Τα μούσμουλα αντιστέκονται

Τοποθετημένα τακτικά σε πλαστικά κουτάκια, με τις ακρούλες των κοτσανιών στη
σειρά, καλυμμένα με κίτρινο διαφανές περιτύλιγμα, τα μούσμουλα κυκλοφορούν στα
μανάβικα και προσφέρονται για αγορά με σκανδαλιστική ευκολία. Ο κάποτε
δύσκολος καρπός. Που έπρεπε να τον καθαρίσεις με τα νύχια, να πασαλειφτείς, να
παιδεύεσαι μια ώρα για μια μπουκίτσα φρούτο, στα όρια του γλυκού και του
ξινού. Τα αγοράζω, αλλά τη γεύση τους δεν την βρίσκω. Η σάρκα πλούτισε αλλά
έμεινε άγευστη. Ή φαίνεται ότι για να είναι γλυκό το μούσμουλο πρέπει να το
κόβεις από δέντρο, να παιδεύεσαι, να σκαρφαλώνεις, να δοκιμάζεις μερικά ξινά
πριν φτάσεις στο γλυκό. Ίσως να διακινδυνεύεις να πέσεις κιόλας. Πειθαρχημένα
στα κουτιά τους, τα καλύτερα κουτιά της μαναβικής, τα μούσμουλα αντιστέκονται.
Σε μερικά κουτιά βάζουν για στολίδι ένα φύλλο από το ίδιο το δέντρο τους,
μακρύ λογχοειδές βαθυπράσινο, για να θυμίζει φαίνεται την πάλαι ποτέ ανάβαση
που χρειαζόταν να κάνεις για να τα κόψεις. Δεν ωφελεί όμως. Υπάρχουν άλλα
φρούτα που συνεργάζονται, τα κεράσια ας πούμε. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερη
περιποίηση, αντέχουν την απλή χαρτοσακούλα και προσφέρουν έντονο χρώμα και
υφή, αλλά τα μούσμουλα επιμένουν να υπαινίσσονται ποικιλία αποχρώσεων,
διαβαθμίσεις της απόλαυσης, λεπτά αρώματα και κρυμμένα μυστικά. Κάτι που
πρέπει να ψάξεις για να βρεις την αξία του κι αν δεν προσέξεις μπορεί να σου
φύγει μέσα από τα δάχτυλα πριν προλάβεις να το δοκιμάσεις. 

Κάτι που θέλει να σε κρατήσει λίγο απασχολημένο πριν σου παραδοθεί, να σε
βγάλει από τον ρυθμό σου, να σε παιδέψει και να σε μπερδέψει. πριν εντελώς το
καταλάβεις. Έχουν μέλλον τα μούσμουλα, με τόσες ιδιοτροπίες;

https://www.tanea.gr/2001/05/22/opinions/analwsima-ta-moysmoyla-antistekontai/

Δούρειος Ίππος

Η Τροία της εποχής του Ομήρου είχε πολύ στενά δρομάκια, όπως τη βλέπουμε στην τελευταία αναπαράσταση. Είναι ν’ απορείς πώς χώρεσε εκεί μέσα ο Δούρειος ίππος, άλογο το οποίο περιείχε πολεμιστές με πλήρη εξάρτυση στην κοιλιά του. Κι αυτή η απορία οδηγεί στην άλλη που την είχα από παιδί: Τι διάολο τον ήθελαν οι Τρώες τον Δούρειο Ίππο; Τόσο χαζοί ήταν να βάλουν μέσα στην πόλη τους κάτι τόσο ύποπτο; Γιατί δεν κατάφεραν ν’ αντισταθούν στη γοητεία ενός ξύλινου αλόγου;

Ωστόσο προσπαθώ να μπω στη θέση τους. Βλέπουν ένα κατασκεύασμα πολύ πρωτότυπο, εντελώς άχρηστο, που δεν φαντάζονται για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί πέρα. Είναι επιρρεπείς σ’ αυτά, καθότι ανήκουν στο ανθρώπινο είδος. Δεν έχουν δει διαφήμιση του Δούρειου Ίππου, ούτε τίποτε παρεμφερές, αλλά τους αρέσει. Αυτό είναι το μυστικό. Είναι σαν παιχνίδι. Θέλουν να το πιάσουν. Να το κάνουν δικό τους. Γιατί; Δεν υπάρχει γιατί. Εμείς γιατί θέλουμε μπιμπελό στο σαλόνι; Αγοράζουμε μικρογλυπτά, σεμέν, κηροπήγια, μινιατούρες. Ακράτητη ροπή. Βαριές εγκυκλοπαίδειες στα ράφια. Συσκευές κουζίνας που δεν χρησιμοποιούμε, μας τρώνε το χώρο. Πληρώνουμε για ένα σωρό πολύπλοκα ηλεκτρονικά. Συλλέγουμε αντικείμενα που θα χρειαστούν ξεσκόνισμα, που θα πάρουν τη θέση μας στα διαμερίσματα. Ψωνίζουμε ακατάσχετα. Είναι στο γονίδιο μας. Το ξέρουμε ότι δεν υπάρχει λόγος για τόσα ψώνια, ότι θα σκουπίδια θα γεμίσουν, ότι οι χωματερές βογκάνε, αλλά δεν γίνεται να αντισταθούμε. Εκείνη την ορμόνη της ευτυχίας, πώς τη λένε, σχεδόν τη βλέπουμε να εκρήγνυται μπροστά στα μάτια μας καθώς βγαίνουμε από το μαγαζί. Έτσι θα ήταν και οι Τρώες. Τη στιγμή που νόμιζαν ότι μόλις είχαν φύγει οι εχθροί και ήταν έτοιμοι για γλέντια, ανακουφισμένοι, ευτυχείς, τι βλέπουν; Το ωραίο ξύλινο άλογο που δεν ήταν κανενός και θα το έπαιρναν εκείνοι. Τι χαρά παιδική και μεγάλη. Στεγνή κι αντιπαθητική η Κασσάνδρα με τις προφητείες της, ενοχλητικοί κι όλοι οι λογικοί που τους λένε να φοβούνται. Πήγαν χαρούμενοι οι άνθρωποι τουλάχιστον. Ευχαριστήθηκαν λίγο, πριν η συμφορά ξεσπάσει.

