Δεν έχει καθόλου προσωπική γοητεία ο νέος ηγέτης του ΚΙΝ.ΑΛΛ., απεφάνθη φίλη μου και συμφώνησα μαζί της. Πραγματικά, να κάτι που δεν είχα συνεκτιμήσει στα προσόντα του συγκεκριμένου. Μα καμία, τίποτε; Δώσε του μια ευκαιρία όμως, της είπα, μπορεί κάτι να βρεθεί στο μεταξύ, όταν τον γνωρίσουμε καλύτερα, όταν τον συνηθίσουμε. Θυμήθηκα τις ωραίες εποχές με τα περιοδικά ποικίλης ύλης που τα πληρώναμε μάλιστα, όχι όπως τώρα που μας παρακαλούν οι εφημερίδες να τα πάρουμε τζάμπα, «ήπιαμε καφέ με τον Ανδρέα» ή «στην κουζίνα της Μαρίκας Μητσοτάκη». Αλλά κυρίως τις εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπο πολιτικών που έπρεπε να είναι σώνει και καλά γοητευτικοί. Και που δεν ήταν. Ενα σωρό από δαύτους, από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι, πάσχιζαν να γίνουν γοητευτικοί και δεν τους έβγαινε.
Κάπως το έχουμε ξεπεράσει νομίζω αυτό το στάδιο, αλλά όχι εντελώς. Περάσαμε και κρίση. Κι όμως ακόμα αναζητάμε να γοητευτούμε, υποσυνείδητα ίσως, ή προεξοφλούμε ότι κάποιος αληθινά γοητευτικός πολιτικός έτσι και εμφανιστεί θα σαρώσει μόνο με τη σκέτη γοητεία του. Και σαν λαγωνικά ψάχνουμε να τον ανακαλύψουμε πρώτοι απ’ όλους, πού να βρίσκεται αυτό το θαύμα, αυτό το ακαταμάχητο ον που θα φέρει τα πάνω- κάτω στην πολιτική ζωή, που θα μας βγάλει από τις επαναλήψεις;
Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας υπάρχει ένα είδος γοητευτικής πανσπερμίας. Κυκλοφορεί πολλή γοητεία στο θέατρο, αρκετή στο διαδίκτυο, κάμποση στα βιβλία, άφθονη στη μουσική, στα κοινωνικά δίκτυα, στο σινεμά, ακόμα και στις επιστημονικές ομιλίες. Γοητευτικοί καθηγητές μάς μιλούν για γοητευτικά θέματα, γοητευτικοί ηθοποιοί παίζουν γοητευτικούς ρόλους και τα μέιλ μας κατακλύζονται από γοητευτικές προτάσεις. Δεν ξέρεις σε ποια γοητεία να πρωτοϋποκύψεις. Οι δυνατότητες έκφρασης δεν ήταν ποτέ πριν τόσο πλούσιες και ποικίλες. Γιατί να πρέπει να είναι και οι πολιτικοί γοητευτικοί;
Ας προσπαθήσουν να είναι κυρίως αποτελεσματικοί και όσο γίνεται λογικοί, να εξηγούν, να πείθουν με επιχειρήματα απευθυνόμενοι στην ψυχραιμία που ευελπιστώ εγώ τουλάχιστον να αποκτήσω, αν δεν τη διαθέτω. Και μάλλον δεν τη διαθέτω, έχοντας μεγαλώσει σε εποχές πολιτικών παθών όπου έπρεπε να είσαι οπαδός και πιστός σαν μέλος θρησκείας, έχοντας καθυστερήσει δεκαετίες λόγω χούντας να νιώσω την ανάγκη ψυχραιμίας. Αλλά πλέον, με τόση γοητεία περιρρέουσα που απευθύνεται στην προσωπική ματιά μου, λέω πως δεν τη χρειάζομαι και στους πολιτικούς τη γοητεία. Φτάνει, δεν τα πήγαμε καλά ώς τώρα με τους γοητευτικούς. Ας μην πασχίζουν να μας γοητεύσουν άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου