Γαλανόπτερη παραλία

Παράξενο ρεζερβουάρ έχει μέσα μου η θάλασσα, το γεμίζω μήνες κι αδειάζει ταχύτατα. Φταίει η ζέστη, φταίει η βροχή που δεν έρχεται, φταίει και το απαλό τρικύμισμα της πολιτικής, κάτι οι συνειρμοί, κάτι τα χρώματα, κάτι οι συζητήσεις, απαγορεύτηκε και το ψάρεμα του γαλανόπτερου τόνου. Όχι του γαλανόλευκου, προσέξτε. Γαλανόπτερη παραλία μού φέρνει στον νου, τιρκουάζ νερά και εναλλάξ πράσινα, προς το Σούνιο, ανάμεσα στον όρμο που λέγεται Πούντα Ζέζα και στον κόλπο που λέγεται Λιμάνι Πασά. Μια αρβανίτικη και μια τουρκοελληνική ονομασία αντιστοίχως, οι οποίες επιβιώνουν της πρόσφατης ονοματοδοσίας, Πάνορμος και Ποσειδωνία, αντιστοίχως. Ετούτη έχει όνομα ακόμα πιο μυστήριας προέλευσης, τη λένε Τσίου! Να είναι βενετσιάνικη, πελασγική, να είναι ονοματοποιία της εποχής των Ορνίθων; Πώς θα τη βγάλουν άραγε τώρα που θα χτίσουν πάνω στη λεπτόγεω πλαγιά με τα θυμάρια τρεις ξενοδοχειακές μονάδες 12.000 τ.μ.; (χτεσινή είδηση, ειδησούλα μια σταλιά, κι όμως τόσα πολλά τετραγωνικά) Κάποιο πολύ πιο εύηχο και επιβλητικό όνομα θα της βρουν σίγουρα, να θυμίζει στιβαρό τσιμέντο και καλοπλυμένες κουρτίνες που ανεμίζουν. Αέναο θαύμα πάντα, το πώς χωράνε σε τόσο μικρά μέρη τόσο πολλά τετραγωνικά οικοδομής. Κάνεις ένα βήμα και σκοντάφτεις στο ύψωμα, γλιστράς και πέφτεις στα νερά. Πώς να στήσει η φαντασία ρεσεψιόν και πούλμαν, πάρκινγκ και μπαλκόνια, πηγαινέλα αυτοκινήτων πάσης φύσεως, κι όλα τα κομφόρ σε μικρά κουτιά, και τη θάλασσα γεμάτη φουσκωτά και τους γαλανόπτερους τόνους σε πιατέλες με σούσι; Μένει η φαντασία στους τόνους από χώμα λεπτογέου που θα σωριαστεί και θα σκαφτεί, και πέτρας και ισοπέδωσης, μένει στους στενούς, τσιγκούνικους δρόμους του Λαυρίου που θα σηκώσουν την κίνηση απροετοίμαστοι ως συνήθως. Και το ρεζερβουάρ της θάλασσας μέσα μου άναψε λαμπάκια. Χρειάζεται επειγόντως γέμισμα, έχει αρχίσει να κελαηδάει. Τσίου. Τσίου...