Εμείς ευτυχώς δεν κινδυνεύουμε. Ίσως σε ανάμνηση του πιο απατηλού σουβενίρ που έγινε ποτέ, διαλέγουμε ακόμα συχνά αντικείμενα κούφια. Κουτιά, σουπιέρες, βάζα, πορσελάνινες βοσκοπούλες, αφρικάνικες μάσκες. Δεν κρύβονται πολεμιστές εκεί μέσα, αλλά σα να μας καλεί το κενό τους κάτι να κρύψουμε κάποτε. Να εφεύρουμε μόνοι μας τον εχθρό που θα τα γεμίσει.

Δεν ανταποκρινόμαστε, αυτό έλειπε δα. Τα αφήνουμε και γεμίζουν μόνα τους. Ντύνονται με τον χρόνο, το χειρότερο Δαναό που υπάρχει.

Δεν διαβάζω, δεν διαβάζω

Καθώς η άνοιξη ωριμάζει, αρχίζουν τα διαβάσματα, τα μεγάλα ξενύχτια μαθητών
και φοιτητών για εξετάσεις. Μυούνται τα παιδιά στην καφεΐνη, αρχίζουν την ήπια
εξάρτηση, γνωρίζουν τη χαρά να κυβερνούν τις αντοχές τους, απαραίτητη
προϋπόθεση προόδου και επιτυχιών. Διαβάζουν τα παιδιά και θα 'πρεπε και
μερικοί μεγάλοι να διαβάσουν.

Περιμένουν στοιβαγμένα ένθετα εφημερίδων στο τραπεζάκι του σαλονιού. Αρχίζουν
από το «πώς να συμπληρώσετε τη φορολογική σας δήλωση», απλά. Κατι σαν
«Εισαγωγή στην Επιστήμη της συμπλήρωσης». Πέρασαν οι μέρες και δεν έμαθα το
κεφάλαιο. Οι καφέδες δεν μπορούν να με κρατήσουν ξύπνια το βράδυ. Ακολουθούν
εξειδικευμένα αναγνώσματα, όπως: «Πώς θα πληρώσετε λιγότερους φόρους,
συμπληρώνοντας έξυπνα», «Πώς θα βγείτε κερδισμένοι από τη δήλωση», «Πώς θα
ξεφύγετε από τις παγίδες της εφορίας». Υπάρχουν και μερικά με απροκάλυπτα
άσεμνο περιεχόμενο: «Πώς θα ξεγελάσετε την εφορία!». Μικρά γράμματα, σκούρο
χαρτί, άχαρη γλώσσα. Πόσο κουράγιο χρειάζεται κανείς και φιλομάθεια για να
συμπληρώσει έξυπνα μια δήλωση; Οι άνθρωποι που τα διαβάζουν και τα
ξεκοκαλίζουν όλα αυτά βρίσκουν, στ' αλήθεια, τον τρόπο; Τις βραδιές που
περνάνε, μελετώντας τα κατεβατά, τις εξαργυρώνουν; Είναι η μελέτη αποδοτική,
βγαίνει η δήλωση έξυπνη, γίνεται ξεφτέρι;

https://www.tanea.gr/2001/05/10/opinions/analwsima-den-diabazw-den-diabazw/
Λάθος εξετάσεις πέρασα στη ζωή, και αυτή τη συνταγή δεν την πιστεύω. Περνούν
οι μέρες, πλησιάζουν, και σαν ατίθασος μαθητής αρνούμαι να ξεφυλλίσω τις
στοίβες των υποσχέσεων. Η δήλωση δεν θα γίνει έξυπνα, θα είμαι ευτυχής όταν
απλώς γίνει και βέβαιη ότι συμπληρώθηκε με τον πιο κουτό τρόπο. Μήπως δεν
είναι κουταμάρα η κατηγορία μου, αναπόδραστη ούτως ή άλλως; Ας τελειώσουμε,
τουλάχιστον, να διαβάσω κάτι αγαπημένο, να φτιάξω και κανέναν καφέ στο παιδί
που δίνει Πανελλήνιες.