Βιολογικά καρότα. Μάλιστα. Να προτιμάς τα βιολογικά καρότα, ειδικά τα καρότα, οι βολβοί μαζεύουν ευκολότερα ουσίες εντομοκτόνων και ζιζανιοκτόνων. Τυλιγμένα τα καρότα σε σελοφάν, ξαπλωμένα σε σκαφάκι. Τουλάχιστον το σελοφάν, όπως τα τυλίγει κατάσαρκα, δεν σκίζει τη βιοδιασπώμενη σακούλα, όπως τα κουτάκια από σκληρό πλαστικό με ντοματάκια, βερίκοκα, κεράσια. Λες και τη χλευάζουν τη σακούλα τα σκληρά πλαστικά, τα σκληρόκαρδα.
Μια βόλτα για ψώνια κι έχει τόσες συναντήσεις με μορφές επεξεργασίας πετρελαίου. Αυτό τουλάχιστον πρόλαβα να το μάθω στη Χημεία, πριν χωριστούμε σε Κλασικό - Πρακτικό και συστηματικά απωθήσω κάθε γνώση που δεν ζητούσαν στις εισαγωγικές. Ή μήπως το έμαθα κάπως λαθραία, χωρίς να το θέλω, χάρη στον κύριο Νικολόπουλο που το είχε μεράκι να μας ξεστραβώσει λίγο, εν αντιθέσει με τον μαθηματικό που αναρωτιόταν «Τι τα χρειάζεστε αυτά, κορίτσια πράμα;». Με δυσκολία ανασύρει η μνήμη εικόνες. Ετσι όμως και πάρει φόρα, πάει πιο πίσω, στο σετ κύπελο-πιάτο πλαστικό, ζωηρό πράσινο με άσπρες ρίγες. Υπήρχε και σε κόκκινο. Τι αθωότης και θαυμασμός τότε για το πλαστικό. Και πώς τα ψώνια του μπαμπά μου χωρούσαν στο συλλεκτικό διχτάκι; Αδύνατον να βρω απάντηση.
Τα πλαστικά μιας χρήσεως καταργούνται, διάβασα. Πρώτα καταργήθηκαν τα καλαμάκια. Εξ όνυχος η προσπάθεια. Ο λέων όμως συνεχίζει να βρυχάται, η παραγωγή κι η κατανάλωση του πλαστικού. Πώς να το αποφύγεις, όταν για κάθε μέρα φαγητού γεμίζει μια σακούλα ανακύκλωσης από συσκευασίες; Κι αυτή η ανακύκλωση, πολύ πονεμένη ιστορία. Δεν είχαν όλοι καλό καθηγητή στη Χημεία, αλλά μπορούν να καταλάβουν ότι τόσο διαφορετικά πλαστικά δύσκολα ανακυκλώνονται. Ευκολότερα καίγονται στις παράξενες πυρκαγιές που κάθε τόσο συμβαίνουν στα εργοστάσια ανακύκλωσης.
Πόσο ακόμα σελοφάν θα ξετυλίξω μέχρι να βρεθεί κάτι εναλλακτικό; Θα προλάβω; Ζούμε λίγο σε σχέση με τα μπουκάλια νερού, για παράδειγμα, φθειρόμαστε γρήγορα σε σχέση με τις συσκευασίες σαμπουάν, ενώ το πλαστικό τίποτε, καθόλου. Μήπως γι’ αυτό το λατρεύουμε τόσο, μήπως είναι η χρήση του η πρακτική μας απάντηση στο αρχαίο ερώτημα της αθανασίας; Μήπως έχει γίνει το πλαστικό κάτι σαν τον θεό που ποτέ δεν πεθαίνει; Μήπως κάτι μέσα μας το σέβεται τόσο βαθιά, το άφθαρτο αυτό, που δεν υπάρχει ελπίδα να γλιτώσουμε από τη λατρεία του, τη διαρκώς επεκτεινόμενη χρήση του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου