Ανελέητο έλεος

Βγήκα μια βόλτα στην πόλη, μετά τη γιορτή, μέσα στη λιακάδα, γεμάτη αισιοδοξία για το νέο έτος. Σε ξεγελούν οι ευχές, γλιστράς στην παιδική αυταπάτη πως ανήκεις σε ευγενές, γενναιόδωρο είδος, έρχεται κι ο ήλιος μετά κι ανοίγεις αθέλητα την ψυχή σου στο δρόμο, ξεχνώντας τις άμυνες που πρέπει να χρησιμοποιείς καθημερινά. Πρώτη προσγείωση, ο ζητιάνος με το κομμένο χέρι και το μισόκλειστο μάτι, απλώνει πολύ κοντά στο σώμα σου ένα ποτήρι για να ρίξεις λεφτά. Δεν χαλαρώνουν οι επαίτες επειδή εσύ μαλάκωσες, αντιθέτως. Είσαι στην καταλληλότερη στιγμή για να στέρξεις, υποτίθεται. Λίγο πιο κάτω ένα πολύ αδύνατο παιδί ρίχνει στον αέρα μπαλάκια και τα ξαναπιάνει, θα μπορούσε να θεωρηθεί άλλη κατηγορία, καλλιτέχνης του δρόμου, αλλά κάτι στην αδυναμία, κάτι στο ακατάπαυστο παραμιλητό τον κατατάσσει στην ίδια γκροτέσκα κατηγορία με τον προηγούμενο. Είναι καινούργια αυτά τα πρόσωπα στην περιοχή, η οποία δεν διακρινόταν για παρουσία επαιτών, όμως φαίνεται μπήκε στο χάρτη. Μεγαλώνει συνέχεια το κέντρο, όπου απαραιτήτως συναντάς κάθε παραλλαγή αθλιότητας που φαντάζεσαι, κατευθείαν βγαλμένη από τον Ζητιάνο του Καρκαβίτσα. Αυτά παθαίνουμε που δεν διαβάζουμε λογοτεχνία, είμαστε υποχρεωμένοι να τη ζούμε αενάως. Κολλημένοι στους ιστορικούς αιώνες. Φαίνεται ότι ομάδες επαιτών βρίσκουν επαγγελματικές προοπτικές στην Αθήνα, και μάλλον έρχονται κι από άλλες χώρες, γιατί δεν πρέπει να τις ενοχλούν ιδιαίτερα οι αρχές. Έχουν πολλά στο κεφάλι τους οι αρχές, τι να πρωτοκοιτάξουν; Μάλιστα, αν έχεις πολλά στο κεφάλι σου, είναι μια καλή αιτία να μην κοιτάς τίποτε.

Το περίεργο είναι ότι αν και φτωχαίνουμε, μπορούμε να συντηρούμε ακόμα τόσους ζητιάνους, με όλο και πιο εξεζητημένες παρουσίες.

Δεν πρέπει να ενισχύουμε την κατάσταση αυτή, μου έλεγε ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί κι ήθελα να δίνουμε ελεημοσύνη στους δρόμους. Τον έβρισκα πολύ σκληρό, γι αυτό χρόνια αργότερα, ως μητέρα πλέον, έπαιρνα μια χούφτα κατοστάρικα -τότε- στη βόλτα με τα παιδιά, να μπορούν να δίνουν σε όποιον ήθελαν. Είναι παιδική, αυθόρμητη κίνηση, όμως όταν μεγαλώνει κανείς μπορεί να το σκέφτεται λίγο περισσότερο, την εκμετάλλευση, τις μαφίες, τα παιδιά που υποχρεώνονται σ’ αυτή την άθλια ζωή, την πόλη που γίνεται όλο και απωθητικότερη. Μπα, φαίνεται ότι ως περιπατητές είμαστε ακόμα σε παιδική κατάσταση, να ικανοποιήσουμε στα γρήγορα αυτή τη δυσάρεστη ενοχή που ποτέ δεν παραλείπει να σε πνίξει τη στιγμή που βλέπεις τον ζητιάνο, και δεν μπορούμε ακόμα, δεν μεγαλώσαμε αρκετά, να την επεξεργαστούμε.