Έι, παιδάκια

Έι παιδάκια, δεν το ξέρετε, αλλά η παρουσία σας είναι μαζική και δημιουργεί τρομερές συζητήσεις. Εσείς τρεχοβολάτε πάνω- κάτω στις σκάλες του μετρό, ανεβαίνετε στην κάθοδο και κατεβαίνετε στην άνοδο και νιώθετε πολύ μοναδικά και ξεχωριστά το καθένα ανακαλύπτοντας τα κομφόρ της μητέρας πόλης, το γλεντάτε και μαζί τα ξεγελάτε, ρισκάρετε την ακεραιότητα των κορδονιών σας, κάνετε φασαρία, επιπλέον βρωμοκοπάτε, ή δεν έχετε καν κορδόνια και δεν φαντάζεστε τι ακούμε εμείς που σας κοιτάμε με δέος και οίκτο. Οι αριθμοί που σας συνοδεύουν εκρήγνυνται στα κεφάλια μας. Οι απειλητικές λεζάντες της εικόνας σας. Κι ύστερα σου λέει, ασυνόδευτα. Αμ δεν είστε.

Κι οι αριθμοί δεν είναι το χειρότερο, αλλά πού να καταλάβετε το δράμα μας, ανέμελα μικρά. Οι προοπτικές, οι απειλές, τα συμπεράσματα; Ήρθατε, πιάσατε στεριά, δεν ξέρετε ότι συνεχίζονται οι αφίξεις. Και δεν χαιρόμαστε καθόλου, εδώ στη χώρα όπου θριαμβεύει η ειρήνη τόσες δεκαετίες. Ας είστε η ζωντανή απόδειξη του θριάμβου της. Εδώ πρέπει να μοιράσουμε ευθύνες. Ποιος φταίει, πόσο η Τουρκία, πόσο η Τασία, πόσο η φιλανθρωπία, πόσο ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός. Να μετρήσουμε επικινδυνότητες, να βγάλουμε χαρτιά. Εδώ πρέπει ν' αποφασίσουμε, στο Αφγανιστάν ο πόλεμος είναι αρκετά επικίνδυνος για να πάρετε άσυλο, και δεν ξέρουμε καν αν συνεχίζεται. Εσύ με τα σχιστά ματάκια, Αφγανός δεν είσαι; Σου έχω κακά νέα, οι γείτονες δεν θα σε αφήσουν να περάσεις τα σύνορα. Δεν ξέρεις ποιοι γείτονες. Δικά μας βάσανα αμαρτίες άλλων γονέων παιδεύουσι ξένα τέκνα. Κάτι βόρειοι που παριστάναν τα εγγόνια του Μεγαλέξαντρου, ακούς εκεί. Ιστορίες με ακόντια και ασπίδες, γιατί να ασχολούμαστε με τη βαρετή ειρήνη της σήμερον; Με τις παράξενες ιστορίες της σήμερον, πληθυσμούς που μετακινούνται χωρίς εκ των άνω αποφάσεις; Δεν ξέρουμε απ' αυτά, μετακινούσαμε πληθυσμούς ομόγλωσους - ομόθρησκους, να φτιάξουμε ομοιογένεια. Και πριν την πετύχουμε, καταφθάνετε εσείς οι ανομοιογενείς, τι να σας κάνουμε; Είσαι άτομο παιδί μου, ή μάζα; Χαίρεσαι ατομικά τις κυλιόμενες σκάλες, ή σαν μέρος αγροτικών μαζών που δεν έχει ξαναδεί τέτοιο πράμα; Να δω τι θα κάνεις στο σύρμα του κρατιδίου που πλέον αποδεικνύει με χέβι μέταλ πως είναι κράτος κανονικό, όχι αστεία.

Αχ να σταματούσατε να έρχεστε πια στη γεωγραφικά κομβική μας χώρα. Μέσα στην αμηχανία μας, και σε κατάσταση ψυχολογικής παλινδρόμησης θάχετε για χρόνια λόξυγγα και φαγούρα απ' όσα λέμε κι ακούμε για λογαριασμό σας όλους αυτούς τους μήνες. Σκόνη της ερήμου στα λαρύγγια μας. Εσείς με τα παπούτσια τρύπια και τη ζωή επιτακτική κι εμείς με τις λέξεις ξετιναγμένες, τα μυαλά σε σύγχυση, τις έννοιες διαλυμένες.

Μήπως να μας βοηθούσατε παιδάκια καλύτερα, αντί να σας βοηθάμε εμείς; Μήπως σας ζητάμε βοήθεια μαζεύοντας πάμπερς στο Σύνταγμα, να μας θυμήστε τα βασικά πριν τρελαθούμε; Σ' αυτό το πρώην αγανακτισμένο Σύνταγμα να ζυγίσουμε την τύχη μας; Παιδάκια, μεγαλώστε και μορφωθείτε, σας εκλιπαρούμε, μιλήστε κάποτε για μας, κρεμόμαστε από τα χείλη σας.