Κάποια μακρινή καλοκαιρινή μέρα, μας είχαν υποσχεθεί οι πολυταξιδεμένοι φίλοι μας, να μας δείξουν τις πηγές ενός ποταμού. Πηγαίναμε πηγαίναμε, περνούσαμε φαράγγια και χωριά και μέρη ωραία και βλέπαμε το ποτάμι συνέχεια δίπλα μας, αλλά τις πηγές του δεν τις φτάσαμε ποτέ. Δεν τις βρήκαμε εκείνη την ημέρα, ούτε την επόμενη κι ύστερα δεν ψάξαμε πια, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι πηγές των ποταμών είναι κάτι διακριτικό, μυστικό, δεν σου φανερώνεται εύκολα, δεν τις βλέπεις.
Εδώ και κάμποσο καιρό αγοράζω στην Αθήνα πλαστικά μπουκαλάκια νερό με το όνομα της πηγής εκείνης. Εκεί που δεν είχαμε φτάσει, πάνω στα όρη στα βουνά και στα μεγάλα δάση, τώρα υπάρχουν συνεργεία εμφιάλωσης. Την ανεύρετη πηγή την έχουν περιζώσει, ίσως της κανανε μια βρύση να τρέχει οργανωμένα και φανερά, ή ίσως τίποτα, μόνο τα φορτηγά με τα μπουκάλια που πάνε κι έρχονται μέχρι τελικής εξαντλήσεως.
Για δευτερόλεπτα θυμάμαι την αμηχανία μας μέσα στην ωραία εκείνη φύση, είναι εδώ η πηγή; πώς είναι οι πηγές;, με τι μοιάζουν, κι ύστερα ανοίγω το μπουκαλάκι και πίνω το νερό, με το θρίαμβο του ανθρώπου της πόλης, που όλα τα έχει έναντι χρημάτων, σβήνοντας μαζί με τη δίψα και τα ίχνη της θλίψης, γιατί να μην τη βρούμε τότε εμείς εκείνη την πηγή, πριν ακόμα μπει το νερό της σε μπουκάλια, γιατί να μην την έχουμε γευτεί.
Γρήγορα το ξεχνάω βέβαια, προχωρώντας στις δουλειές μου, το σημαντικό είναι να βρίσκεις το νερό στα περίπτερα όταν πεθαίνεις της δίψας. Είναι ν΄απορείς πώς ζούσαν οι άνθρωποι εδώ πριν εξαπλωθεί αυτή η συνήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου