Εφευρέτες στην Κόλαση

Περνούν από της Ακαδημίας φορτηγά, περνούν απορριματοφόρα, περνούν ψυγεία και καμιόνια που κουβαλούν χημικές τουαλέτες. Θαλαμίσκους τσίγκινους σε χρώμα βεραμάν, στριμωγμένους όρθιους σαν παράξενα ζωντανά που τρέμουν. Ευτυχώς δεν έχουμε αυριο λαϊκή και δεν έρχονται σε μας. Όλα μαρσάρουν στην ανηφόρα και μας ρίχνουν στο πρόσωπο το καυτό τους καυσαέριο. Θυμάμαι τον Γούντυ Άλλεν σε μια ταινία που επισκέπτεται την Κόλαση και συναντάει κάτω κάτω, στο όγδοο υπόγειο, αυτόν που εφηύρε τα αλουμινένια κουφώματα, να βασανίζεται στα καυτά καζάνια. Αν είχε ζήσει καλοκαίρι στην Αθήνα θα έβαζε στον πάτο άλλον εφευρέτη. Για να δούμε. Αυτόν που έκανε τις διορθώσεις πάνω στο πρώτο πολεοδομκό σχέδιο; Αυτόν που εφηύρε το ασανσέρ; Αυτόν που επινόησε την αντιπαροχή; Αυτόν που σχεδίασε το πρώτο αυτοκίνητο; Αυτόν που έφτιαξε τα απορριματοφόρα; Αυτόν που σκέφτηκε τους πελώριους κάδους απορριμάτων; Όποιον εισήγαγε το σύστημα του πράσινου για πεζούς που αναβοσβήνει στα φανάρι; Και τον άλλον που κατάφερε να κατασκευάσει φτηνή άσφαλτο για δρόμους της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και κράτη με ακριβούς εργολάβους; Συνωστισμός θα γινόταν στην κόλαση, αν έριχνες μέσα τους υπεύθυνους για το χάλι της Αθήνας. Αλλά στο χειρότερο καζάνι θα έβραζε σίγουρα αυτός που εφηύρε τις χημικές τουαλέτες.  Κάθε πόλη βέβαια θα είχε δικαίωμα στη δική της αποστολή στην Κόλαση και πολλές θα έστελναν αυτόν τον εφευρέτη, αλλά θα προλαβαίναμε με τη γνωστή μας μαχητικότητα και ένα μεγαλειώδες συλλαλλητήριο στην Αμερικανική Πρεσβεία θα διατρανώναμε την απόφαση μας. Πρώτος λοιπόν στην κόλαση ο εφευρέτης της χημικής τουαλέτας και με τα χρώματα της Αθήνας στο καζάνι του, θα θυμίζει αιωνίως την τρομερή μας ευγνωμοσύνη.