OMONIA

H ροή των αυτοκινήτων έχει γεννήσει ένα νησί στη συμβολική και όχι μόνο καρδιά της πόλης, στην Ομόνοια. Πάντα από το τζάμι τη βλέπουμε, κι αν είμαστε πεζοί δεν περνάμε ποτέ από τη μέσα μεριά. 

Εκεί είναι σαν νησί του «Survivor» χωρίς κάμερες, μόνο για ταξιδιώτες. 

Κάθονται στα σκαλιά, κάτω από τις ελιές, δίπλα στα παρτέρια, σειρές από ξένους και μας κοιτάνε ενώ από την άλλη όχθη τους κοιτάμε εμείς. 

Σαν να περιμένουν όλοι κάτι να γίνει. Εμείς οι ντόπιοι περιμένουμε να αλλάξει η πλατεία για πολλοστή φορά, να έχουμε πάλι θέμα θλίψης και συζήτησης. Οι ξένοι άλλα πράγματα περιμένουν, δεν ξέρουν ότι έχει αναπλαστεί τόσες πολλές φορές η πλατεία, θα τη νομίζουν μόνιμη. Θα χαζεύουν ίσως το αδικημένο γλυπτό στη γωνία, που έπρεπε να δουλεύει με νερό, αλλά όταν το έβαλαν θυμήθηκαν πως νερό δεν σηκώνει η Ομόνοια. 

Χτες βράδυ κάπως είχε μαζέψει νερό πάντως, ίσως με τη βροχή κάπου το αποθηκεύει. Έσταζε ώρες μετά δημιουργώντας ένα παράξενο φαινόμενο. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια πέρασα μέσα στο «νησί». Έκανα μια βόλτα νιώθοντας ότι έχω πάει ταξίδι σε άγνωστη χώρα. 

Ήταν όλα βρεγμένα είχε κρύο, αλλά ήταν όμορφα. Αλήθεια λέω. Είναι ωραία πλατεία τελικά. Αν ποτέ τη δείτε, θα το διαπιστώσετε. Δεν υπήρχε κόσμος, δυοτρεις παρέες μεταναστών μόνο κουβέντιαζαν καθισμένες στα υγρά παγκάκια. Ανάμεσά τους δυο γυναίκες, μιλούσαν κάποια σλάβικη γλώσσα, βολεμένες όσο αναπαυτικά μπορούσαν, δίπλα στη συστάδα δέντρων προς την Αγίου Κωνσταντίνου που έχει εντυπωσιακά αναπτυχθεί. Έδειχναν να έχουν οικειοποιηθεί τον χώρο, να απολαμβάνουν την έξοδο, το άνοιγμα, το κάποιο πράσινο, τη σχετική, νησιώτικη ησυχία, να θεωρούν ότι κάπου είχαν πάει τέλος πάντων. Κάτι που οι ντόπιοι δεν το κάνουμε ποτέ. Και σε καμία πλατεία. 
https://www.tanea.gr/2009/03/27/opinions/analwsima-omonoia-2/

Σύγχρονες ηρωίδες

 Νίκησαν λοιπόν οι κρατούμενες, νίκησε μετά θάνατον η Κατερίνα Γκουλιώτη, που πρέπει να απαιτούμε κάπως να μάθουμε πώς έγινε και πέθανε στο πλοίο της μεταγωγής. Η κολπική εξέταση που τις ταπείνωνε και τις εξευτέλιζε θα αντικατασταθεί με υπερηχογράφημα, όπως είχε ζητήσει εκείνη με διαρκή υπομνήματα και αιτήσεις μέσα από τη φυλακή. Στο τελευταίο της γράμμα πριν πεθάνει, που αξίζει να το βρείτε και να το διαβάσετε στο Διαδίκτυο για να δουλέψει καλύτερα η φαντασία σας σε σχέση με αυτές τις εξετάσεις, επειδή είναι δύσκολο να το συλλάβει ο νους του ελεύθερου ανθρώπου, παρουσιάζει τον εαυτό της με τόση αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια που παθαίνει σοκ κάποιος ο οποίος έχει στον νου του τους φυλακισμένους ή τους τοξικομανείς σαν ανθρώπους χωρίς συνείδηση και χωρίς δυνατότητα έκφρασης των αναγκών και των προβλημάτων τους. Εκείνη συνέτασσε υπομνήματαέχει πιαστεί το χέρι μου να γράφει, λέει κάποια στιγμή στο γράμμα- και οι δεσμοφύλακες τι έκαναν;

Τι έγινε πάνω στο πλοίο και την οδήγησε σε θάνατο δεμένη; Θα ερευνηθεί, θα μάθουμε ποτέ; Μια ηρωίδα των ημερών που γιορτάζουμε τους ήρωες, και μη σκεφτείτε ότι κάνω ανίερες συγκρίσεις. Για την πολιτική υπόσταση της χώρας, όπως οι επαναστάτες του Εικοσιένα, αγωνίστηκε κι αυτή, για τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της. Και το δικαίωμα που κέρδισαν οι κρατούμενες είναι νίκη όχι μόνο για εκείνες, αλλά για όλους μας σαν πολίτες, γυναίκες και άνδρες. Τι κρίμα να δίνει ακόμα ευκαιρίες για τέτοιες θυσίες η χώρα, να χρειάζεται ακόμα ήρωες για τα βασικά και τα αυτονόητα, όταν τόσο ωραία λόγια ξέρουν όλοι να λένε, τόσο ζυγισμένους νόμους να διαθέτουμε να ρυθμίζουν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα...

