Συλλάβετέ μας

Τρία χρόνια τώρα η μητέρα μου, ο αδερφός μου, οι συγγενείς και φίλοι μου, τα παιδιά μου, ξέρουν ότι πηγαίνω στην Αγορά της Κυψέλης και κάνω εθελοντικά μαθήματα Ελληνικών σε μετανάστες. Ξέρουν ότι, εκτός από μαθήματα, γίνονται στην Αγορά προβολές ταινιών, θεατρικές παραστάσεις, συζητήσεις με συγγραφείς, εκθέσεις, ανοιχτές εκδηλώσεις, συνεδριάσεις συλλόγων, καλλιτεχνικά εργαστήρια για παιδιά και μεγάλους, μαθήματα σκακιού, αγορά βιολογικών προϊόντων… Όλα δωρεάν, με εθελοντική εργασία και οικονομική συνεισφορά δική μας, των γειτόνων. Χτες το πρωί άκουσαν όλοι αυτοί στο ραδιόφωνο τον κ. Αλογοσκούφη να λέει: «Η Αγορά είναι μέσα στη βρώμα, γίνεται εκεί διακίνηση ναρκωτικών και τι καλά θα ήταν να γίνει εκεί εμπορικό κέντρο». Σε εκπομπή στο ραδιόφωνο, όπου οι συνάδελφοί μου κ.κ. 

Κύρτσος και Σταματόπουλος δεν τον ρώτησαν ούτε αν έχει αποδείξεις για τόσο σοβαρή καταγγελία, ούτε γιατί δεν στέλνει τον εισαγγελέα. 

Το να θέλει να κάνει κάποιος εμπορικό κέντρο στη θέση ενός χώρου δραστηριοτήτων των κατοίκων είναι μια θεμιτή πολιτική επιλογή. Το να λέει ότι όλες αυτές οι δραστηριότητες είναι διακίνηση ναρκωτικών, δείχνει το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης που επιλέγει. Λάσπη, σπίλωση στα τυφλά, διαστρέβλωση με φοβικά κλισέ. Αν εγώ έγραφα στη στήλη αυτή ότι γίνεται διακίνηση ναρκωτικών σε κάποιο μέρος που εκείνος στηρίζει και συντηρεί, θα πήγαινα φυλακή για συκοφαντική δυσφήμηση και η εφημερίδα θα έπρεπε να πληρώσει πολλές χιλιάδες ευρώ πρόστιμο. Αυτή τη στιγμή έχει συκοφαντήσει σε γνωστούς και αγαπημένους μου ανθρώπους που με εκτιμούν εμένα και μερικές ακόμα δεκάδες άλλους, που παιδευόμαστε να στήσουμε κάτι κοινωνικά ζωντανό στη γειτονιά μας. Κανονικά πρέπει να μας συλλάβουν όλους για διακίνηση ναρκωτικών και να μας περάσουν από δίκη. 

Αν εμείς είμαστε αθώοι, τότε ο Αλογοσκούφης θα είναι ψεύτης και συκοφάντης. 

https://www.tanea.gr/2009/09/30/opinions/analwsima-syllabete-mas/

Χρόνια πολλά Χαρίτωνα

Οκτώ λεπτά. Σε οκτώ λεπτά θα περνούσε ο συρμός του Μετρό. 

Το νούμερο 8 ήταν σοκ, δεν το είχα ξαναδεί γραμμένο στον ηλεκτρικό πίνακα τις ώρες αιχμής. Κάθε τρία, τέσσερα, άντε πέντε λεπτά μάς είχε συνηθίσει να περνάει το τρένο. Και η αποβάθρα ήταν ήδη γεμάτη. Προχωρώντας προς την άκρη χάζεψα μια οθόνη με ωραίες φωτογραφίες της ελληνικής υπαίθρου. Από κάτω μας ανακοίνωνε ότι σήμερα γιορτάζουν ο Χαρίτων, ο Χαρίτωνας και μερικοί ακόμα. Πολύ χρήσιμη πληροφορία, αλλά θα προτιμούσα να μάθω από πότε και γιατί αποφασίστηκε να αραιώσουν τα δρομολόγια. Δεν έχουν δουλειά να μου θυμίζουν πότε γιορτάζει ο Χαρίτωνας. Αν και πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι που έχουν ειδικές οθόνες για τις ονομαστικές γιορτές και διαφορετικές για τις ανακοινώσεις των αφίξεων. 

Πρέπει να ευγνωμονούμε το Μετρό αφού στα τρόλεϊ, όπου αποφάσισαν να κάνουν την ίδια δουλειά, οι ευχές προς τους εορτάζοντες παίρνουν τη θέση της αναγραφής προορισμού. 

Περιμένεις με ανυπομονησία το τρόλεϊ ή τρέχεις να το προλάβεις και, αντί να δεις πού πηγαίνει, βλέπεις να σου λέει: «Χρόνια πολλά Χαρίτωνα!». 

Δε λέω, είναι θαυμάσια η ελληνική ιδιαιτερότητα των ονομαστικών γιορτών, ακόμα και οι άθεοι το αναγνωρίζουν, αλλά το να βλέπεις πού πάνε τα τρόλεϊ είναι εξίσου σημαντικό. Αν πάντως θέλουν να μας θυμίζουν οπωσδήποτε ποιοι γιορτάζουν κάθε μέρα, ας βάλουν πρώτα στις στάσεις χάρτες με τις διαδρομές, ας εξηγούν πού πηγαίνει το κάθε όχημα, ας έχουν και μέσα πληροφόρηση, ας περνάνε τακτικά λεωφορεία, τρόλεϊ και συρμοί κι ύστερα λένε χρόνια πολλά σε όποιον θέλουν. Γιατί, τώρα, είναι σαν να σαρκάζουν λέγοντας πως όσο τιμάμε τις αγαπημένες παραδόσεις μας, δημόσιες συγκοινωνίες της προκοπής δεν πρόκειται να δούμε. 
https://www.tanea.gr/2009/09/29/opinions/analwsima-xronia-polla-xaritwna/ 

Στρίφωμα βαρβαρότητας

Πώς το κάνουν οι Γάλλοι: αποφασιστικά και με μπουλντόζες. Αναφανδόν, με κάμερες και ρεπόρτερ να παρακολουθούν, διώχνουν τους μετανάστες. Χωρίς να τους αγγίζουν ανθρώπινα χέρια, εκτός από τους εθελοντές που μαζεύονται για να τους παρηγορήσουν. Κόβουν μέχρι και τα δέντρα που στήριζαν τις τέντες. Πρόδωσαν τα δέντρα, να εκτελεστούν. Και οι φιλήσυχοι πολίτες της Γαλλίας μπορούν υποτίθεται να κοιμούνται ήσυχοι, αφού το κράτος τους αρχίζει να απελαύνει τους Αφγανούς, που ούτε η Βρετανία τούς δίνει άσυλο. Είναι σαν να αποκτάει η Ευρώπη ένα περιθώριο, ένα στρίφωμα, τους ανθρώπους που σωριάζονται στα πόδια των συνόρων της. Ποιος το φανταζόταν από τη δική μας γενιά, όταν μάθαινε στο σχολείο για τις αρχαίες κοινωνίες, τις αποικίες, τις εκστρατείες, τους εξανδραποδισμούς, τα σκλαβοπάζαρα και τις γαλέρες, τους πειρατές και τους μακροχρόνιους πολέμους ή τους σύντομους πολέμους με τους πολλούς νεκρούς στον καιρό των γονιών και των παππούδων μας, κι ένιωθε περήφανος ως άνθρωπος που έχουμε ξεπεράσει την εποχή της βαρβαρότητας, ποιος το φανταζόταν τι μορφές θα έπαιρνε η βαρβαρότητα στην εποχή μας; 

Και μάλιστα με στόχο- ή με άλλοθι- να προστατεύσει τον δικό μας προχωρημένο και φιλοσοφημένο πολιτισμό; Αλλά θα πρέπει να ήταν πάντα έτσι, πάντα για να προστατευθούν κάποιες κατακτήσεις, ένα επίπεδο πολιτισμού ορισμένων, πόλεων, προνομιούχων τάξεων, χωρών, πάντα έτσι δεν γίνονταν οι βαρβαρότητες; 

Κι ύστερα τι συνέβαινε συνήθως; Είχαν αποτέλεσμα, προστατευόταν ο πολιτισμός ή απλωνόταν η βαρβαρότητα ύπουλα και στρεφόταν εναντίον των ίδιων των προστατευομένων της και τους έκανε σιγά σιγά θύματα και τους ίδιους των μέσων που είχαν χρησιμοποιήσει; Έτσι δεν γινόταν συνήθως; Ποιος μπορεί να φανταστεί τώρα τι μορφές θα πάρει αυτή η στροφή, πώς θα γυρίσει εναντίον μας, των Ευρωπαίων που γίναμε πια όλοι;

Πρωί με τη δροσούλα

Αποχή εγώ; Ένα αστειάκι έκανα. Δεν θα μπορούσα ποτέ, και να το αποφάσιζα, που δεν το αποφασίζω, δεν θα με άφηνε ο μπαμπάς μου. 

Μπορεί να μη ζει πια, αλλά δεν παύει να είναι αυστηρός σε διάφορα ζητήματα, όπως αυτό. Στις εκλογές είναι πάντα παρών εξάλλου. 

Κάθε φορά συνομιλώ μαζί του νοερά, σχολιάζουμε, διαφωνούμε, αν και τσακωνόμαστε όλο και πιο σπάνια όσο περνούν τα χρόνια. Καθώς μεγαλώνω διαπιστώνω ότι είχε δίκιο σε πολλά, όπως γίνεται συνήθως. Αν και ακόμα δεν έχω παραδεχτεί ότι είχε δίκιο να ξυπνάει τη μέρα των εκλογών στις 5.30 το πρωί και να πηγαίνει πρώτος-πρώτος να ψηφίσει, λες κι αν πήγαινε δεύτερος δεν θα του έδιναν ψηφοδέλτια. Υπήρχε μια υπερβολή σε αυτή τη συνήθεια, που την είχε αποκτήσει ως συνταξιούχος, αλλά δεν αποκλείεται να μου συμβεί και αυτό σε κάποια ηλικία. Νιώθεις ότι το μέλλον είναι αβέβαιο, η υγεία σου επισφαλής, μπορεί κάτι να πάθεις μέχρι το μεσημέρι, οπότε καλύτερα να εξασφαλίσεις την ψήφο! 

Advertisement: 0:02

Πριν φέξει λοιπόν σηκωνόταν εκείνες τις Κυριακές και δεν παρέλειπε να φτιάξει καφέ και να ξυπνήσει και τους υπόλοιπους στο σπίτι, μην τυχόν και κατά λάθος κανένας κοιμηθεί μέχρι τη δύση του ηλίου. 

Ουσιαστικά τιμούσε με ολοήμερη εγρήγορση τη διεξαγωγή της ύψιστης αυτής δημοκρατικής διαδικασίας, όπως δεν παρέλειπε να μας θυμίσει ότι είναι. Είχε ζήσει βέβαια δυο- τρεις πολέμους, προσφυγιά, αιχμαλωσία, δικτατορίες, οπότε είχε βαθύτερους λόγους να εκτιμά και να απολαμβάνει την τόσο πολιτισμένα ρυθμισμένη αυτή σύγκρουση. Όποτε με πιάνουν μηδενιστικές διαθέσεις και απορρίπτω συλλήβδην το σύστημα, τον θυμάμαι να βροντοκοπά επίτηδες τα μπρίκια στην κουζίνα αχάραγα, για να μας ξυπνήσει τις Κυριακές των εκλογών, και τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα. 

http://www.tanea.gr/2009/09/25/opinions/analwsima-prwi-me-ti-drosoyla/ 

Καλλιστεία

Είναι αντιφατικό, αλλά συμβαίνει. Στις εκλογές όλα τα πολιτικά ζητήματα μοιάζουν απολιτικά. Δεν συζητιούνται, μπαίνουν στο ψυγείο, το πολύ πολύ να γίνει κουβέντα για λεφτά. Τα λεφτά είναι το παν, υποτίθεται, αλλά το πώς βγαίνουν και με ποιες προτεραιότητες ξοδεύονται, από πού δανείζονται και πώς εξοφλούνται ια ή δισεκατομμύρια, έτσι είναι μια έννοια πολύ ανώτερη και άπιαστη, κατά κάποιο τρόπο καλύπτει τα πάντα χωρίς να αναφέρεται σε τίποτα. Οι εκλογές δεν είναι καλλιστεία, είπε ο ωραίος Άρης Σπηλιωτόπουλος. Αν και ο μόνος που θα μπορούσε να πάρει μέρος σε καλλιστεία, προσφέρει μια φιλοφρόνηση στους συναδέλφους του, αλλά είπαμε οι αντιφάσεις είναι συστατικό στοιχείο των εκλογών. Διότι οι εκλογές ακριβώς αυτό είναι: καλλιστεία. Και στουςεπίσης είναι ανάρμοστο να συζητιέται προεκλογικά. Τα λεφτά κατονομάζονται ως εκατομμύρ αρχηγούς που αναφανδόν ποζάρουν στις αφίσες των κομμάτων δίνεται η ευκαιρία για περιποίηση προσώπου που δεν θα μπορούσαν να την ονειρευτούν ούτε για τις γαμήλιες εμφανίσεις τους. Από εκλογές σε εκλογές είναι νεώτεροι, ωραιότεροι, βελτιωμένες εκδόσεις του εαυτού τους. Σηκώνουν ψηλά τη σημαία της εξέλιξης του ατόμου προς τη νεώτερη εκδοχή του όσο τα χρόνια περνάνε. Μάλιστα ανοίγουν νέους ορίζοντες στην εμφάνισή τους, ένα πρόσωπο που το ξέραμε θεληματικό και λίγο αγροίκο εμφανίζεται ξαφνικά με στρογγυλάδες ανώριμου κοριτσιού προκαλώντας το αίσθημα προστασίας μας: να το υιοθετήσουμε να μην είναι έτσι εκτεθειμένο στους πέντε- και βάλε- δρόμους και τις γιγαντοαφίσες. Εκείνη η αφίσα του Μιτεράν με το καμπαναριό στο βάθος (φαλλικό σύμβολο;) και τη λεζάντα «ήρεμη δύναμη» μας έχει σημαδέψει. Μόνο τα πρόσωπα είναι αξιοπρεπές πολιτικό θέμα στην προεκλογική περίοδο, πρόσωπα υπερμεγέθη, εξωραϊσμένα με λίφτινγκ και φωτοσόπ, αγνώριστα. Για όλα τα άλλα θα κουβεντιάσουμε αργότερα, άλλη φορά την επόμενη μέρα. Υπομονή 
http://www.tanea.gr/2009/09/21/opinions/analwsima-kallisteia/

Μωράκια γιοκ

Είναι παράξενο το πόσο πολύ θέλουν τα μωρά οι κυβερνήσεις. Μπορεί να τους κοστίζει η ανατροφή, να είναι παγκοσμίως πασίγνωστο ότι δεν είναι σε θέση μόνες τους να μεγαλώσουν παιδιά, αυτές όμως εκεί. Δεν αφήνουν νήπιο να φύγει από την επικράτεια για κανέναν λόγο. Δεν το κάνουν μόνο αφότου μαθεύτηκε ότι η Μαντόνα υιοθέτησε το δεύτερο μωρό της με κάπως συνοπτικές διαδικασίες, από πριν είχαν το συνήθειο. Κάποτε, πριν από μερικά χρόνια, όταν στις πλούσιες χώρες δεν έβρισκε κανείς παιδιά για υιοθεσία κι άρχισαν τα ταξίδια των γονιών σε φτωχότερες, μπορεί να υπήρξαν εύκολα τα πράγματα για λίγο καιρό.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι φτωχές χώρες ότι το να αφήνουν τα ορφανά τους να υιοθετούνται από ξένους ήταν κάτι που υπέσκαπτε το κύρος τους.

Κι έτσι, ούτε η Μαντόνα κατάφερε να υιοθετήσει αδερφάκι του υιοθετημένου της, ούτε ο Έλτον Τζον, που προσπάθησε να στραφεί χρωματικά σε εντελώς άλλη κατεύθυνση, πήρε σπίτι του το μικρό ορφανό από την Ουκρανία. Είναι γέρος άνθρωπος, του είπαν οι αρχές της χώρας που ξέρουν απ΄ αυτά, 62 χρονών, μπορεί να πεθάνει και να μείνει το μικρό στους πέντε δρόμους. Και είναι και ανύπαντρος, δεν αναγνωρίζουν στην Ουκρανία γάμους ομοφυλοφίλων. Πώς να μεγαλώσει το παιδί χωρίς μητέρα; Μα ούτε και τώρα έχει; Καλύτερα στο ορφανοτροφείο της χώρας τους, να μάθει και τη γλώσσα. Μπορεί η γη να πάσχει από υπερπληθυσμό, τα κράτη όμως θέλουν υπηκόους. Εκτίθενται αν μάθει ο κόσμος ότι αφήνουν τα παιδιά τους να υιοθετούνται δεξιάαριστερά. Καημένα κράτη!

Τι τραβάνε για το κύρος τους, με τι αναγκάζονται να ασχοληθούν. Είναι για λύπηση, και να μη βρίσκεται κανείς να τα υιοθετήσει...