Στα Νικιά, στη Νίσυρο

Έφτασα και στα Νικιά. Στη δεκαετία του 70 κάναμε με τα πόδια όλες αυτές τις διαδρομές. Εδώ μας είχαν φτιάξει μια σαλάτα στο καφενείο, μας ρωτούσαν αν θέλαμε να αγοράσουμε σπίτι. Φοιτητές ήμασταν, δεν αγοράζαμε σπίτια
3000 δραχμές τα δίνουμε παιδί μου
Γιατί θέλετε να πουλήσετε τα όμορφα σπίτια σας, ρωτούσαμε με καρδιά σφιγμένη
Τι να κάνουμε δω πάνω παιδιά; Να αυτό πουλιέται χίλιες δραχμές, δεν το θέλετε; Φύγαμε με τη θλιμμένη σιγουριά πως είχαμε επισκεφτεί έναν τόπο πανέμορφο που θα χανόταν. Κι όμως, να που κάθομαι και τρώω μεζέδες στην πλατεία, τα σπίτια ανακαινισμένα, ο τόπος ζωντανός, η αξία του αναγνωρισμένη. Τα κατάφεραν οι άνθρωποι. Ξένοι εκτίμησαν το τοπίο, τον αέρα, την αρχιτεκτονική, το κλίμα, αγόρασαν τα σπίτια που εμείς τότε δεν μπορούσαμε. Τα έφτιαξαν, βρήκαν δουλειά μερικοί ντόπιοι που σίγουρα θα είχαν φύγει διαφορετικά. Ανοιξαν μερικές ταβέρνες, δεν ερήμωσε εντελώς το χωριό.

Πώς θα ζούσαν αυτά τα μέρη διαφορετικά; Τα νησιά του Αιγαίου, αυτά τα τόσο κολλητά στην Τουρκία ειδικά, αναπτύχθηκαν πριν γίνουν ελληνικά από το εμπόριο με τα παράλια. Τα προϊόντα του τόπου, από ψάρια και σφουγγάρια μέχρι σύκα και ελαφρόπετρες, πουλιούνταν στις πόλεις απέναντι. Στην πόλη της Μυτιλήνης τα αρχοντικά χτίστηκαν από τους επιχειρηματίες που εξήγαγαν λάδι στην Πόλη. Όταν το κέντρο έγινε η Αθήνα, ήταν πολύ μακριά για να μπορέσει αυτή η οικονομία να επιβιώσει. 

Λέμε, αχ τι κρίμα πολύ τουριστικό το τάδε νησί. Αν δεν ήταν τουριστικά, τα περισσότερα, απλώς θα ήταν ήδη ακατοίκητα. Και τα ακατοίκητα νησιά νομίζουμε ότι μας αρέσουν, δεν θα μπορούσαμε να τα δούμε καθόλου.