Δίκτυο ευρωπαϊκών κινηματογράφων

Σβήνουν τα φώτα στην αίθουσα, στην οθόνη σχεδιάζεται μια γραμμή, ύστερα στο σκοτεινό φόντο αναδύονται ονόματα πόλεων, μεγαλώνουν και χάνονται, για να δώσουν τη θέση τους σε άλλα που έχουν αναδυθεί στο μεταξύ. Κάθε φορά εντείνω την προσοχή μου να μη χάσω την Αθήνα που βγαίνει στην αρχή, μικρά γράμματα, γρήγορο πέρασμα, αμέσως χάνεται στις διάττουσες υπόλοιπες πόλεις, Βαρκελώνη, Άμστερνταμ, Ταλίν, Πράγα... ύστερα βγαίνει και η Θεσσαλονίκη, κρατάει περισσότερο, επειδή είναι πιο μεγάλο όνομα μάλλον. Μέσα σε αυτές τις ταχύτητες προσπαθώ να βρω εικόνες γνωστές από φωτογραφίες ή από δικές μου βόλτες σε μερικές πόλεις που έχω πάει, κι όπως παρελαύνουν τα ονόματα παρελαύνει η επιθυμία και η νοσταλγία να τις γνωρίσω ή να τις ξαναπερπατήσω. Δίκτυο πόλεων ευρωπαϊκού κινηματογράφου είναι όλη αυτή η αδερφοποίηση, αυτές οι απαλές συνεχόμενες εκρήξεις φωτεινών ονομάτων. Πόλεις που βοηθάνε το δικό τους σινεμά, το υπερασπίζονται, το προωθούν, το αγαπάνε και δεν παραιτούνται από την πολυτέλεια να το παράγουν. Για λίγα δευτερόλεπτα τρυπώνει στην καρδιά μου, τόσο ευχάριστα, τόσο πρόθυμα, η ψευδαίσθηση πως η Αθήνα ανήκει σε έναν γαλαξία από πόλεις αληθινές, είναι ένα αστεράκι στο ευρωπαϊκό στερέωμα, καλλιτεχνική, ανοιχτόκαρδη, γεμάτη έμπνευση, ομορφιά, δημιουργία και πείσμα: Να μείνει ζωντανή η δυνατότητά της να κατασκευάζει εικόνες, να τρέφει συγγραφείς και μουσικούς, φιλοσόφους και περιπατητές, αργόσχολους, καφενόβιους, ανθρώπους υπαίθριους, όχι ημιυπαίθριους. Πως έχει τέτοιο πείσμα φαντάζομαι κάθε φορά, και δεν θα τιμωρήσει τους εκλεκτούς της που εκτίθενται, δεν θα τους συντρίψει με στριμμένο επαρχιωτισμό, δεν θα τους εκδικηθεί για τα ρίσκα που παίρνουν. Πως δεν είναι στεγνή και αποχαυνωμένη από φόβο και υπεροψία ταυτόχρονα, δεν έχει υποκύψει στην ασχήμια και στη βία, πως ακόμα ανασαίνει και επιθυμεί. Ψευδαίσθηση λίγων δευτερολέπτων. Θα πάρω, ευχαριστώ.

Απαγορεύονται και οι μπούρκες;

Πολύ άδικα τον κατηγορούν αυτόν τον νόμο για τις κουκούλες και δεν μπορούν να εκτιμήσουν τις κρυμμένες του αρετές. Φαίνεται απλός, αλλά είναι πολύ φιλοσοφημένος. Πρώτον, κάνει την αρχή στη λύση του μεγάλου προβλήματος των νόμων στην Ελλάδα, που είναι μεν πολλοί, αλλά δεν εφαρμόζονται. 

Προφανώς είναι περίπλοκοι, δύσκολοι, πώς να τους μάθουν και οι αστυνομικοί που έχουν εξαντληθεί από τις Πανελλήνιες μέχρι να μπουν στη Σχολή τους, κι όλοι οι υπόλοιποι που οφείλουν να τους εφαρμόζουν; Ενώ αυτός είναι απλούστατος. Μαζεύεις όποιον φορά κουκούλα, και κατά προτίμηση αυτόν που απλώς φορά κουκούλα, γιατί αν κρατάει και κανένα λοστό, ας πούμε, τρελός είσαι να πας κοντά; Έτσι εφαρμόζεις έναν νόμο απλό με τρόπο απλό και ικανοποιείς το περί δικαίου αίσθημα του πολίτη που το απλοποιείς κι αυτό κατά βούληση. Γιατί, τι θέλει κι αυτός ο καημένος ο λαός; Να εφαρμόζονται οι νόμοι θέλει. Κάνετε απλούς νόμους, να μπορούν να εφαρμοστούν. Απαγορεύονται οι κουκούλες, δεν είναι ξεκάθαρο; Μπορεί ο κουκουλοφόρος να μην έχει ακόμα διαπράξει έγκλημα, για να φορά κουκούλα όμως κάτι κακό θα έχει στον νου του. Χάθηκε να βάλει ένα καπέλο, μια μαντίλα, μια μπούρκα, κάτι αξιοπρεπές τέλος πάντων; Ωχ σταθείτε, εδώ το πράγμα μπερδεύεται. Τι θα γίνει με την μπούρκα, τη μαντίλα; Μπορούν να θεωρηθούν κουκούλες αυτά; Κι αν απαγορευτούν θα μπλέξουμε όπως οι Γάλλοι τότε με την ισλαμική μαντίλα. Θα πρέπει να εκδοθεί μια λίστα, τι ακριβώς απαγορεύεται και τι επιτρέπεται: κράνος, φερετζές, πέπλο, μάσκα ιατρική, μάσκα αερίων, ένα σωρό πράγματα χρειάζονται διευκρίνιση. Κρίμα, πάνω που είπαμε θα ξεδώσουμε λίγο εφαρμόζοντας έναν εύκολο νόμο, το πράγμα περιπλέκεται. Η παγκοσμιοποίηση φταίει και γι΄ αυτό, όπως συνήθως. Τι να κάνεις όμως; Πώς να ξεφύγεις από αυτόν τον κόσμο; 

https://www.tanea.gr/2009/03/19/opinions/analwsima-apagoreyontai-kai-oi-mpoyrkes/

