι, πραγματικά δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε τέτοια απανθρωπιά και φρίκη σαν αυτή που μας τρίβουν στα μούτρα με βίντεο οι δολοφόνοι του ISIS, αλλά και το μακρύ δρόμο της απελευθέρωσης στις ανθρώπινες κοινωνίες που έχει ξεκινήσει στη Δύση, ούτε κι αυτόν μπορούσαμε να φανταστούμε, τότε που διδασκόμασταν κλισέ και προκαταλήψεις.

Ευτυχώς εδώ, είπαμε, αποφάσεις δεν παίρνουμε, σπίτια δεν κλείνουμε, καθόμαστε και χαζεύουμε.