Κατάθλιψη

 Tη Μεγάλη Παρασκευή δικαιούμασταν τη θλίψη, ακόμα και λίγη κατάθλιψη. Να δακρύσουμε μαζί με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, να αφεθούμε στην απελπισία που πολιόρκησε καιρό τις ψυχές μας. Μια πρώτη δόση την παίρνουμε από το σχολείο σε τρυφερή ηλικία και εν συνεχεία έναν εθισμό τον αποκτάμε, όσο να 'ναι. Μια τάση την έχουμε, να θεωρούμε ότι όλοι είναι εναντίον μας, πως είμαστε μια μικρή, τίμια και κυνηγημένη χώρα που την ξεπούλησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις το 1834, το 1922, το '44, το '64, το '74 και ποιος ξέρει πότε άλλοτε, χάνει τον λογαριασμό κανείς. 

 Μπορούμε να πειστούμε αμέσως ότι είμαστε ανάδελφοι, πως μας εκμεταλλεύονται, ότι μας εμπαίζουν, πως μας προδίνουν, ότι μας απειλούν οι γείτονες και οι ισχυροί και αναίσθητοι προστάτες τους. Νηστεύουμε κιόλας και η έλλειψη πρωτεϊνών προκαλεί μελαγχολία.

Ωστόσο έρχεται η Ανάσταση και ξεχειλίζει το φως και τρώμε νόστιμα αρνιά και κολυμπάμε στην αφθονία. Οπότε μπορούμε να θυμηθούμε ότι εδώ είναι το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, πως το
κράτος μας δημιουργήθηκε με τη συμπαράσταση των λαών της Ευρώπης, ότι στο
Μεσολόγγι είναι θαμμένοι μαχητές από όλον τον κόσμο που πολέμησαν για την Ελλάδα, πως είμαστε αξιόπιστοι εταίροι της Ένωσης, ότι το βιοτικό μας επίπεδο ανέβηκε αλματωδώς, πως οι απειλές που τόσο δημοφιλείς υπήρξαν τα τελευταία χρόνια ήταν ανυπόστατες. Να θυμηθούμε ότι η κατάθλιψη κάνει κακό στην υγεία χειρότερο κι από τη χοληστερίνη και να αναφωνήσουμε αποφασιστικά, ώς πότε
παλικάρια θα ζώμεν με τον φόβο, με την υποψία, με τη μανία καταδίωξης και τη
δυσπιστία, σ' αυτή την όμορφη, τη γενναιόδωρη ανοιξιάτικη φύση;

https://www.tanea.gr/2004/04/14/opinions/analwsima-katathlipsi