Πολιτική βία, φόβος, ελπίδες και απελπισίες

Τετάρτη βράδυ άκουσα στη Νομική ομιλίες των Μανδραβέλη, Ψυχογιού και Δαφέρμου για την πολιτική βία. Ο Μανδραβέλης μίλησε για τη γλωσσική σύγχυση που ξεχειλώνει την έννοια της βίας και γεννά αληθινή βία σαν απάντηση σε όσα ονομάζονται βία. Ο Ψυχογιός είπε ότι η παιδεία και οι παραδόσεις μας καλλιεργούν θαυμασμό στη βία. Και ο Δαφέρμος ότι η βία είναι διάχυτη, υπάρχει ψυχολογική βία, εργατική, οικογενειακή…

Υστερα μίλησαν φοιτητές, αναφέρονταν με ενθουσιασμό στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Για τον Δαφέρμο το Πολυτεχνείο ήταν εντελώς ειρηνική εξέγερση σε βίαιες συνθήκες. Ο Ψυχογιός υποστήριζε ότι δεν πρέπει να ζηλεύουν το Πολυτεχνείο και την έξαρσή του, έγινε μετά από μεγάλη καταπίεση. Περνούσαμε άσχημα στη χούντα, είπε. Ναι, αλλά είχαμε ελπίδες, είπε ο Δαφέρμος, και τα παιδιά χειροκρότησαν.

Αυτό με πίκρανε, ίσως επειδή ήταν και ο γιος μου στο ακροατήριο. Αυτή η φράση και η αντίδραση πιστεύω ότι είναι στη βάση μιας παρεξήγησης που ερμηνεύει και όσα συνέβησαν αργότερα.

Γιατί χειροκροτήσανε τα παιδιά; Δεν έχουν αυτά ελπίδες; Είχαμε εμείς περισσότερες; Οχι όλοι πάντως. Πολλοί πλήτταμε θανάσιμα, φωνάζαμε Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία, αλλά ψωμί υπήρχε, τους Ρόλινγκ Στόουνς θέλαμε, τα ενδιαφέροντα πράγματα που συνέβαιναν στον κόσμο. Και δεν ήταν απολύτως μη βίαιο το Πολυτεχνείο, είχαμε σπάσει ένα σωρό αντικείμενα, δεν είχαμε αφήσει καρέκλα ή τραπέζι.

Αυτά σκεφτόμουνα την ώρα που μπήκανε μέσα κάτι τύποι μαυροντυμένοι, κι άρχισαν να βρίζουν. Θα διαβάσουμε ένα κείμενο, είπαν, έπιασαν το μικρόφωνο, έλεγαν κάτι για εικοσάχρονα παιδιά που μπήκαν φυλακή, κι έφταιγε ο Πάσχος. Ξεφτίλες, λέγανε στους φοιτητές, καλέσατε εδώ υπονομευτές του ασύλου! Δηλαδή τους κατηγορούσαν για αυτό που έκαναν οι ίδιοι: καταργούσαν και υπονόμευαν το άσυλο.

Μερικοί φοιτητές φώναζαν να περιμένουν τη σειρά τους. Ενα τυφλό αγόρι ούρλιαζε: Γιατί το κάνετε αυτό; γιατί χαλάτε τη συζήτηση; Είχε τόση ένταση, με πήρανε τα κλάματα. Ντρεπόμουνα να κλαίω, αλλά καλύτερα παρά να κατουριέμαι από φόβο.

Αυτό με είχε πιάσει στην αρχή. Να φοβηθούμε ήθελαν οι εισβολείς, κι εγώ τουλάχιστον ανταποκρίθηκα.

Αναγνώρισα τον φόβο. Τον είχα ξανανιώσει πολλά χρόνια πριν, φοιτήτρια στη Νομική. Μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι, επί χούντας… Μια μέρα είχα κοντέψει να κατουρηθώ. Είχαμε πάρει ταξί να ξεφύγουμε και πόση αγωνία είχα μη μυρίσει ο ταξιτζής κάτι…

Ιδιος φόβος, χρόνια μετά, ίδιο μέρος, ίδιο θέμα. Οι τύποι απείλησαν καμπόσο, πέταξαν αβγά, κι έφυγαν. Βλέποντας τα αβγά στο πρόσωπο του Πάσχου, μαζί με το σοκ, ένιωσα ανακούφιση, αυτό ήταν, τέλος, γλιτώσαμε τα χειρότερα…

Σκουπίσαμε τον Πάσχο, τον πιάσανε αγκαζέ, ο Αλιβιζάτος οικοδεσπότης συντετριμμένος, να πάνε όλοι μαζί σε μέρος ασφαλές. Μπουλούκι ανεβήκαμε τη Μασσαλίας, βγήκαμε Σόλωνος, μπήκαμε σε ένα μπαρ, πίναμε και δεν συνερχόμασταν. Τη νύχτα έμεινα ξύπνια, δεν περνούσε η ταραχή. Εκρήγνυνταν στο μυαλό μου φράσεις αγανάκτησης για την αδικία απέναντι σε ανθρώπους που κάνουν το έγκλημα να δημοσιεύουν κείμενα. Πασχίζουν να σκεφτούν, βάζουν την τέχνη τους, τα δυνατά τους. Πρέπει να φοβούνται να μιλήσουν; Να είναι ήρωες για να μπορούν να γράφουν; Εχουμε Δημοκρατία; Να είμαστε ευτυχείς που δεν είναι οι τύποι καθεστώς επίσημο;

Ερχονταν στο μυαλό μου εικόνες από τις γιορτές Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Τέτοια θεάματα επέβαλλε η δικτατορία. Μαθαίναμε για κινήματα στην Ευρώπη, την αμφισβήτηση των πάντων, τραγούδια, ιδέες καινούργιες, ανατρεπτικές, συγκλονιστικές, κι είχαμε τον Παττακό. Πώς να πείσουμε τα σημερινά παιδιά να μη νοσταλγούν τις εξεγέρσεις μας; Οι γονείς μας τα κατάφεραν καλύτερα. Τον πόλεμο που έζησαν κανείς δεν τον ζήλεψε, ας είχε ηρωισμούς. Πώς να εξηγήσουμε ότι χάσαμε πράγματα που δεν αναπληρώθηκαν με το Πολυτεχνείο;

Ας ήμουν τώρα νέα! Να κάνω χορό, να διαβάζω, να ακούω ό,τι θέλω, να ντύνομαι όπως θέλω, να πηγαίνω σε μεικτό σχολείο, να ξέρω ανθρώπους από Αφρική και Ασία. Να ταξιδεύω, να πηγαίνω Εράσμους, να μαθαίνω ξένες γλώσσες, να ψάχνομαι, να γνωρίζω παρέες από το Ιντερνετ, να μη φοβάμαι μήπως πέσω σε χαφιέδες που θα με προδώσουν, να με καλέσει ο ασφαλίτης για ξύλο. Να μην ασχολούμαι με την πολιτική από απελπισία. Απελπισία είχαμε, όχι ελπίδα, δεν τα είπες όλα, κύριε Δαφέρμο.

Ισως εσύ έλπιζες περισσότερο, δεν ξέρω. Ησουν στέλεχος, στην Επιτροπή κατάληψης, μπορεί να ένιωθες πολλές ελπίδες. Κι εγώ εκείνη τη μέρα είχα ελπίδες, αλλά την επόμενη, για θυμήσου: Δεν είχες ενοχές ποτέ; Δεν σκέφτηκες ποτέ τους επόμενους μήνες ότι είχαμε κάνει λάθος με το Πολυτεχνείο; Εγώ το σκεφτόμουνα συνέχεια…

Μπορεί στη Θεσσαλονίκη να ήμασταν λιγότερο ηρωικοί και περήφανοι. Το πρωί της Παρασκευής, τρέχοντας για την κατάληψη, νιώσαμε έξαρση, δεν λέω. Υστερα περιφερόμουν στις συνελεύσεις και συχνά δεν καταλάβαινα την υπερβολικά επαναστατική γλώσσα. Δεν συμφωνούσα με τα σπασίματα. Κυκλοφορούσαν όλοι με ένα κομμάτι ξύλο από πόδια τραπεζιών. Εσύ γιατί δεν έχεις; με ρώτησαν. Δεν μπορώ να παίξω ξύλο, είπα. Με στεναχωρούσε αυτή η καταστροφή. Σκέφτομαι συχνά, δεν κατάφερα να πείσω κανέναν εκείνη τη νύχτα ότι δεν χρειαζόταν να σπάμε καρέκλες.

Είχαμε πει να πάμε στην Οδοντιατρική που ήταν κεντρικά, τελικά προτιμήθηκε η μίμηση. Είχε ήδη επικοινωνιακή σημασία, είχε μύθο το Πολυτεχνείο.

Ωστόσο έκαναν κάτι πολύ σωστό, η επιτροπή που είχαμε εκλέξει. Οταν έμαθαν τι είχε γίνει στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, αποφάσισαν να παραδοθούμε. Να μη χυθεί αίμα. Δεν γίναμε ήρωες. Ας είναι καλά τα παιδιά. Το λέω και το ξαναλέω, αν και έτσι όπως συνταχθήκαμε να βγούμε ήταν πολύ ταπεινωτικό. Στριμωγμένοι, στη σειρά, έλεγα μέσα μου, ηττηθήκαμε, ας έχω τουλάχιστον ψηλά το κεφάλι.

Μπροστά το τανκς, αναμμένοι προβολείς, στρατιώτες με όπλο προτεταμένο. Μόλις βγαίναμε μας σκόρπιζαν αστυνομικοί με σπρωξιές. Με πολλή δυσκολία έμεινε ψηλά το κεφάλι όταν βγήκαμε κρατημένες σφιχτά με την Κατερίνα. Προχωρούσαμε σαν αυτόματα, αποφεύγοντας όσο μπορούσαμε τους αστυνομικούς. Ενας είχε πιάσει έναν νεαρό που μας έφτασε, γαντζώθηκε πάνω μου, τον κρατούσε ο μπάτσος και πήγαμε λίγο έτσι, τραβώντας ο ένας τον άλλον, αλλά δεν άπλωσα χέρι να βοηθήσω, να σπρώξω τον μπάτσο, να κρατήσω το αγόρι κοντά μου, που εκλιπαρούσε με κλαψιάρικη φωνή, καθόλου ηρωικό κι αυτό, συνέχισα να προχωράω σαν μηχανή με κύριο στόχο να ξεφύγω.

Αυτή ήταν η ηρωική έξοδος… Είμαι δειλή, ήθελα να ζήσω, και μάλιστα αρτιμελής, ας είχαμε κινδυνεύσει επί ώρες. Κατουριόμασταν από τον φόβο μας, ουρλιάζαμε όταν μας χτυπούσαν, τρέχαμε να γλιτώσουμε. Δεν θα σας άρεσε, πιστέψτε με. Νιώθεις πολύ άσχημα, ο φόβος αποβλακώνει, φτωχαίνει τη ζωή, μαραίνει τα νιάτα. Δεν θέλω να χρειάζεται ηρωισμό τίποτα. Θέλω να ζω ασφαλής σε ελεύθερη χώρα, όπως τώρα. Σύμφωνα με τους νόμους. Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Οχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Οχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.

Τα γράφω αυτά όλα μετά από τόσα χρόνια, γιατί διαρκώς καταλαβαίνω ότι έχει γίνει παρεξήγηση. Ακούστε πάλι τη φωνή του σταθμού. Ακούστε την αγωνία των εκφωνητών. Δεν ήθελαν να πεθάνουν, να γίνουν ήρωες. Δεν ζούσαμε σε εποχές μαύρες, δεν θέλαμε να θυσιαστούμε. Θέλαμε να ζήσουμε, να χαρούμε τα νιάτα μας, τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Να ζούμε όπως εσείς οι νέοι τώρα. Να βρίσκουμε τον εαυτό μας, όχι να ασχολούμαστε με τους καραβανάδες. Τρελαίνομαι όταν ακούω νέους να λένε πως είχαμε το προνόμιο της εξέγερσης: Είχαμε κάθε μέρα να κάνουμε με κατακάθια της κοινωνίας, και τα κατακάθια της δικής μας ψυχής, τον φόβο, τη φρίκη. Είχαμε πλήξη, απόγνωση, αδιέξοδα! Τώρα έχετε το προνόμιο της εξέγερσης. Πρέπει να είναι με καδρόνια; Υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις, γιατροί χωρίς σύνορα, ομάδες για μετανάστες, δενδροφυτεύσεις, πράγματα που δεν τα φανταζόμασταν… Πηγαίνετε στην Ουρουγουάη, στο Γκάζι, στη Σιέρα Λεόνε, στο Κυριακάτικο Σχολείο, εξασφαλισμένες εξάρσεις και μεγαλύτερος πλούτος συναισθημάτων. Σας περιμένει ο κόσμος να τον αλλάξετε. Το μυαλό σας μπορεί να δουλέψει ελεύθερα. Να ακούει, να διατυπώνει, να ζει τη συγκλονιστική εμπειρία της ελεύθερης σκέψης. Είναι η πιο συνταρακτική συγκίνηση.

Αυτό το προνόμιο έχουμε τώρα. Εκτός αν επιτρέψουμε στους τραμπούκους να μας το αφαιρέσουν.

https://www.tovima.gr/2009/11/28/opinions/na-min-afisoyme-toys-trampoykoys-na-mas-afairesoyn-o-ti-kataktisame-2/

Ρουτίνα πολιτικής βίας

Τετάρτη βράδυ παρακολούθησα στη Νομική τις ομιλίες των Μανδραβέλη, Ψυχογιού, Δαφέρμου, με θέμα την πολιτική βία. Το αμφιθέατρο ήταν γεμάτο φοιτητές, μόνο τρεις θα πρέπει να ήμασταν οι μεγαλύτεροι, σαν τη μύγα μες στο γάλα. Την ώρα της συζήτησης με το ακροατήριο μπήκε μέσα μια παρέα, τριαντάρηδες- σαραντάρηδες, μαυροντυμένοι, πολύ επιθετικοί, άρχισαν να βρίζουν τους ομιλητές, πήραν το μικρόφωνο, κάτι διάβαζαν που δεν ακούγαμε, πετούσαν απειλές. Οι φοιτητές τούς κάλεσαν στην αρχή να πάρουν μέρος στη συζήτηση, ύστερα τους αποδοκίμασαν ξεκάθαρα. Ένα παιδί τυφλό ούρλιαζε «γιατί το κάνετε αυτό;». Έφυγαν αφού πέταξαν αυγά στον Μανδραβέλη, που ήταν ο κυρίως στόχος τους.

Μετά τη θεωρία περί πολιτικής βίας, η πράξη...Φύγαμε κι εμείς, ακροατήριο και ομιλητές, όχι χωρίς φόβο μέχρι να βρεθούμε σε μέρος ουδέτερο.

Αλλά ποιο είναι το ουδέτερο μέρος; Στα Εξάρχεια σίγουρα όχι. Εκεί είχαν πετάξει αυγά στη Σώτη Τριανταφύλλου.

Αλλά και στη στοά Αρσακείου πριν από λίγες μέρες δεν είχε γίνει παρόμοια επίθεση στον Γκουρογιάννη που παρουσίαζε το βιβλίο του; Πού μπορεί να μιλάει ασφαλής ένας άνθρωπος που περνάει τη ζωή του προσπαθώντας να σκέφτεται, που μοχθεί να γράφει και να εκφράζεται, στην πόλη αυτή με τα άσυλα και τα στέκια των φασιστοειδών; Πρέπει να έχει ιδιότητες ηρωικές για να μπορεί κάποιος να εκθέτει τις ιδέες του δημόσια, αν ξεφεύγουν λίγο από τα στερεότυπα; Αυτό είναι που θέλουμε από την πνευματική ζωή στη χώρα μας; Να λουφάξει; Αυτό θέλουμε από τους αυτούς τους ανθρώπους; Να το βουλώσουν απαξάπαντες; Η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, οι παρουσιάσεις βιβλίων θα είναι διαγωνισμός απειλών και φόβου; Ώς πότε θα το ανεχόμαστε αυτό ως πολίτες;

https://www.tanea.gr/2009/11/27/opinions/analwsima-roytina-politikis-bias/

Πείτε μας κι εμάς το μυστικό σας

Οι κάτοχοι μεγάλης ακίνητης περιουσίας δεν δέχονται να πληρώσουν φόρο για την περιουσία τους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν δέχονται τεκμήρια για να φορολογηθούν και γενικά κανείς δεν δέχεται ότι υπάρχει λόγος να στερηθεί για το καλό της Οικονομίας, η οποία πάει κατά διαόλου. 

Δεν πά΄ να φοβερίζουν Τρισέ και Αλμούνια. Ποιοι είναι αυτοί, τους ξέραμε και πέρσι; Δεν πά΄ να λέει ο Προβόπουλος ότι χρεοκοπούμε, οι ΠΑΜίτες κλείνουν τον δρόμο, τα σωματεία εμμένουν στις απόψεις τους, οι συνδικαλιστές είναι ανένδοτοι, οι υπάλληλοι δεν ακούν τους υπουργούς που τους διοικούν και όλοι κρατάνε τα μετερίζια τους μαχητικά και αποφασιστικά. Κάτι θα ξέρουν όλοι αυτοί και δεν μας το λένε, φαίνεται. Κάτι που πρέπει να το μάθουμε κι εμείς για να μην έχουμε άλλη αγωνία και αϋπνίες μήπως η χώρα μας πτωχεύσει, μήπως ρεζιλευτούμε διεθνώς και ευρωπαϊκώς. Γιατί να πιστεύουμε τους υπουργούς και τους οικονομολόγους, γιατί δεν πιάνουμε το μήνυμα των αδέκαστων, αλύγιστων, ακλόνητων διεκδικητών που απαιτούν και απαιτούν και ξανααπαιτούν με τόση άνεση και θάρρος; 

Μήπως έχουμε ενσωματώσει στη συνείδησή μας την απλή πραγματικότητα που ζει ο κάθε μισθωτός, ότι δεν μπορεί να φοροδιαφύγει, και νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε μακριά από τις υποδομές του κράτους ή χωρίς την αξιοπρέπεια της χώρας, μήπως όλα αυτά είναι μια ψυχική μετάλλαξη που υποστήκαμε με τα χρόνια; Δηλαδή οι μισθωτοί- συνταξιούχοι και γενικώς οι μη φοροδιαφεύγοντες, μήπως έχουμε αποβλακωθεί, μήπως δεν βλέπουμε κάτι που όλοι οι άλλοι βλέπουν; Τι μυστικό ξέρουν αυτοί και δεν τους νοιάζει και συνεχίζουν να απαιτούν χωρίς να βλάπτεται το εγώ τους, να μας το πουν κι εμάς να ηρεμήσουμε λίγο; 

https://www.tanea.gr/2009/11/26/opinions/analwsima-peite-mas-ki-emas-to-mystiko-sas/

Το τείχος ξαναγκρεμίστηκε

Στο Βερολίνο το Τείχος ξαναγκρεμίστηκε συμβολικά, γιατί πώς αλλιώς να γίνει; Μια φορά γκρεμίστηκε στ΄ αλήθεια.

