Αξέχαστοι

«Ωραίος σαν Έλληνας» επέμενε η λεζάντα της ΝΕΤ, προβάλλοντας αποσπάσματα από
ταινίες του Άντονι Κουίν, επιμένοντας βέβαια στον Ζορμπά, όπου ο μάλλον
άσκημος ηθοποιός άφησε εποχή. Σίγουρα ο ρόλος τον είχε σφραγίσει, αλλά ήδη από
τα «Κανόνια του Ναβαρόνε» παρατηρούσε κανείς την ικανότητά του να μιλάει
ελληνικά με σωστή προφορά, προφανώς λόγω μεξικάνικης καταγωγής. Τόσο πολύ
μάλιστα Έλληνας θεωρήθηκε διεθνώς, ώστε στα γεράματα έπαιζε τον Δία σ' αυτή
την ανεκδιήγητη τηλεοπτική σειρά με τον Ηρακλή, ως κατέχων την ευλογία της
μετάδοσης ελληνικής ουσίας σε κάθε τι που άγγιζε. Ωστόσο τίποτα δεν σκιάζει τη
λάμψη του Ζορμπά, που όλως τυχαίως δεν υπήρξε ακριβώς Έλληνας. Το πρόσωπο με
το όνομα αυτό, που ενέπνευσε τον Καζαντζάκη, υπήρξε στ' αλήθεια, ήταν
σλαβομακεδονικής καταγωγής και βρίσκεται θαμμένος στη γειτονική ακατανόμαστη
χώρα. Είχαν μάλιστα οι απόγονοί του (του Ζορμπά) κάποια προβλήματα με την
εγκατάστασή τους στην Ελλάδα. Ίσως με έναν τόμο του Καζαντζάκη ανά χείρας
μπορέσουν τώρα να πάρουν πράσινη κάρτα, αν χρειάζονται. Οποιοδήποτε χαρτί
φτάνει.

Λίγες ώρες μετά, στην ασπρόμαυρη οθόνη χοροπηδούσε ο Ηλιόπουλος, χορεύοντας, αλά  Φρεντ Αστέρ, κλακέτες, τρέχοντας να φωνάξει τα «ταξά» για τον γάμο στις «Κυρίες της αυλής», διαλύοντας με ελάχιστες κινήσεις, με φινετσάτους τονισμούς τη σοβαροφάνεια που κτίζεται γύρω του και τον απειλεί, ή κοιτάζοντας στον καθρέφτη τη φάτσα του δράκου που οι άλλοι βλέπουν σ' αυτόν. Σαρκαστής πηγαίος του κάθε κλισέ, του ζορμπαλικιού ας το πούμε έτσι, πριν απ' όλα πλάστης εν τέλει ενός προσώπου απροσάρμοστου, αφελούς, ενός γκαφατζή, που διαπερνά με λεπτή ειρωνεία την άγρια πραγματικότητα. Πολυσήμαντος. Κρίμα που δεν τον γνώρισε η υφήλιος.

https://www.tanea.gr/2001/06/06/opinions/analwsima-aksexastoi/