Η μεταξωτή μαντίλα

Η γυναίκα του Γκιουλ, όπως και του Ερντογάν, φοράει μαντίλα φιλελεύθερη, κι όχι σαν τις άλλες. Δεν την υποχρεώνει κανείς να τη φοράει, αλλά εκείνη δεν βγαίνει χωρίς τη μαντίλα της. Έκανε αγωγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τη μαντίλα της. Να μπορεί να τη φοράει στα κρατικά ιδρύματα, όπου απαγορεύεται. Είναι ακραία κοσμικό κράτος η Τουρκία, δεν είναι παράξενο; Δεν τις αφήνουν να μπαίνουν με τις μαντίλες στα αμφιθέατρα τις φοιτήτριες. Κι έτσι, ό,τι είναι καταπίεση για τις γειτόνισσές τους τις Ιρανές, που αν τους πέσει η μαντίλα στον δρόμο μπορεί και να τις συλλάβουν, για τις θρήσκες Τουρκάλες είναι ελευθερία. Διαλέγουν φυσικά μαντίλες μεταξωτές, σχεδόν σαν της Γκρέις Κέλι στις βόλτες με ανοιχτό αυτοκίνητο, αλλά τα μαλλιά δεν φαίνονται καθόλου. Και εμπριμέ, πολύχρωμες, που αν τις φορέσουν στην Τεχεράνη, ίσως επίσης να συλλαμβάνονται, γιατί δεν είδα ποτέ φωτογραφία από το Ιράν με χρωματιστή μαντίλα.

Διεκδικούν την ελευθερία έκφρασής τους οι γυναίκες αυτές, ότι έτσι νιώθουν, πρόθυμες να ακολουθήσουν την επιταγή της θρησκείας τους ή της παράδοσής τους, θέλουν να είναι ελεύθερες να το δείχνουν, και δεν σημαίνει ότι θα θελήσουν να το επιβάλουν αυτό σε όλο τον κόσμο, αλλά πάλι...

Πώς να μην πηγαίνει το μυαλό στον γειτονικό ισλαμισμό, της υποχρεωτικής μαντίλας, να μη φοβάται ότι όπως γλιστράει το μετάξι και βρίσκεται αλλού το ύφασμα από εκεί που το στερεώνεις, έτσι μπορεί να γλιστρήσει η διεκδίκηση των κυριών; Αχ, γυναικεία φιλαρέσκεια, γιατί να μην είσαι αρκετά δυνατή να ξεσκεπάσεις αυτές τις ελεύθερες γυναίκες να δείξουν τα ωραία τους μαλλιά, γιατί να θεωρείσαι κατώτερη από τις θρησκευτικές επιταγές και τις πολιτικές επιδιώξεις...

Iδιαιτερότητες στερήσεων

Aν είχε άδεια για τη λειτουργία πισίνας το ξενοδοχείο έψαχνε να μάθει ο ρεπόρτερ στο ραδιόφωνο όλο το πρωί, και τελικά το έμαθε: εντάξει η άδεια. Λες και θα έπεφτε η άδεια στην πισίνα να σώσει τον μαθητή που πνίγηκε στην εκδρομή του. Κι ύστερα άρχισε μαραθώνιος πληροφόρησης, είχε φύλαξη, είχε το ένα, είχε το άλλο... Και κιγκλίδωμα να είχε η πισίνα γύρω- γύρω, δεν μπορεί να το περάσει ένα αγόρι στα 19 του χρόνια; Κι ο φύλακας θα τον εμπόδιζε, κοτζάμ άντρα, να μπει μέσα; 

Άραγε κολύμπι ήξερε το αγόρι, ή έπεσε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του; Γιατί μπορεί να ήταν αυτό που έλειπε. Μαθητής από την Ξάνθη, μπορεί να μην είχε τύχει να μάθει κολύμπι ποτέ του. Ίσως τα παιδιά από τα μέρη εκείνα να μην πηγαίνουν κάθε καλοκαίρι διακοπές στην παραλία. Κι αυτό που για όλους μας είναι αυτονόητο, εκεί να μην είναι. Στα φτωχά αυτά χωριά υπάρχουν παιδιά που πρωτοβλέπουν θάλασσα όταν πάνε εκδρομή με το σχολείο. Το σχολείο, που τους μαθαίνει ένα σωρό πράγματα, όλες τις γλώσσες που προβλέπουν οι διεθνείς συνθήκες. Τα παιδιά στα πομάκικα χωριά της Ξάνθης μαθαίνουν στο σχολείο έξι γλώσσες, εκτός από τη μητρική τους. 

Τέσσερις στο δημοτικό και τρεις στο Γυμνάσιο. 

Ελληνικά, αγγλικά και τουρκικά στο Δημοτικό, αραβικά στα Θρησκευτικά τους, Αρχαία στο Γυμνάσιο και μια δεύτερη ξένη γλώσσα, σύμφωνα με το αναλυτικό πρόγραμμα ολόκληρης της χώρας. 

Όμως κολύμπι δεν έχει το αναλυτικό πρόγραμμα, δεν προβλέπονται ιδιαιτερότητες στερήσεων. Κι ας είμαστε χώρα, όχι μονάχα γεμάτη με ακτές, αλλά πλέον και γεμάτη πισίνες... Και το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι οι μαθητές πρέπει να πηγαίνουν εκδρομή με χειροπέδες και αλυσίδες, δεμένοι πισθάγκωνα και φιμωμένοι, για ασφάλεια, ή να μην πηγαίνουν καθόλου.
https://www.tanea.gr/2007/04/25/opinions/analwsima-idiaiterotites-sterisewn/

Το φανάρι στο Σύνταγμα

Η Κυριακή είχε λίγη κίνηση, η Δευτέρα ήταν έρημη στο κέντρο της Αθήνας.

Παράξενη πόλη, να ερημώνει έτσι, λες και οι κάτοικοί της δεν είναι κάτοικοι, κάπου αλλού μένουν και από εδώ μόνο περαστικοί, για λίγο.

Έμοιαζε με σκηνικό ολόκληρη, ψεύτικη, χαρτονένια, σα να την έστησαν προχτές. Ύστερα άρχισε η επιστροφή, το ίδιο πήξιμο, τα ίδια σημαντικά, τα ίδια ασήμαντα. Στο φανάρι του Συντάγματος ξανά, για να περάσεις απέναντι, περιμένεις τρία λεπτά, κι ύστερα το πράσινο για τους πεζούς ανάβει πέντε δευτερόλεπτα. Δεν προλαβαίνει κανένας να περάσει απέναντι. Η μισή διάσχιση γίνεται με τον φόβο της παρανομίας, των αυτοκινήτων που δικαιούνται να ξεκινήσουν και να περάσουν από πάνω μας. Ασήμαντο; Το κεντρικό φανάρι, η κεντρική πλατεία, κάτω από το Κοινοβούλιο, η καρδιά της πόλης. Ακόμα και αν είναι ασήμαντοι οι πεζοί, τα σύμβολα δε μετράνε;

Άλλαξαν πολλά στην Αθήνα, απέκτησε μετρό, τραμ, έκανε Ολυμπιακούς Αγώνες, ροζ πλακάκια στα πεζοδρόμια, ευρώ στις συναλλαγές, όμως αυτό το φανάρι δεν αποφασίζει να βελτιώσει τη θέση των πεζών. Και δίνει τον τόνο στην κυκλοφορία όλης της πόλης: αφού εδώ σας φέρονται έτσι, παντού θα είναι χειρότερα. Τη μέρα που θα αποφάσιζε ο δήμαρχος, ο πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος Δημοκρατίας, κάποιος πολύ μεγάλος, πολύ τεράστιος, να κάνει αυτή την επανάσταση, ίσως να σήμαινε και η ώρα της αλλαγής στην καθημερινότητα. Θα άξιζε μια τελετή πιο συγκινητική από την υποδοχή των κλεμμένων του Μουσείου Γκετί, ας πούμε, ή των Ολυμπιονικών, θα σήμαινε μια απόφαση πιο τολμηρή από τη διεκδίκηση των Μαρμάρων της Ακρόπολης, θα σήμαινε διεκδίκηση ποιότητας ζωής. Πολύ πράμα για μας, ίσως.

https://www.google.com/search?q=%5B%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%9B%CE%A9%CE%A3%CE%99%CE%9C%CE%91%5D+%CE%A4%CE%BF+%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9+%CF%83%CF%84%CE%BF+%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1&oq=%5B%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%9B%CE%A9%CE%A3%CE%99%CE%9C%CE%91%5D+%CE%A4%CE%BF+%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9+%CF%83%CF%84%CE%BF+%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1&aqs=chrome..69i57.21128j1j8&sourceid=chrome&ie=UTF-8

Πάσχα α λα ιρανικά

Οι ερμηνείες της κίνησης του Αχμαντινετζάντ, να αφήσει ελεύθερους τους Βρετανούς για τα γενέθλια του Μωάμεθ, ή το Πάσχα, ή κάτι παρεμφερές, είναι χρήσιμες, αλλά τι τα θέλετε;

Μπροστά στα ευτυχισμένα πρόσωπα των νεαρών, οι αναλύσεις είναι φτωχές.

Ό,τι και να πουν και να γράψουν οι γνώστες της περιοχής, υπάρχει κάτι που η κοινή γνώμη, δυτική και δυτικότερη, βόρεια, νότια και ανατολική, εκτιμά πέρα από λόγια και λογική. Είναι η αλληλεγγύη του είδους, αν δεν υπήρχε δεν θα είχε ο άνθρωπος κατέβει από τα δέντρα, βγει από τις σπηλιές, περπατήσει σε δυο πόδια.

Όταν ένας ευτυχισμένος Βρετανός φωτογραφίζεται γελαστός επειδή γλίτωσε τη ζωή και την ελευθερία του, όποιο δίποδο άπτερο τον βλέπει σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου δεν μπορεί παρά να νιώσει κάτι από το φτερούγισμα της χαράς του, βαθιά μέσα στα σπλάγχνα.

Δεν είμαστε απολύτως άπτερα, τα δίποδα. Το λένε ανθρωπισμό επίσης, αξία της ζωής ή, σε πιο πολιτική γλώσσα, διπλωματική οδό.

Στην προηγούμενη γιορτή, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, δεν δόθηκε χάρη στον Σαντάμ και τους θεατές του παγκόσμιου χωριού. Δεν είναι το ίδιο, φυσικά και βέβαια, αλλά κάτι έχασαν αυτοί που δεν έδωσαν τότε τη χάρη και κάτι κερδίζει ο Αχμαντινετζάντ τώρα που βρήκε λύση στο αδιέξοδο, άσχετα αν το είχε ο ίδιος δημιουργήσει. Πολλοί δημιουργούν μόνοι τους αδιέξοδα και πέφτουν μέσα τελικά μαζί με τα θύματά τους. Αυτός τη σκαπούλαρε μεγαλοπρεπώς και κέρδισε τον θαυμασμό μας. Έτσι, παρεμπιπτόντως, μαζί με αυγά και κουνελάκια, πήρε θέση στο Πάσχα κι αυτή η αλεπουδίσια φάτσα του Ιρανού δημαγωγού, το πονηρό χαμόγελο έστειλε μήνυμα σε όλη την ανθρωπότητα, δεν είμαι το τέρας που νομίζετε, είμαστε άνθρωποι κι εμείς. Μεγάλη νίκη.

https://www.tanea.gr/2007/04/10/opinions/analwsima-pasxa-a-la-iranika/

Για την Άμυνα

Το μόνο πράγμα που δεν φαίνεται να νοιάζει όσους πικραμένους διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την έλλειψη πίκρας στο σχολικό βιβλίο Ιστορίας, είναι το πόσο καλό κάνει η πίκρα στην ανάπτυξη των εφήβων, τι ωφελεί την ψυχή των παιδιών να μαθαίνουν με τρόπο τραγικό τα όσο τραγικότερα γίνονται, τονισμένα, γλαφυρά, ματωμένα, φριχτά.

Θεωρούν χρήσιμο το ψυχικό τραύμα στην κρίσιμη αυτή ηλικία, για την καλλιέργεια της εθνικής ταυτότητας. Να διδαχτούν τα δωδεκάχρονα πολύ βαριά τα πάθη, να φυτευτεί ο πόνος στην ψυχή τους πριν μπορέσει να τον ελέγξει η λογική, να πιάσει ο σπόρος του καημού και της μειονεξίας, το αίσθημα της αδικίας.Να είναι έτοιμος ο νέος, μόλις τελειώσει το Λύκειο να πάει με χαρά φαντάρος, μόλις αρχίσει να δουλεύει, να δίνει με χαρά στα Ταμεία τον οβολόν του, χωρίς να φωνάζει όποτε τα Ταμεία αγοράζουν κρυφά ομόλογα «για την Άμυνα».

Και γενικώς να μην πει κουβέντα, ποτέ σε όλα τα όβολα που πάνε για την Άμυνα, αφού θα ξέρει παιδιόθεν πόσο κακοί είναι όλοι γύρω και πόσο αίμα τού χρωστάνε. Όλοι αυτοί που φαγώθηκαν για τις ελλείψεις στις περιγραφές σφαγών και γενοκτονιών και αλυσίδων, είτε δεν έχουν παιδιά, είτε ποτέ δεν τα κατάλαβαν, έχουν ξεχάσει και τι θα πει παιδική ευαισθησία. Δεν τα αγαπούν, τα βλέπουν σαν υλικό για το χτίσιμο ιδεατών εθνικών αξιών, ασβέστες και τούβλα. Τους πείραξε η ψυχραιμία, η νηφαλιότητα της Ιστορίας, μια στάση που θεραπεύει τα όσα βασανισμένα στερεότυπα ακούν ούτως ή άλλως, από το Νηπιαγωγείο... Δεν είναι καιρός να στήσουμε άμυνα απέναντί τους για όλ΄ αυτά, κάπως, τα αληθινά θύματα, γονείς, παιδιά, πολίτες, ασφαλισμένοι και μη επωφελούμενοι από μίζες ομολόγων, και άλλες πατριωτικές εργολαβίες, να προστατευτούμε;
https://www.tanea.gr/2007/04/02/opinions/analwsima-gia-tin-amyna/