Επιδημία ανεξήγητων πονοκεφάλων εκδηλώθηκε στη Βρετανία από παιδιά
που
διάβαζαν τον πέμπτο Χάρι Πότερ. Τα τρέξανε οι γονείς τα παιδιά στους γιατρούς,
αλλά το μυστήριο δεν λύθηκε. Και δεν μπορεί να λυθεί.
Αυτή η νέα γενιά είναι τόσο αλλιώτικη από τις προηγούμενες, ώστε
θα χρειαστεί τη δική της Ιατρική για
να την καταλάβουμε. Κάποτε. Όταν μεγαλώσει. Μέχρι τώρα οι γιατροί φοβούνταν
ότι τα παιδιά θα αρρώσταιναν από την πολλή τηλεόραση που έβλεπαν, από το πολύ
κομπιούτερ που έπαιζαν και από τις πολλές ώρες που περνούσαν μπροστά σε οθόνες
γενικώς. Μετρούσαν και ξαναμετρούσαν τις συνέπειες, ονόμασαν και ξαναονόμασαν
τις εγκεφαλικές βλάβες που θα πάθαιναν όλα τα πιτσιρίκια κι ύστερα έπιασαν να
ετοιμάζουν τις θεραπείες. Περίμεναν πανέτοιμοι οι επιστήμονες τα πλήθη των
ασθενών, από οθόνες, παιδιών που δεν ήρθαν ποτέ. Τίποτε δεν έπαθαν τα παιδιά,
ας καρφώνονταν κι ας πωρώνονταν με τις εικόνες. Είναι άλλου είδους κατασκευή,
απρόβλεπτη και άγνωστη στους παλιούς εν τέλει. Μόνο με τις επτακόσιες σελίδες
του αγαπημένου τους βιβλίου αρρώστησαν ομαδόν. Δεν τους είχε ξανασυμβεί τέτοιο
πράγμα, τόση ανάγνωση μαζεμένη. Δεν το είχαν χρειαστεί ποτέ, ό,τι ήθελαν να
δουν από λογοτεχνία υπήρχε σε ταινία, μόνο στις ιστορίες του μικρού μάγου η
συγγραφή προηγείται στη μαζική κατανάλωση. Πόσο γρήγορα πια να τις γυρίσουν
και τις ταινίες; Πήρε φόρα και η Ρόουλινγκς, διπλασίασε τις σελίδες. Τα ξέκανε
τα παιδιά. Αυτά που δεν ζαλίζονται σε πλέι στέσον, ούτε σε ψηφιακά
τρισδιάστατα θεάματα, αυτά που δεν φοβούνται την ταχύτητα, προσομοιωτική ή
όχι, πέσανε κάτω σαν κοτόπουλα από την ανάγνωση. Είναι άλλου είδους
οργανισμοί, σας λέω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου