Ουφ, τελείωσαν επιτέλους αυτοί οι Ολυμπιακοί της Αλμυρής Λίμνης και των λευκών
βουνών. Είχε αρχίσει να με εξοντώνει η αεροδυναμική τους ρουτίνα. Οι πύραυλοι
με γυαλιά πιλότων που εκτοξεύονταν στις εξωπραγματικές πλαγιές της περιοχής
των Μορμόνων. Καλά, το αλάτι δεν το λειώνει το χιόνι εκεί πέρα, πώς τον
πετύχανε τον συνδυασμό; Και αλάτι και Μορμόνοι και πίστες και πάγος; Και να
γλιστράνε νυχθη-μερόν σαν βολίδες Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, ιπτάμενοι, στο
στάδιο του ανθρώπου πριν αποκτήσει φτερά. Δεν άντεχα άλλο να το βλέπω αυτό το
θέαμα. Κάθε βράδυ έβαζα λίγο τηλεόραση, έτσι επειδή τους λένε Ολυμπιακούς,
δηλαδή, και γινόμουν ψυχικό ράκος. Δεν αντεχόταν την επομένη το δίπουν άπτερον
της προσωπικότητάς μου. Και τις διαβάσεις των φαναριών τις κατειλημμένες. Και
τα ανοίγματα των πεζοδρομίων τα φραγμένα. Και το λεωφορείο το πηγμένο. Και το
ταξί το ταγγιασμένο στην καπνίλα. Δεν αντεχόταν το ψηλοτάκουνο στο πλακάκι, το
τάκα τάκα, αλλά ούτε και το χαμηλοτάκουνο. Δεν αντεχόταν το πλακάκι, γενικώς,
το τιμόνι της παρκαρισμένης μηχανής που σου δίνει γροθιά στο μπράτσο καθώς
προχωράς, τα καθρεφτάκι του αυτοκινήτου που σε πετυχαίνει στον γοφό, στα
στενά. Αλλά ούτε και στα ωραία και στα πλατιά, αυτό το μπανάλ σύστημα
προώθησης, άντε να σηκώνεις το ένα πόδι, άντε να το ακουμπάς, να έχεις σηκώσει
στο μεταξύ το άλλο, φρίκη, βαρεμάρα, απαράδεκτη καθυστέρηση. Και η ταχύτητα
σφαίρας των χειμερινών πρωταθλητών να θυμίζει ότι έτσι πλησιάζει και ο καιρός
των Ολυμπιακών στην Αθήνα. Όπου, τουλάχιστον, χωρίς το χιόνι και τους πάγους,
θα χρησιμοποιούν οι αθλητές τα πόδια τους ξανά, όπως εμείς οι κοινοί θνητοί. Ή
σχεδόν έτσι.
https://www.tanea.gr/2002/02/26/opinions/analwsima-ta-dipoda-ta-aptera/
βουνών. Είχε αρχίσει να με εξοντώνει η αεροδυναμική τους ρουτίνα. Οι πύραυλοι
με γυαλιά πιλότων που εκτοξεύονταν στις εξωπραγματικές πλαγιές της περιοχής
των Μορμόνων. Καλά, το αλάτι δεν το λειώνει το χιόνι εκεί πέρα, πώς τον
πετύχανε τον συνδυασμό; Και αλάτι και Μορμόνοι και πίστες και πάγος; Και να
γλιστράνε νυχθη-μερόν σαν βολίδες Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, ιπτάμενοι, στο
στάδιο του ανθρώπου πριν αποκτήσει φτερά. Δεν άντεχα άλλο να το βλέπω αυτό το
θέαμα. Κάθε βράδυ έβαζα λίγο τηλεόραση, έτσι επειδή τους λένε Ολυμπιακούς,
δηλαδή, και γινόμουν ψυχικό ράκος. Δεν αντεχόταν την επομένη το δίπουν άπτερον
της προσωπικότητάς μου. Και τις διαβάσεις των φαναριών τις κατειλημμένες. Και
τα ανοίγματα των πεζοδρομίων τα φραγμένα. Και το λεωφορείο το πηγμένο. Και το
ταξί το ταγγιασμένο στην καπνίλα. Δεν αντεχόταν το ψηλοτάκουνο στο πλακάκι, το
τάκα τάκα, αλλά ούτε και το χαμηλοτάκουνο. Δεν αντεχόταν το πλακάκι, γενικώς,
το τιμόνι της παρκαρισμένης μηχανής που σου δίνει γροθιά στο μπράτσο καθώς
προχωράς, τα καθρεφτάκι του αυτοκινήτου που σε πετυχαίνει στον γοφό, στα
στενά. Αλλά ούτε και στα ωραία και στα πλατιά, αυτό το μπανάλ σύστημα
προώθησης, άντε να σηκώνεις το ένα πόδι, άντε να το ακουμπάς, να έχεις σηκώσει
στο μεταξύ το άλλο, φρίκη, βαρεμάρα, απαράδεκτη καθυστέρηση. Και η ταχύτητα
σφαίρας των χειμερινών πρωταθλητών να θυμίζει ότι έτσι πλησιάζει και ο καιρός
των Ολυμπιακών στην Αθήνα. Όπου, τουλάχιστον, χωρίς το χιόνι και τους πάγους,
θα χρησιμοποιούν οι αθλητές τα πόδια τους ξανά, όπως εμείς οι κοινοί θνητοί. Ή
σχεδόν έτσι.
https://www.tanea.gr/2002/02/26/opinions/analwsima-ta-dipoda-ta-aptera/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου