Η πενηντάρα

Την ώρα που ο Σαρκοζί κάνει διακοπές στη Μεσόγειο, να δει αν τα νερά είναι κατάλληλα για σύμπηξη μεσογειακής Ένωσης, όπου ελπίζει να ξεφορτωθούν οι Ευρωπαίοι την Τουρκία, η Ευρώπη γιορτάζει τα πενήντα της χρόνια και στην Τουρκία προκηρύσσονται εκλογές. Στην Αθήνα θα οργανωθούν παιδικοί χοροί στο Σύνταγμα. Κάτι είναι κι αυτό, εγγύηση γιορτινή τα παιδάκια. Πενήντα χρονών η Ευρώπη περνάει κρίση, κάτι σαν κλιμακτήριο. Το ερωτικό της δυναμικό, η λίμπιντό της δεν πάει καλά. Φυσικό είναι, κοντεύουν να ενσωματωθούν στην Ένωση όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, το πράγμα αρχίζει να μοιάζει με γάμο, και είναι γνωστό, ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Σαν ερωμένη η Ευρώπη τα πήγε πολύ καλύτερα. Όσο την ποθούσαν όλες οι χώρες, πριν ενωθούν μαζί της εις σάρκα μίαν, ήταν πιο νέα, πιο ωραία, πιο επιθυμητή, πιο υπαρκτή. Δεν είχε κρίσεις ταυτότητας τότε, ήξεραν όλοι τι εστί Ευρώπη. Κι εμείς οι Έλληνες, πριν την αποκτήσουμε, κάναμε σαν τρελοί, με τον γνωστό ερωτισμό που μας διακρίνει. Άρχισε την καριέρα της ως ερωμένη, τότε που τη βούτηξε ο Δίας εν είδει ταύρου. Τώρα έχει απομείνει αντικείμενο πόθου για μερικές ακόμα χώρες, και σ΄ αυτές, στην Τουρκία κατ΄ εξοχήν, θα φαίνεται ακόμα νέα κι επιθυμητή, κι ας είναι πενηντάρα. Μα ποιοι είναι οι Τούρκοι, φωνάζει ο Σαρκοζί, για να θέλουν να μπουν στην Ευρώπη; Είναι Ευρωπαίοι, αναρωτιούνται πολλοί μαζί του, ξεχνώντας ότι η επιθυμία και ο στόχος σε καθορίζει περισσότερο από τους γονείς και την κληρονομιά σου. Και στην ευρωπαϊκή κρίση ταυτότητας απαντούν με αρνήσεις. 

Αφού δεν βρίσκουμε τι είμαστε, να πούμε τι δεν είμαστε! Αλλά, ρωτήστε τις πενηντάρες, τίποτα δεν σε ξανανιώνει τόσο όσο ο έρωτας ενός νέου εραστή... 
https://www.tanea.gr/2007/05/10/opinions/analwsima-i-penintara/