Μέχρι να φτάσω στο σταθμό της Βικτώριας περνώντας από το πάρκο, το βαλιτσάκι με τα ροδάκια διαλύθηκε. Είναι κάπως θρασύ να κυκλοφορείς με τέτοιο πράγμα στην Αθήνα του σήμερα την ανασκαμμένη εκ βάθρων, αλλά καμιά φορά ξεχνιέται κανείς. Μπήκα στο Χόντο της Ομόνοιας κι αγόρασα ένα καινούργιο βαλιτσάκι, πάλι με ρόδες. Η πατρίδα οφείλει να παρέχει τη δυνατότητα σε τέκνα της με μειωμένες μυϊκές δυνάμεις να τσουλάνε τις αποσκευές τους. Πώς να μεταφέρω όμως τα ρούχα από τη μία βαλίτσα στην άλλη; Ο σεκιουριτάς της εισόδου κοιτούσε καχύποπτα. Ντράπηκα να εκθέσω το ρουχισμό μου στο εξεταστικό του βλέμμα. Τις κατέβασα και τις δύο στο μετρό. Εκεί ο σεκιουριτάς είχε και όπλο. Άσε, σκέφτηκα, θα πάω στον Πειραιά. Στην αποβάθρα των πλοίων δεν έχει και τόσο σεκιούριτυ, επικρατεί κάποια χαλάρωση. Οι λιμενικοί επιτρέπουν σε ταξιδιώτες ακόμα και να κοιμούνται στα παγκάκια. Ίσως στους Ολυμπιακούς Αγώνες να στήσουν εδώ ένα σταθμό ελέγχου αλλοδαπών για μεταδοτικές ασθένειες, όπως προτείνουν οι αμερικανικές εκθέσεις ειδικών. Προς το παρόν μπορείς να ανοίξεις άνετα μια σακβουαγιάζ και να μεταφέρεις το περιεχόμενο της σε μιαν άλλη, χωρίς κανείς να σε ενοχλήσει ούτε καν με το βλέμμα. Μπορείς επίσης να εγκαταλείψεις την παλιά σου σακβουαγιάζ σε ένα παγκάκι, πράγμα που δεν μπορείς να κάνεις στους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Αγγλίας π.χ. όπου δεν υπάρχει ούτε καλαθάκι σκουπιδιών, από το φόβο τοποθέτησης βόμβας. Ίσως για τελευταία φορά να έμεινε ανενόχλητη μια χαλασμένη τσάντα στο λιμάνι, δίπλα σε ανθρώπους που κοιμούνταν σε παγκάκια, χωρίς να τρέξουν ειδικοί της Ασφαλείας να ελέγξουν αν περιέχει μέσα εκρηκτικά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Πήρα χτες το απογευματάκι το μετρό. Είχε κόσμο, έμεινα όρθια κι άκουγα έναν καυγά να εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δυο καθημένους σε θέσεις αντι...
-
Από τη δεκαετία του 1970, που τέλειωσα τις δευτεροβάθμιες σπουδές μου, δεν καταλαβαίναμε γιατί μαθαίναμε λατινικά. «Θα σας χρειαστούν στ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου