Ρέκβιεμ για δυο κάδους

Οι ταλαιπωρημένοι μπλε κάδοι της οδού Σπετσών εξαφανίστηκαν προσφάτως. Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα υπήρχαν δυο απέναντι σχεδόν από το σπίτι μου, που εξυπηρετούσαν, σε συνθήκες μεγάλης ταπείνωσης, τουλάχιστον δυο πυκνοκατοικημένα τετράγωνα, ή έστω πρώην πυκνοκατοικημένα. Είναι περίεργο πώς η σταδιακή αραίωση δεν ελαφρώνει την ταλαιπωρία του δημόσιου χώρου, όσο λιγότεροι οι κάτοικοι τόσο πιο βασανισμένοι οι κάδοι. Ας είναι.

Πήγαινα λοιπόν τακτικά στους κάδους αυτούς τα είδη που περιγράφονταν στην επιφάνεια του. Κεσεδάκια, μπουκάλια, κονσερβοκούτια, χαρτόκουτα, κλπ, όλα ξεπλυμένα, τακτικά, σε σακούλες ανακυκλώσιμες διότι συχνά μου έπεφταν μέσα και δεν ήθελα να μολύνουν το άσπιλο ανακυκλώσιμο υλικό. Το οποίο φυσικά το αντίκριζα ανοίγοντας -με κόπο και δυσκολία- το σπασμένο καπάκι, κι ήταν εντελώς άσχετο με την περιγραφή του ζητούμενου. Σκουπίδια πάσης φύσεως, αντικείμενα σπιτιών που δεν ανακυκλώνονται, ηλεκτρικές συσκευές, και στρώσεις- στρώσεις το περιεχόμενο του μεγάλου φαρασιού των οδοκαθαριστών, υπαλλήλων του Δήμου δηλαδή, που οι ίδιοι σαμποτάριζαν καθημερινά τη λειτουργία του κάδου.

Πόσα χρόνια έκανα αυτή τη δουλειά καθημερινά; Αναρωτήθηκα το πρωί που δεν βρήκα τους μπλε κάδους στη συνηθισμένη τους θέση. Με την έτοιμη σακουλίτσα ανακύκλωσης ανά χείρας πήρα σβάρνα τη Σπετσών, βρήκα τρια τετράγωνα πιο πάνω μπλε κάδο καμένο, έκανα πως δεν πρόσεξα αυτή τη λεπτομέρεια, έριξα τη σακούλα, και συνέχισα την προσπάθεια να θυμηθώ πόσα χρόνια ανακυκλώνω μάλλον μάταια. Πόσα χρόνια κάθε μέρα πλένω κεσεδάκια, καθαρίζω κουτιά, κλπ, τσακώνομαι με τα μέλη της οικογένειας που δεν το κάνουν με την ίδια επιμέλεια.

Θυμήθηκα την αθώα εποχή, όταν πρωτομοιράστηκαν οι τσάντες για ανακυκλώσιμα. Η τηλεόραση έδειχνε πώς να τις γεμίζεις, πώς να τις αδειάζεις. Λέγαμε στην αρχή, θα μάθει ο κόσμος. Περνούσαν τα χρόνια, ο κόσμος δεν μάθαινε. Σε κάθε ταξίδι στις ευρωπαϊκές πόλεις βλέπαμε νέα συστήματα, όλο και πιο απαιτητικά, να λειτουργούν κανονικά, εμείς εδώ τίποτε. Ούτε μια φορά δεν θυμάμαι να άνοιξα τον κάδο της ανακύκλωσης και να είδα μέσα μόνο ανακυκλώσιμα. Κι όμως συνέχιζα, σα να μην καταλάβαινα τα χρόνια που περνούσαν. Αμετανόητη ευρωλιγούρα, δεν αποφάσιζα ότι δεν είμαστε εμείς για τέτοια. Γέρασα, τα μωρά μου έγιναν άνθρωποι, δουλεύουν σε άλλη χώρα, κι εγώ συνέχιζα να ανακυκλώνω επειδή κάποτε θα μάθαινε ο κόσμος και θα λειτουργούσε το σύστημα.

Μέχρι προχτές. Στη θέση των μπλε βασανισμένων κάδων ήρθαν καινούργιοι, συνηθισμένοι, ο Δήμος μάλλον συμβιβάστηκε με την πραγματικότητα που εγώ δεν θέλω να αποδεχτώ. Είδε κι απόειδε, σου λέει εδώ δεν υπάρχει ελπίδα.

Μέχρι να συμβιβαστώ κι εγώ, αναρωτιέμαι αν έχουν δίκιο όσοι μιλούν για το μεσογειακό ταμπεραμέντο μας που δεν σηκώνει καταναγκασμούς, ή όσοι λένε πως ακόμα και οι Γερμανοί πρώτα πλήρωσαν κάμποσα πρόστιμα κι ύστερα πειθάρχησαν στην ανακύκλωση. Μέγα φιλοσοφικό δίλημμα, κατάλληλο να σε συντροφεύει όταν πλένεις κεσεδάκια.