Η χαρά των παιδιών

Τόσες γιορτές και πανηγύρια πια, λες και θα καλοκαίριαζε την επόμενη των Χριστουγέννων, ενώ επισήμως χειμωνιάζει. Και να λείπει κάτι συνεχώς, η γιαγιά, ή απλώς η εμπιστοσύνη προς το ανθρώπινο γένος. Πόσο δύσκολο να ευχαριστηθούμε εμείς οι δυτικοί. Μελαγχολούμε μέσα στην αφθονία. Απαράδεκτοι. Σκεφτείτε τί τραβάει τόσος κόσμος για να φτάσει στις ευρωπαϊκές ακτές, για να μελαγχολεί παρέα.

Βγαίνω βόλτα να με χτυπήσει αέρας στο πάρκο, να συνέλθω από την κραιπάλη του πακέτου και της πιατέλας, αλλά πού να βρεις ησυχία: έχει έρθει το ενιαύσιο παζάρι, ευτυχώς αραιωμένα φέτος περίπτερα, τραινάκια κούνιες, αυτοκινητάκια, ό,τι μπορεί να εγγυηθεί φτήνια και κακογουστιά. Διασχίζω μουτρωμένη τη φωτεινή αλέα, αποφασισμένη να σνομπάρω τα πάντα, με καθυστερεί το πλήθος. Ένα παιδάκι σκυμμένο στα παιχνίδια διαλέγει με τις ώρες, ενώ η μαμά του παζαρεύει ήδη με τον πωλητή. Μετανάστες μαμά και πωλητής, αλλά από άλλες χώρες, αναγκαστικά ελληνικά συνεννοούνται. Χωρίς να θέλω με πιάνει ενδιαφέρον για την επιλογή του παιδιού, έχει τόσο σοβαρό ύφος, σα να παίζεται κάτι πολύ σημαντικό για τη ζωή του ανάμεσα στα κουτιά με τις πλαστικούρες. Σκύβω κι εγώ άθελα μου, τον βλέπω να σηκώνει αποφασιστικά ένα κουτί απ’ αυτά που είναι σα βιτρινούλες, πλαστικό μπροστά, χαρτόνι πίσω, να το δείχνει στη μαμά του.

-Αυτό!

-Είσαι σίγουρος; Εκείνη έχει τις αμφιβολίες της

-Ναι, επιμένει χαμηλώνοντας με σοβαρότητα τα μακριά του τσίνορα.

Η μαμά αναστενάζει. Εγώ αγωνιώ, θα το πάρει το παιχνίδι;

-Τι είναι; Υποκύπτω στον πειρασμό να ρωτήσω.

Το σηκώνει και το δείχνει.  Χελωνονιντζάκια.  Υπάρχουν ακόμα! Άρεσαν τόσο στα παιδιά μου, νόμιζα όμως πως είχαν ξεπεραστεί. Ακόμα κρατάνε.

Η μαμά πληρώνει, κι απομακρύνεται με το θησαυρό αγκαλιά, μέσα στη χαρά. Πλησιάζει ο επόμενος πελάτης, κοριτσάκια κι αγοράκια με τα μάτια λαμπερά, όλο λαχτάρα, ρουφώντας την ατμόσφαιρα της γιορτής, με τις επιθυμίες έτοιμες να εκδηλωθούν. Α, η χαρά των παιδιών τι όμορφη που είναι!

Θυμάμαι, ο πατέρας μου με πήγαινε σε παρόμοιο πανηγύρι πάγκων όταν ήμουν πολύ μικρή, κι η ευτυχία να του τραβάω το χέρι και να του δείχνω παιχνίδια, αφήνοντας το φως να με ζεσταίνει. ήταν από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή μου. Έφτασαν ως εδώ με μύρια βάσανα οι γείτονες μας, αλλά βρήκαν το σωστό λιμάνι. Μια αλέα με πάγκους φωτισμένη στη χειμωνιάτικη νύχτα, η ευρωπαϊκή μας αγκαλιά, ο θησαυρός μας.

Πέρασμα από τη Νεβάδα

-Φτάσαμε και στο Λας Βέγκας, παρατήρησε ένα βράδυ  ο ταξιτζής καθώς έστριβε αργά και βασανιστικά από το Σύνταγμα στην Πανεπιστημίου. Πραγματικά, με τόση ένταση σε λούζουν τα φώτα εκεί μπροστά στα δυο κομμάτια του αριστοκρατικού μας πεζόδρομου, που μεταφέρεσαι νοερά σε άλλους πλανήτες, ή έστω σε άλλο ημισφαίριο, έτοιμος για τρέλες σε καζίνο. Μόνο που κρατάει πολύ λίγο η ψευδαίσθηση, όσο κι αν κινούνται σημειωτόν τ’ αυτοκίνητα, όσο κι αν καθυστερούν, κάποια στιγμή προχωρούν παρακάτω, φτάνουν μπροστά στην αθηναϊκή τριλογία (τριλογία -τριλογία, σ’ έπνιξε η πολυλογία) όπου ήδη το πράγμα σκοτεινιάζει, μη νομίζετε ότι θα σωθείτε κοινωνικά αγαπητοί αδελφοί Χάνσεν, όπως σας έδιωξαν κάποτε από το Πολυτεχνείο ως ετερόχθονες, έτσι και τώρα τα έργα σας πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ανήκουν σε μια ενδιάμεση ζώνη, ούτε πολύ χάι, ούτε πολύ μπασκλάς, μια στιγμή αμηχανίας όπου ταχύνουμε το βήμα μας, τι είναι αυτά εδώ ρωτούν οι τουρίστες και οι ντόπιοι δεν πολυξέρουν. Οπότε στο σημείο αυτό τα φώτα αραιώνουν, υπάρχει μάλιστα μια ολόκληρη σειρά χαλασμένη και ύστερα αραιώνουν περισσότερο, δεν μοιάζει και με φάτνη η Ακαδημία Αθηνών, να της βάλουμε λίγο φωτεινό σανό, να αναδειχθεί κάπως, μένει λοιπόν εκεί μετέωρη μεταξύ φτωχών και πλουσίων που προσέχουν να μην πάνε κάτω από το Ρεξ, αν και ήδη εκεί βρίσκονται έξω από τα νερά τους. Κι ακόμα παρακάτω οι φωτεινές γιρλάντες εξαφανίζονται τελείως, μένουν σεμνές μέδουσες κρεμασμένες στους στύλους, έτσι ως την Ομόνοια, πάει και το Λας Βέγκας και η τρέλα στο Καζίνο, άλλη φορά.

Έχει αμεσότητα κι ενδιαφέρον αυτή η ξεκάθαρη οριοθέτηση του πάνω τμήματος της πόλης από το κάτω. Ξεχαστείτε λίγο με τις γιορτές, μας λέει η δημοτική φωτοχυσία, ελάτε στο Σύνταγμα να δείτε τη νύχτα φτιαγμένη μέρα στην κεντρική πλατεία της πόλης, στριμωχτείτε και μποτιλιαριστείτε, είναι το φετινό τρεντ, αλλά μην περιμένετε να σας πάει και μέχρι την Ομόνοια όλη αυτή η αρχοντιά, μην αφήσουμε πια και να μας πάρει από κάτω η γενναιοδωρία και το πνεύμα των Χριστουγέννων. Καθώς αργά θα κατεβαίνετε προς την σκοτεινή γαστέρα της πόλης καλόν θα είναι να προσγειώνεστε σιγά σιγά στην κοινωνική πραγματικότητα και την γενικότερη ανάγκη για οικονομία στο ρεύμα. Γι αυτό καλύτερα στρίψτε προς βασιλίσσης Σοφίας, πίσω στα προάστεια που τα ξέρετε, η πόλη κρύβει απογοητεύσεις.

 

 

Οχι άλλη γοητεία

 Δεν έχει καθόλου προσωπική γοητεία ο νέος ηγέτης του ΚΙΝ.ΑΛΛ., απεφάνθη φίλη μου και συμφώνησα μαζί της. Πραγματικά, να κάτι που δεν είχα συνεκτιμήσει στα προσόντα του συγκεκριμένου. Μα καμία, τίποτε; Δώσε του μια ευκαιρία όμως, της είπα, μπορεί κάτι να βρεθεί στο μεταξύ, όταν τον γνωρίσουμε καλύτερα, όταν τον συνηθίσουμε. Θυμήθηκα τις ωραίες εποχές με τα περιοδικά ποικίλης ύλης που τα πληρώναμε μάλιστα, όχι όπως τώρα που μας παρακαλούν οι εφημερίδες να τα πάρουμε τζάμπα, «ήπιαμε καφέ με τον Ανδρέα» ή «στην κουζίνα της Μαρίκας Μητσοτάκη». Αλλά κυρίως τις εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπο πολιτικών που έπρεπε να είναι σώνει και καλά γοητευτικοί. Και που δεν ήταν. Ενα σωρό από δαύτους, από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι, πάσχιζαν να γίνουν γοητευτικοί και δεν τους έβγαινε.

Κάπως το έχουμε ξεπεράσει νομίζω αυτό το στάδιο, αλλά όχι εντελώς. Περάσαμε και κρίση. Κι όμως ακόμα αναζητάμε να γοητευτούμε, υποσυνείδητα ίσως, ή προεξοφλούμε ότι κάποιος αληθινά γοητευτικός πολιτικός έτσι και εμφανιστεί θα σαρώσει μόνο με τη σκέτη γοητεία του. Και σαν λαγωνικά ψάχνουμε να τον ανακαλύψουμε πρώτοι απ’ όλους, πού να βρίσκεται αυτό το θαύμα, αυτό το ακαταμάχητο ον που θα φέρει τα πάνω- κάτω στην πολιτική ζωή, που θα μας βγάλει από τις επαναλήψεις;

Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας υπάρχει ένα είδος γοητευτικής πανσπερμίας. Κυκλοφορεί πολλή γοητεία στο θέατρο, αρκετή στο διαδίκτυο, κάμποση στα βιβλία, άφθονη στη μουσική, στα κοινωνικά δίκτυα, στο σινεμά, ακόμα και στις επιστημονικές ομιλίες. Γοητευτικοί καθηγητές μάς μιλούν για γοητευτικά θέματα, γοητευτικοί ηθοποιοί παίζουν γοητευτικούς ρόλους και τα μέιλ μας κατακλύζονται από γοητευτικές προτάσεις. Δεν ξέρεις σε ποια γοητεία να πρωτοϋποκύψεις. Οι δυνατότητες έκφρασης δεν ήταν ποτέ πριν τόσο πλούσιες και ποικίλες. Γιατί να πρέπει να είναι και οι πολιτικοί γοητευτικοί;

Ας προσπαθήσουν να είναι κυρίως αποτελεσματικοί και όσο γίνεται λογικοί, να εξηγούν, να πείθουν με επιχειρήματα απευθυνόμενοι στην ψυχραιμία που ευελπιστώ εγώ τουλάχιστον να αποκτήσω, αν δεν τη διαθέτω. Και μάλλον δεν τη διαθέτω, έχοντας μεγαλώσει σε εποχές πολιτικών παθών όπου έπρεπε να είσαι οπαδός και πιστός σαν μέλος θρησκείας, έχοντας καθυστερήσει δεκαετίες λόγω χούντας να νιώσω την ανάγκη ψυχραιμίας. Αλλά πλέον, με τόση γοητεία περιρρέουσα που απευθύνεται στην προσωπική ματιά μου, λέω πως δεν τη χρειάζομαι και στους πολιτικούς τη γοητεία. Φτάνει, δεν τα πήγαμε καλά ώς τώρα με τους γοητευτικούς. Ας μην πασχίζουν να μας γοητεύσουν άλλο.

Να δω τον Πάπα

 Ηθελα να δω τον Πάπα, αλλά δεν τον πολυέδειχναν. Λίγες σκηνές βρήκα. Ο Πάπας χάιδεψε παιδικά κεφαλάκια πίσω από τα κάγκελα, αγκάλιασε όσους ήθελαν να τον αγκαλιάσουν. Κοντό το κάγκελο, επέτρεπε αγκαλιές, στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης Λέσβου.

Ενας πρόσφυγας ανέβηκε στο βήμα, εκεί που γινόταν η επίσημη υποδοχή και είχαν πάει υπουργοί και ιερείς, γραμματείς και φρουροί, και μίλησε με φόντο τις καλύβες του ΚΥΤ δίπλα στη θάλασσα. Ο Πάπας, άτομο πολύ επίσημο, καθόταν δίπλα του σε μια πολυθρόνα και τον άκουγε. Ο ομιλητής είναι από το Κονγκό, έναν χρόνο τώρα στην Ελλάδα, με τα δυο παιδιά να περιμένει. Συγκλονιστική η έστω στιγμιαία συνύπαρξή τους. Ευχαρίστησε τον Πάπα για τη βοήθεια, αρωγή το μετέφρασαν στα ελληνικά. Την έχουμε μάθει καλά την αρωγή, έστω κι αν δεν καταφέρνουμε να βρίσκουμε μια χαραμάδα διαφυγής από το σύστημα με τα κάγκελα, στο στρατόπεδο της Λέσβου, στο τείχος του Εβρου και στα άλλα μέρη της Ευρώπης που έχουν βαλθεί να τειχίζονται.

Ολα αυτά έγιναν στο πλαίσιο μιας εθιμοτυπίας που φαίνεται ότι ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος καθιερώνει. Χορωδία προσφύγων τραγούδησε σπιρίτσουαλ, εκεί στον καταυλισμό. Χαιρετισμοί Προέδρου της Δημοκρατίας και υπουργού Εξωτερικών, αναφορές γεμάτες ευγένεια και αναγνώριση, αλλά κυρίως αυτή η άτυπη και απολύτως πρωτότυπη επαφή με τους ικέτες της Ευρώπης. Αγκαλιές, αγγίγματα και λόγια πολύ αντίθετα στο πνεύμα προσφυγοκυνηγιού που επικρατεί πολιτικά όλο και πιο έντονα στην Ευρώπη. Λόγια ενός ανθρώπου που δεν φοβάται να εκδηλωθεί αντίθετα στο ρεύμα. Θα χάσει οπαδούς; Μα η χριστιανική πίστη δεν έχει στο βάθος της κηρύγματα αγάπης και συμπόνιας; Θα επηρεάσει τους πιστούς; Ή απλώς θα καθιερώσει μια μικρή τελετή εξιλέωσης των καθολικών λίγο πριν από τα Χριστούγεννα;

Ακόμα κι έτσι, αυτό το τελευταίο να συμβεί, ακόμα κι αν οι Πολωνοί, ας πούμε, που χτίζουν τείχος για να σταματούν τους πρόσφυγες, δεν επηρεαστούν καθόλου από το κήρυγμα του Πάπα και συνεχίσουν απτόητοι να υψώνουν το τείχος τους, βάλουν ωστόσο στο πρόγραμμα μια μέρα βαθιάς ενόχλησης από τις ίδιες τους τις πράξεις, κέρδος είναι.

Αν έβρισκαν τρόπο να ανοίξουν μια χαραμάδα αληθινής υποδοχής προς τιμήν αυτής της εθιμοτυπίας, θα ήμασταν όλοι κερδισμένοι, έστω κι αν αργήσουμε να το καταλάβουμε.

https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/322642_na-do-ton-papa