Ωδή στις βιτρίνες

Ω βιτρίνες, πρέπει να σας τραγουδήσουμε, τώρα που ίσως θα σας αποχαιρετήσουμε. Ακόμα κι αν δεν καταφέρουν να σας σπάσουν όλες, οι εραστές της καταστροφής, θα σας σκεπάσουν οι ιδιοκτήτες σας με ατσάλινα ρολά, αν δεν σας καταργήσουν τελείως. Σκοτεινές και σιδερόφραχτες θα μένετε τα βράδια, όταν κλείνουν τα μαγαζιά, τσακισμένες ή φρουρούμενες όταν είναι ανοιχτά. Οι μουντοί μας δρόμοι έχουν γίνει πιο μουντοί, κουμπωμένα τετράγωνα τριγυρίζουν κουμπωμένους ανθρώπους. Χάνεται από τη ζωή μας αργά και σταθερά το σκηνικό που στήνετε, η περιποιημένη σας παράσταση για να προκαλέσετε επιθυμίες. Η τέχνη του διακοσμητή, η αγωνία του επενδυτή, ο μόχθος του πωλητή να σας περιποιείται σαν το σαλόνι του, σαν τη γαμήλια γιορτή του, κάθε μέρα, απαράδεχτα όλα! Ω εσείς που ακούραστα μεταφέρετε τα μηνύματα των εξελίξεων από όλον τον κόσμο, χαίρετε και αντισταθείτε! Οι καταστροφείς δεν θέλουν τις επιθυμίες να αλωνίζουν και να πιάνονται σε δόκανα χρωμάτων κι αρωμάτων, τίτλων και προγραμμάτων. Έχουν κάτι από καλόγερους μέσα τους, από επαρχιώτες γυμνασιάρχες του ΄50. Υποχρεώνουν τον εαυτό τους να μισούν ό,τι δεν μπορούν να αποκτήσουν. Σεμνότυφοι ηθικολόγοι, οι τιμωροί της ζωής μας. Πώς τόσον καιρό σας άφηναν να εκτίθεστε ελεύθερα, είναι απορίας άξιον. Δεν επιτρέπεται να μπαίνουμε σε πειρασμούς, αποφάσισαν για μας οι σταυροφόροι του φόβου. Ονειρεύονται στρατιές ομοιόμορφα ντυμένων στρατιωτών της επανάστασης, όπως οι Κινέζοι πριν από τη στροφή στην κατανάλωση, αφού μάλιστα θεωρούν ότι ξαναζούν τον Μάη του ΄68, που μέσα στην τρομακτική του άγνοια ήταν «κινεζόφιλος», δηλαδή υποστήριζε το πιο ανελέητο καθεστώς της εποχής, ενώ ζητούσε τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία για τους εξεγερμένους. Έκτοτε ειπώθηκαν αυτά, αναλύθηκαν και ξεπεράστηκαν, όχι όμως εδώ, στην κομπλεξική επαρχία, όπου η αντίδραση ντύθηκε εξέγερση και βρήκε ευκαιρία να ξεφαντώσει.

Tουριστική αξιοποίηση

Δεν υπάρχει άλλη λύση, τώρα πια μας πήραν είδηση. Στις Ηνωμένες Πολιτείες εκδόθηκε οδηγία προς τους τουρίστες να μην πλησιάζουν τα Εξάρχεια, τώρα θα βάλουν και το Κολωνάκι μέσα. Στο μεταξύ, η κατάσταση αγριεύει μέρα με τη μέρα και πρέπει οπωσδήποτε να καταφύγουμε στο ελληνικό δαιμόνιο. Τόσος κόσμος κυνηγάει την περιπέτεια, το ζην επικινδύνως, το σασπένς και την ένταση, αυτό θα προβάλουμε ως τουριστική ατραξιόν. Αθήνα, και όχι μόνο Αθήνα, διότι και άλλες πόλεις μάρνανται τής των Αθηνών δόξης, Αθήνα, τέλος πάντων, η πόλη όπου ποτέ δεν πλήττεις. Σε κάθε βήμα παραμονεύει μια εμπειρία. Μπορείτε να δείτε μια βιτρίνα να καταρρέει την ώρα που ψωνίζετε, πού αλλού θα το βρείτε αυτό; Μοναδικές στιγμές για να ανέβει η αδρεναλίνη του κοιμισμένου σύγχρονου Ευρωπαίου, να ζήσει κάτι από το έντονο παρελθόν που τόσο νοσταλγεί, μη σου πω ότι αποτελεί και προεπισκόπηση των κινδύνων του μέλλοντος αν δεν προσέξει και γίνει σαν εμάς. Ναι, ναι, πολλοί παρατηρούν ότι η επανάσταση της Αθήνας εξάγεται δυτικά· με ένα ταξιδάκι, λοιπόν, εδώ θα μελετήσουν κοινωνικά μορφώματα και παραμορφώματα που πολύ θα τους ενδιαφέρουν. Ειδικές καμπάνιες πρέπει να γίνουν σε συνδικάτα τζαμάδων, να κάνουν την Αθήνα αγαπημένο προορισμό, να μελετήσουν εδώ πώς σπάνε τα τζάμια, να αναπτύξουν υγιή ανταγωνισμό, να βρούνε λύσεις πρωτότυπες πριν εξαφανιστεί το είδος βιτρίνα από τη ζωή μας. Λίγη φαντασία κύριοι αρμόδιοι του τουρισμού! Φτάνει πια με την Ακρόπολη! Εκτός του ότι είναι διαρκώς κλειστή, έχει μείνει πίσω, στην εποχή του κάγκελου. Δεν εφαρμόστηκε εκείνο το ιδιοφυές σχέδιο, με τον γυάλινο κώδωνα που θα την έκλεινε γύρω γύρω για να την προστατεύει από τη ρύπανση, το θυμάστε; Κι έμεινε πια εκτός των εξελίξεων.

Δεν με νοιάζει

Aντε, προχωράει κι ο Μάρτης. Γρήγορα φεύγει, σε τρεις μήνες από σήμερα θα έχουμε τελειώσει τις Πανελλήνιες, οικογενειακώς. Ίσως να μας έχει μείνει κανένα ειδικό μάθημα. Θα στεκόμαστε ανάμεσα στα ερείπια της μάχης αναμετρώντας κέρδη και χασούρες. Εκείνη τη μέρα ο διάλογος για την Παιδεία μπορεί να έχει προχωρήσει με μερικά ακόμα σούρταφέρτα εκπροσώπων κομμάτων και κανα δυο αποχωρήσεις, όπως γίνεται συνήθως. Ίσως όμως και να έχει σταματήσει, όπως γίνεται συνήθως. Μπορεί να έχει βρεθεί κάποιο νέο σύστημα εξετάσεων, ας πούμε αντί να μαθαίνει παπαγαλία μόνο ένα βιβλίο Ιστορίας και πέντε θέματα Νέων ο υποψήφιος, να μαθαίνει παπαγαλία και τη βιογραφία του Λαβουαζιέ ή τον νόμο του Γουντ. Γιατί όχι, θα ήταν εξαιρετικά πρωτότυπο και θα βοηθούσε να υποπτεύονται οι της Θεωρητικής ότι έζησαν στον κόσμο αυτό και φυσικοί μετά τον Δημόκριτο, οι οποίοι μάλιστα είχαν γεννηθεί εκτός Βαλκανικής. Απίστευτο αλλά αληθινό. Ό,τι και να γίνει όμως, εμείς θα έχουμε ξεμπερδέψει. Κουτσά, στραβά ή ολόισια και θριαμβευτικά, σε τρεις μήνες από σήμερα θα κλείσει το μέγα Ταμείο. Τέρμα τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα, τα ιδιωτικά, τα ενισχυτικά, όλα τα πανάκριβα αξεσουάρ της δωρεάν Παιδείας. Βέβαια θα ανοίξει το άλλο μέγα Ταμείο, των σπουδών, αλλά τουλάχιστον αυτό δεν θα λειτουργεί για να αποστηθίζονται κείμενα. 

Τουλάχιστον δεν θα πληρώνουμε χρυσή την αποβλάκωση και μαζί την υποκρισία που εισπράττεται ενδοφλεβίως. Κάπως θα μπορέσει ο απόφοιτος να χαράξει δρόμο. Θα λήξει η τελετή μετάβασης, όσο μυαλό τού έχει μείνει θα μπορεί, θεωρητικά, να το καλλιεργήσει πιο ελεύθερα. Ο διάλογος για την Παιδεία μπορεί να ξαναρχίσει στην επόμενη κυβέρνηση, να συνεχιστεί στη μεθεπόμενη, όπως τα τελευταία τριάντα χρόνια, που εγγυάται την πλήρη ακινησία και διαρκή καταβύθιση μέσα στη βαβούρα και την ταραχή. 

https://www.tanea.gr/2009/03/16/opinions/analwsima-den-me-noiazei/

Εύθραυστες καταστάσεις

Το καλό πρωινό ωφελεί τα παιδιά και τους μεγάλους, αλλά τέτοια πράγματα δεν πρέπει να γράφονται και να λέγονται πολύ συχνά. 

Ειδικά τις μέρες που τρέχεις να προλάβεις πρωινή δουλειά και περνάνε τα τρόλεϊ γεμάτα από μπροστά σου, και ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά, τρόλεϊ ήθελα να πω. Και να σκέφτεσαι τον καφέ που δεν πρόλαβες να πιεις και το μακιγιάζ που δεν πρόλαβες να τελειώσεις, και τελικά να στριμώχνεσαι σαν σαρδέλα ανάμεσα σε συνοφρυωμένα πρόσωπα ανθρώπων που αγωνίζονται πρωί πρωί να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους σε σαρδελώδη κατάσταση. Κι άντε σκούντα, βρόντα να πάει τρία μέτρα παρακάτω το όχημα, άντε να ξεφορτώσει το φορτηγό στον φούρνο και να αδειάσει ο δρόμος, και τα αναψυκτικά στο ψιλικατζίδικο. Η οικονομία είναι που κινείται, να μην γκρινιάζουμε, δεν χωράνε να κινηθούν όλοι. Το τρόλεϊ ακίνητο. Με ακουμπά η τσάντα του διπλανού, το μαλλί της μπροστινής, υπομονή, θα περάσουμε, να ξεφορτώσει κι ο κρεοπώλης. Τρίζοντας και βογκώντας προχωράει μισό τετράγωνο. Τώρα θα πάρει τη στροφή, αλλά τι είναι αυτή η σακούλα που έχουν βάλει στη γωνία και κλείνει το πέρασμα; Κάτι ξεφορτώνουν πάλι εκεί πέρα και δεν είχαν τρίγωνο, έβαλαν πορτοκαλί σακούλα, στο χρώμα των κώνων της Τροχαίας. Την κάνει τη δουλειά η σακούλα, επινοητικοί οι άνθρωποι. Με τι προμηθεύουν ακριβώς τη ζωή της πόλης; Το μικρό φορτηγό γράφει επάνω την πραμάτεια του: «Γύψινα πιάτα» με μεγάλα γράμματα, κι από κάτω με μικρότερα διευκρινίζει: 

«ειδικά για σπάσιμο». 

Στρίβουν τα κεφάλια, όσο μπορούν να στρίψουν, και θαυμάζουν. Τι επιχειρηματικό δαιμόνιο! Μια νευρικότητα παρατηρείται στο στριμωγμένο επιβατικό κοινό και δεν ξέρει κανείς τι μας βάζει ιδέες περισσότερο: ο γύψος, τα πιάτα ή το σπάσιμο; 
https://www.tanea.gr/2009/03/13/opinions/analwsima-eythraystes-katastaseis/

Εαρινή μειονεξία

Συμμερίζομαι τη γενικότερη θλίψη για το ταξίδι του Ομπάμα στην Τουρκία. Γιατί πάει εκεί, τη στιγμή που εγώ εδώ δίπλα δεν έχω ουσιαστικά πάει ακόμα; Γιατί δεν με φώναξε να πάω μαζί, να του κάνω τον ξεναγό στην αρχαία Κωνσταντινούπο- λη που την ξέρω καλά όσο κάθε καλος μαθήτης του Κλασικού; Είναι απαράδεκτο, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι μία και μοναδική φορά που είχα αξιωθεί να πάω στην Πόλη για τρεις μέρες, δεν είχα δει τίποτα από αξιοθέατα επειδή ήταν εκεί ο Μπους, και ήταν όλα κλειστά για λόγους ασφαλείας. Δηλαδή οι Αμερικανοί πρόεδροι πού τους χάνεις πού τους βρίσκεις; Στην Τουρκία. Είναι και αμερικανάκια, δεν καταλαβαίνουν ότι όταν εμείς λέμε «έξω οι Αμερικάνοι» δεν εννοούμε να μην έρθουν καθόλου. Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι εκείνο που θέλουμε, εμείς οι Έλληνες, είναι να έρχονται οι Αμερικάνοι εδώ για να μπορούμε να φωνάζουμε «έξω οι Αμερικάνοι». Δυστυχώς όμως, το βαθύτερο νόημα αυτού του συνθήματος χάνεται στη μετάφραση, και μαζί χάνονται θαυμάσιες ευκαιρίες να δείξουμε το αγωνιστικό μας φρόνημα σε ένα διεθνές κοινό με τη βοήθεια ενός προέδρου που μάθαμε ότι, πέρα από τα άλλα ταλέντα του, τραγουδά και παίζει θέατρο με μεγάλη ευχαρίστηση. Αντί να έρθει εδώ να περάσει αξέχαστα, όπως ο Κλίντον, πάει εκεί να συζητήσει για πράγματα βαρετά, πώς μια χώρα μουσουλμάνων μπορεί να είναι δημοκρατική με χωρισμένη την Εκκλησία από το Κράτος, πώς να εξισορροπήσει με το Ιράκ, το Ιράν, το Ισραήλ και άλλα παρόμοια, τη στιγμή που περιμένουμε να έρθει να μας λύσει Κυπριακό, υφαλοκρηπίδα και Μακεδονικό, με τις λύσεις που έχουν καταγράψει οι τελευταίες δημοσκοπήσεις σε αμιγώς ελληνικό πληθυσμό. Αλλά πού, ο μαύρος. Το έλεγα εγώ, δεν είναι αρκετά μαύρος...

Σβήνουμε τα φώτα για μια ώρα

Θα πάρω μέρος στην οικολογική εκδήλωση, «Σβήνουμε τα φώτα για μια ώρα», μόνο αν η ώρα πέφτει πριν να σκοτεινιάσει. Δεν μου αρέσει το σκοτάδι, και δεν συμφωνώ καθόλου να μείνω στα σκοτεινά μία ώρα ολόκληρη από δική μου πρωτοβουλία, όμως το συνειδητοποίησα μόνο όταν διάβασα την προτροπή του δήμου να το κάνουμε. Για στάσου, ο δήμος έχει βάλει ηλεκτρονικά πανό σε διάφορες πλατείες, όπου καίει ρεύμα και ξοδεύει ενέργεια και λεφτά για να μας πει να σβήσουμε τα δικά μας φώτα. Δεν του κοστίζει ή μάλλον του κοστίζει όσο κι αν έγραφε στα πανό να πετάμε τα σκουπίδια στο καλάθι και να ακούμε τον 9,84. Γιατί δεν κάνει κάτι άλλο πιο δημιουργικό, για την ίδια πάντα «ώρα της Γης»; Γιατί δεν βάζει μια οικολογική λάμπα, μόνο μία για αρχή, στο Σύνταγμα ή κάπου να φαίνεται, γιατί αν είναι να μη φαίνεται δεν κάνει τίποτα ο δήμος, αυτό το μάθαμε καλά, η οποία θα μείνει και θα φωτίζει όταν οι άλλες σβήσουν; 

