Παρέλαση στη βροχή

 

     Παρέλαση στη βροχή

 

 Έριχνε χιονόνερο την Τετάρτη, αλλά ακόμα κανένα δέντρο δεν είχε πέσει και το ρεύμα δεν είχε κοπεί και δεν σκέφτηκε κανένας ότι θα έπρεπε να αναβάλλουν την παρέλαση της 25^ης Μαρτίου.

Ήταν παρέλαση μαθητών και μαθητριών. Την ορισμένη ώρα μαζεύτηκαν έξω από το σχολείο, λιγοστοί, τουρτουρίζοντας μέσα στις επίσημες στολές που δεν προβλέπουν ποτέ τίποτα ζεστό, για λόγους οικονομίας μάλλον. Οι γονείς από κοντά, τριπλοί σε μέγεθος, σαν ΄να ανήκαν σε άλλο είδος, μπαμπουλωμένοι σε κασκόλ και σκούφους, να κρατάνε με σπαραγμό ψυχής τα απαγορευμένα μπουφάν των νεαρών βλαστών τους.

-Θα πηγαίνω από κοντά, να της το δώσω όταν στέκονται τουλάχιστον..

-Μη στεναχωριέσαι, είναι νέοι, βράζει το αίμα τους!

-Μέχρι προχτές πάντως έβραζε το θερμόμετρο από τον πυρετό της.

-Ξεκινάνε. Πρώτα έχει κατάθεση στεφάνου.

-Κράτα τα μικρά από το χέρι μην τα χάσουμε.

-Εγώ δεν θέλω κράτημα, Δε θέλω, δε θέλω! Έχω το πιστόλι μου και θέλω να σκοτώνω Τούρκους!

-Δεν έχει Τούρκους εδώ. Κράτα με σφιχτά!

-Θέλω να σκοτώσω, να σκοτώσω, να σκοτώσω! Είμαι ο Κολοκοτρώνης!

-Έλα δω μη σε χάσω και το πιστόλι δώσ’ το να το βάλω στην τσάντα μου.

-Γιατί έχουνε απλωμένα αυτά τα σκοινιά στο πεζοδρόμιο; Θα βάλουνε τρικλοποδιά στην παρέλαση;

-Σιωπή! Είναι για να στεκόμαστε μπροστά και να βλέπουμε!

-Μαμά ήθελα και γώ να πάω στην παρέλαση. Να ντυθώ Κολοκοτρώνης! Τετρακόσια χρόνια σκλάβοι, το φαντάζεστε;

-Όχι!

-Μαμά, να σου πω, ο Κολοκοτρώνης τους πολεμούσε τετρακόσια χρόνια τους Τούρκους; Συ-νε-χώς!

-Τι γελάτε κυρία μου; Γίνεται κατάθεση στεφάνου!

-Μαμά απάντησε μου!

Κάτω από τη συγκίνηση του ουρανού που μεταφραζόταν σε ήσυχες σταγόνες, έγινε η κατάθεση, σκόρπισε το πλήθος, άρχισε η παρέλαση. Τα περήφανα νιάτα ήταν κατάχλομα, με κόκκινες πρησμένες μύτες. 

-Αχ τι χαριτωμένα παιδάκια! Κάντε λίγο πιο πέρα να βλέπουμε κι εμείς!

-Πάντως από βήμα είναι χάλια. Κοίτα πώς πάνε, σαν ξεβιδωμένα!

-Δεν κάνουν αρκετές πρόβες. 

-Κι ο κόσμος χωρίς πάθος βρε παιδί μου. Ούτε χειροκροτάνε, ούτε τίποτα!

-Η γειτονιά είναι τέτοια, δε νοιάζονται για την εκπαίδευση..

-Οι γυμνάστριες φταίνε. Δεν έχουν μεράκι πια. Στα χρόνια μας αν βγαίναμε από τη γραμμή μας έριχναν με το βούρδουλα!

-Βεβαίως! Και σε μας το ίδιο. Και για μέρες πριν χάναμε μαθήματα για να κάνουμε την παρέλαση. Ήμασταν άψογοι! Σαν στρατιώτες! Όχι αυτό το αίσχος. Κοίτα δω, ο καθένας πάει όπως του αρέσει;

-Μαμά τι λένε αυτοί οι χοντροί;

-Σουτ! Μη φωνάζεις! Μην τους λες χοντρούς!

-Πηγαίνετε πιο πέρα τέλος πάντων μαντάμ, να βλέπουμε!

-Μα γιατί θέλετε να τους βλέπετε, αφού είναι τόσο χάλια;

-Μαμά βρήκα καλύτερη θέση. Έλα δω. Να η Μπουμπού μας που έρχεται. Να της φωνάξω;

-Όχι δεν είναι σωστό.

-Μαμά θα πολεμήσουμε τους Τούρκους;

-Ελπίζω όχι.

-Πέρασαν τα τετρακόσια χρόνια, ε;

-Ελπίζω ναι.

-Μαμά όταν ήσουνα μικρή, σε χτυπούσαν με βούρδουλα για να πηγαίνεις ίσια στην παρέλαση;

-Εγώ δεν πήγα ποτέ σε παρέλαση. Ούτε είδα άλλη φορά. Πρώτη φορά βλέπω παρέλαση!

-Αλήθεια μαμά; Όπως κι εγώ; Κι ας είσαι τόσο μεγάλη...

-Από παρελάσεις είμαι σαν εσένα, πρωτάρα.

-Δεν είχες γεννηθεί όταν ήταν τα τετρακόσια χρόνια;

-Όχι, αχ όχι. Δώσε μου εδώ αυτό το πιστόλι. Είμαι πολύ πιο μικρή από τόσο. Όταν ήμουν παιδί, είχε καταργηθεί ο βούρδουλας!

-Είσαι πιο νέα από κείνους τους χοντρούς μαμά;

-Ουφ, είπες και κάτι σωστό σήμερα, επιτέλους!