Υπάρχουν τώρα φωτιστικά δρόμου, και μάλιστα σε πολύ ωραία σχέδια, ας πούμε σαν δέντρα με μεγάλα φύλλα, που συγκεντρώνουν ηλιακή ενέργεια όλη την ημέρα και φωτίζουν τη νύχτα. Αυτό δεν θα ήταν κάτι πρωτότυπο και εντυπωσιακό σε μια πόλη ηλιόλουστη σαν την Αθήνα, και αποτελεσματικό επιπλέον; Τι νόημα έχουν οι εκδηλώσεις του τύπου «σβήνουμε τα φώτα», αν είναι απλώς να αυτομαστιγωνόμαστε ως καταναλωτές φωτός και να μη βρίσκουμε λύσεις; Οι άνθρωποι είναι πλάσματα εξαρτημένα από την όραση, δεν θα παραιτηθούν από τη δυνατότητα να φωτίζουν το σκοτάδι. Ελπίζουμε ότι δεν θα παραιτηθούν, όχι όλοι τουλάχιστον, κι από την προσπάθεια να σκέπτονται λογικά και να επινοούν λύσεις. 
https://www.tanea.gr/2009/03/11/opinions/analwsima-sbinoyme-ta-fwta-gia-mia-wra/

Μαύρα μάτια

 Παίζουν μουσική Σάββατο πρωί με λιακάδα στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου. Βιολιά, ένα σαξόφωνο, ακορντεόν, κιθάρες. Ο ήλιος χαϊδεύει την πολυτελή γωνιά της Αθήνας, περνάς και μπορεί να πιστέψεις ότι όλα είναι πιθανά κι εσύ έτοιμος για μεγάλα κατορθώμα- τα. Ή απλώς νιώθεις όμορφα, κάτι καλό μπορεί να σου συμβεί. Μήπως σου συνέβη κιόλας; Μήπως είναι αυτή η μουσική, αυτό το πλανόδιο συγκρότημα που σου προσφέρει τα «Μαύρα μάτια» (Ότσι τσόρνιγιε) κι ύστερα κάτι πιο απαλό με τσιγγάνικη χροιά, μετά κάτι άγνωστο και πάλι κάτι δημοφιλές; Πώς μπορούν και τρέχουν τόσο αδιάφορα τα αυτοκίνητα μπροστά τους και δεν σταματούν να χορέψουν; Α, ναι μπορούν, γιατί τα οδηγούν άνθρωποι σοβαροί, βιαστικοί, συνοφρυωμένοι, θυμωμένοι. Περνούν και πεζοί μπροστά από τους μουσικούς, σοβαροί, βιαστικοί συνοφρυωμένοι, κάνουν πως δεν ακούνε. Ίσως και να μην ακούνε. Δυο νεαρούς που μοιράζουν δωρεάν εφημερίδες, τους προσπερνούν κι αυτούς, αυστηροί, επικριτικοί. Μια γυναίκα σπρώχνει με το χέρι την εφημερίδα σαν να είναι απειλή, σαν να φοβάται μην της μεταδώσει αρρώστια. Μένω ένα τέταρτο της ώρας μπροστά στους μουσικούς, αποφασίζοντας να διορίσω τον εαυτό μου κοινό της συναυλίας τους. Θέλω δεν θέλω, κοιτάζω και τους διερχόμενους. 

Μήπως έρθει κάποιος ακόμα να χειροκροτήσουμε μαζί στο τέλος. Μπορεί να πάρει τη δωρεάν εφημερίδα, να τη βάλει στο κοντό μεταλλικό κολονάκι και να καθήσει επάνω της για να μην κρυώνει, όπως έκανα εγώ. Αλλά δεν σταματά κανείς. Τι βιαστικοί και σοβαροί όλοι, τι απασχολημένοι... Κανείς δεν έδωσε λεφτά στους μουσικούς και μόνο τρεις πήραν εφημερίδα. Τι κουμπωμένος πληθυσμός, τι δυσαρέσκεια. Αναγκάζομαι να χειροκροτήσω μόνη μου στο τέλος. 

Και τα λεφτά που έδωσα δεν αποζημιώνουν τόση τέχνη και προσπάθεια. Θα φύγει το συγκρότημα, θα πάει σε άλλες πολιτείες, εμείς δεν θέλουμε. 
https://www.tanea.gr/2009/03/10/opinions/analwsima-mayra-matia/

Ερχονται οι κλώνοι

Ο κύριος Αντινόρι, κλωνοποιός παγκοσμίως γνωστός, ανακοίνωσε ότι έχει φτιάξει κλώνους ανθρώπων, δηλαδή παιδιά, που είναι τώρα εννέα χρονών και ζουν κάπου στην πρώην Ανατολική Ευρώπη, που είναι τώρα πια Κεντρική Ευρώπη, κι άντε να τη βρεις. 

(Και αυτή και τους κλώνους.) Χρήσιμη συμβολή στην παρακμή του πολιτισμένου κόσμου, ο οποίος έχει αρχίσει να απογοητεύεται από το ανθρώπινο είδος και ας προχώρησε στον πολιτισμό με τόσο ιλιγγιώδη ταχύτητα. 

Ή ακριβώς εξαιτίας αυτού, προοδεύοντας με τόση ταχύτητα έφτασε γρήγορα στα όριά του και έσπασε τα μούτρα του στον τοίχο. 

Λοιπόν οι κλώνοι είναι ό,τι πρέπει για το μέλλον της παρακμής. Όλοι αντί για παιδιά θα θέλουν κλώνους, δηλαδή παιδιά ίδια με αυτούς, τα οποία θα γεννιούνται λίγο φθαρμένα, λόγω του ότι δεν θα παράγονται από τα γενετικά κύτταρα, και θα κάνουν με τη σειρά τους ακόμα πιο γερασμένα παιδιά, που θα φθείρονται ακόμα γρηγορότερα κ.ο.κ. Οπότε κάποια στιγμή ο κύκλος ζωής θα έχει φτάσει περίπου τα 10 χρόνια και τότε θα έρθουν από τις καθυστερημένες και φτωχές χώρες τα κανονικά παιδιά σε απολίτιστη κατάσταση, με φουσκωτά σκάφη και τάνκερ κ.λπ., ρωμαλέα και υγιή, άγρια και ορεξάτα και θα πάρουν ειρηνικά τη θέση των κλώνων για να συνέλθει η ανθρωπότητα. 

Κρίμα που θα χαθούν σε αυτή την πορεία τα γαλάζια μάτια και τα ξανθά μαλλιά, αλλά δεν ξέρεις ποτέ, μπορεί και να εμφανιστούν τίποτα άνθρωποι με φυσικά πράσινα μαλλιά και καροτί μάτια και να αρέσουν περισσότερο. 

Γενικά πάντως θα επικρατήσουν οι σκούροι επί των λευκών κλώνων. 

Μόνο που για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση να κλείσει καλύτερα τα σύνορά της. Αλλιώς δεν θα ευδοκιμήσουν ποτέ οι κλώνοι. 
https://www.tanea.gr/2009/03/06/opinions/analwsima-erxontai-oi-klwnoi/

Τι τους πειράζει το κρίκετ;

Παίζουν και στην Αθήνα κρίκετ οι μετανάστες από τη Σρι Λάνκα και το Πακιστάν. 

Μαζεύονται στην Πλατεία Πρωτομαγιάς, αυτή τη στραβοχυμένη επιφάνεια του τούνελ πάνω από τη Μουστοξύδη, μια πλατεία αμηχανίας, όπως όλες οι πλατείες της Αθήνας. Αυτή βρήκε τον προορισμό της, γίνεται γήπεδο κρίκετ Κυριακές και αργίες, κι ας μην έχει γρασίδι. Κρίκετ επί κυβόλιθων. Ίσως εδώ, στους κυβόλιθους, να είναι πιο ειρηνικό το πρωτάθλημα από ό,τι στη Λαχώρη, όπου μπορεί να είχαν γήπεδα και γρασίδια και όλα τα καλά, αλλά δεν κατάφεραν να δεχτούν όπως έπρεπε την ομάδα της Σρι Λάνκα, να τους υπερασπιστούν από τους φανατικούς, τίνος πράγματος αλήθεια; Πέφτουμε στην παγίδα να ψάχνουμε το γιατί σε πράξεις παράλογες, αντί να ψάχνουμε τα μεγάλα γιατί σπουδαίων πραγμάτων όπως είναι το κρίκετ. Το πώς καταφέρνεις και χτυπάς ένα μικρό μπαλάκι που έρχεται από απόσταση πολλών μέτρων με μεγάλη ορμή- κι όλα αυτά μπορούν να μετρηθούν με μονάδες της Φυσικής βέβαια που εμείς της Θεωρητικής Κατεύθυνσης έχουμε ξεχάσει- πόση δεξιοτεχνία χρειάζεται και τι διάδοση έχει το παιχνίδι αυτό, πώς από τους αποικιοκράτες Εγγλέζους γοήτευσε τους αποικιοκρατούμενους Ασιάτες και το κράτησαν τιμή τους και καμάρι τους πολύ μετά την αποχώρηση των αποίκων, και τέλος πώς ένα παιχνίδι για γρασίδι παίζεται σε τσιμέντο. Και μήπως πρέπει να οργανώσει η Ελλάδα εθνική ομάδα κρίκετ τώρα που έχει το έμψυχο υλικό; Αυτά είναι ερωτήματα μεγάλα και βαθιά, αλλά καταφέρνουν οι τρελοί με τις βόμβες που δολοφονούν χωρίς καν συγκεκριμένο μίσος, μόνο για τις ιδέες τους, να μας κάνουν να ξεχνάμε και να σκεφτόμαστε. Και η μόνη σκέψη να είναι, ευτυχώς εδώ αδειάζουν τα βαγόνια του ηλεκτρικού πριν τα κάψουν. Τέτοιες συγκρίσεις...

https://www.tanea.gr/2009/03/05/opinions/analwsima-ti-toys-peirazei-to-kriket/

Όσο πατά η πατούσα

Ηρθε η ώρα της δικαίωσης για μερικές χιλιάδες καταπατητές εκτάσεων του Δημοσίου, το οποίο τώρα τους καλεί να πληρώσουν κατιτίς και να αποκτήσουν το καταπατημένο. Να το κάνουν δικό τους, με τη βούλα και τον νόμο, με φιρμάνι και χρυσόβουλο και ό,τι άλλο τους αρέσει σε τίτλο. 

Καλόβολο αυτό το Δημόσιο, τουλάχιστον ως προς τις εκτάσεις του. 

Φαίνεται ότι δεν έχει τι να τις κάνει σε γενικές γραμμές. 

Του περισσεύουν λίμνες, βουνά, πλαγιές, ραχούλες. 

Περάστε κόσμε. Αυτό το λοφάκι ποιος θα το πάρει; 

Λείπουν οι πιονιέροι, λείπουν οι πατούσες που θα πατήσουν και θα καταπατήσουν τις εκτάσεις και κατά βούληση θα τις αξιοποιήσουν. Πρέπει να αρχίσουν όλα από την παρανομία, το μηδέν, την τάμπουλα ράζα, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να καταπατήσουν αυθόρμητα, δημιουργικά, να φτιάξουν ό,τι θέλουν, όπως θέλουν. 

Μικρές- μικρές καταπατήσεις, νόμιμες έναντι χρημάτων χωρίς την καταπίεση σχεδίου πόλης, δρόμων, πλατειών, αγοράς, σχολείου, όλων αυτών των κοινωνικών συνηθειών που κόβουν τετραγωνικά. 

Ελεύθερα κι ωραία τα νέα κτήματα πλάθουν την πατρίδα όπως λάχει. Είναι μια χώρα σε εξέλιξη, χειροποίητη και ποδαροποίητη, έχει ακόμα να δώσει... Κι εμείς στριμωχτήκαμε στις πόλεις, φυλακιστήκαμε στα διαμερίσματα, τη στιγμή που μας έκραζε η ελληνική φύση να την καταπατήσουμε έναντι ποσού που δεν θα είναι μεγαλύτερο από ό,τι πληρώσαμε για δόσεις αυτοκινήτων, ενοίκιο πάρκινγκ, δάνειο σπιτιού, δίδακτρα σχολείου και τα συμπαρομαρτούντα. 

Αστικοποίηση, ενώ άλλοι πιο τολμηροί είχαν καταλάβει ότι εδώ, η ύπαιθρος προσφέρεται για τη μεγάλη κατάκτηση, κάτι σαν Φαρ Ουέστ αλλά σε κοντινό Ιστ, χωρίς Ινδιάνους, ερήμους, χαράδρες... Το ήρεμο και μαλακό τοπίο περίμενε παθητικά να το διεκδικήσουν. Μήπως έχει ξεμείνει τίποτα, να βγούμε στη γύρα; 

https://www.tanea.gr/2009/03/04/opinions/analwsima-oso-pataei-i-patoysa/

Ονόματα τζόκεϊ

Τόσο πολλοί μαζεμένοι σπουδαίοι υπουργοί, πρωθυπουργοί, τι είναι, τόσα κοστούμια σκούρα, τόσα βήματα βιαστικά, σοβαρά, συνοφρυωμένα, τόση επιστήμη, γνώση, σεκιουριτάδες, κουρσάρες, σοφέρ, φλας, στρας, δεν θα τα βγάλουν πέρα; Δεν θα ελέγξουν αυτές τις καμπύλες, τις ευθείες, τα διαγράμματα, τις πτώσεις, θα τους ξεφύγουν οι δείκτες, οι μονάδες, οι υφέσεις; Πώς γίνεται αυτό, αυτομολούν οι καμπύλες; Μόνες τους ανεβοκατεβαίνουν, δηλαδή μόνο κατεβαίνουν, ενώ ανεβαίνουν τα άλλα, της ανεργίας, αυτοβούλως, δεν μπορεί κανείς να τα σταματήσει; Οικονομολόγοι, πολιτικοί, καθηγητές, τραπεζίτες, σοφοί, άνθρωποι ισχυροί και να μην μπορούν να το κάνουν ζάφτι αυτό το φίδι το κολοβό, τον δείκτη του χρηματιστηρίου και την παρέα του, τους άλλους δείκτες. Και τόσο θωρακισμένη σε λέξεις και γνώσεις, σε όρους και πολυτελή γραφεία, σε ακαταλαβίστικα και κωδικοποιημένα ιδιώματα, σε κτίρια αρχοντικά, η οικονομία να μην μπορεί να συνέλθει; Με όλους αυτούς τους γιατρούς μαζεμένους γύρω της; Να μην είναι καν στα χέρια τους, να τους γλιστράει σαν νερό, σαν άμμος από τα δάχτυλά τους, να παίρνει πρωτοβουλίες ανεξήγητες, πώς είναι δυνατόν; Ο Ντάου Τζόουνς, ο Νάζντακ, ο Κακ, ο Νταξ, ο Φούτσι και δεν ξέρω εγώ ποιος άλλος. Ονόματα τζόκεϊ, νεαροί που καβαλάνε άλογα, με το καπελάκι κολλημένο στο κεφάλι, ντυμένοι ελαφριά, παιχνιδιάρηδες, και φεύγουν καλπάζοντας για το άγνωστο. Κι υπουργοί, οικονομολόγοι, επιστήμονες, ειδικοί, πολιτικοί, άνθρωποι που θα πάρουν αποφάσεις, βάζουν το χέρι αντήλιο- διότι μας ήρθε κι η λιακάδα- και κοιτάνε τη σκόνη τους. Τους βλέπουν να χάνονται στο τοπίο των ασήμαντων πραγμάτων. Μέσα στα δάση από φόβους, προκαταλήψεις, δισταγμούς, πονηριές, τσιγκουνιές, επιφυλάξεις. Και πλεονεξίες, πανικούς, εγωισμούς, βιασύνες, πάνε οι ανεξέλεγκτοι νεαροί, εξαφανίστηκαν, κι οι σοβαροί κύριοι τρίβουν τα μάτια τους και δεν το πιστεύουν.