Μια φορά, ύστερα από δεκαετίες χωρισμού, καταπίεσης, θανάτων και δυστυχίας, κι όποιος ήταν εκεί στάθηκε τυχερός, έζησε τη γιορτή κι αυτό ήταν. Κι όποιος δεν ήταν εκεί έχασε τη γιορτή, αλλά τουλάχιστον μπορούσε να το δει στην τηλεόραση, να συμμετέχει από μακριά, όπως συμμετέχει κανείς σε αυτά τα πράγματα, νοερά γιορτάζει και ανοίγει η ψυχή του, για λίγο αφήνεται στην ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος. Και μπορεί να πιστεύει μάλιστα ότι δεν είναι ψευδαίσθηση ακριβώς, δεν είναι κάτι σαν την επήρεια του αλκοόλ που περνά και χάνεται, αλλά πραγματικότητα.

Είναι μια ξεκάθαρη βελτίωση της πραγματικότητας, που απλώς τη συνηθίζουν οι άνθρωποι σε λίγο καιρό και δεν μπορεί να έχει διαρκώς επάνω τους την ίδια μεθυστική επίδραση.

Επειδή έτσι είναι οι άνθρωποι, αν τους συμβεί κάτι καλό χαίρονται και χορεύουν κι ύστερα από λίγο έχουν ξεχάσει τη χαρά και θέλουν κάτι καινούργιο για να χαρούν. Βέβαια υπάρχουν οι χαιρέκακοι που πιστεύουν ότι ξέρουν καλύτερα την ανθρώπινη φύση και την ώρα που όλοι γιορτάζουν εκείνοι κουνάνε το κεφάλι και λένε, α και να ξέρατε τι σας περιμένει! Στο Βερολίνο ας πούμε, που είναι στο κέντρο της Ευρώπης, θα δουν όλοι τι δυσκολίες θα συναντήσετε για την ενοποίηση και πόσο θα νοσταλγήσετε... τι; Το τείχος; Τις φρουρές, τα συρματοπλέγματα, τα αυτόματα, τον έλεγχο διαβατηρίων, το κυνηγητό; Όχι βέβαια, μόνο τη στιγμή της πτώσης του. Εκείνη τη μεθυστική χαρά. Στο Βερολίνο έφτιαξαν ένα συμβολικό τείχος και το γκρέμισαν συμβολικά και γιόρτασαν αληθινά. Πού αλλού έχει τέτοια τείχη τρόμου και καταπίεσης, να τα ρίξουμε, να γιορτάσουμε, να μεθύσουμε;

https://www.tanea.gr/2009/11/10/opinions/analwsima-to-teixos-ksanagkremistike/

Λίγη γραφειοκρατία ακόμα

Τι θα γίνει τώρα με τον Ντανούσκα, τι θα γίνει με τον Πάβι, τα παιδιά της αυλής μας που πάνε κιόλας Γυμνάσιο; Δεν θυμάμαι αν γεννήθηκαν εδώ. Το μωρό της ωραίας Σιναλέζας σίγουρα εδώ γεννήθηκε πριν από λίγους μήνες, αλλά αυτά τα παιδιά δεν ξέρω. Θα την πάρουν την ελληνική υπηκοότητα ή θα πρέπει να τρέχουν σε γραφεία και υπηρεσίες και να μείνουν απάτριδες στο τέλος; Πολλά ερωτήματα εγείρει, λέει, η απόφαση του Πρωθυπουργού να δοθεί η ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών, κι όπου εγείρονται πολλά ερωτήματα βαστάτε μεγάλο γραφειοκρατικό καλάθι. Ε, λοιπόν, δεν πειράζει.

Γραφειοκρατία έτσι κι αλλιώς και τώρα αντιμετωπίζουν ατελείωτη γονείς και παιδιά, ας αλλάξει τουλάχιστον το περιεχόμενό της. Γιατί άλλο είναι να τρέχεις σαν κανένας και ανύπαρκτος σε ένα κράτος όπου η Εφορία σε βρίσκει, το ΙΚΑ σε χρησιμοποιεί, αλλά δεν σε αναγνωρίζει, κι άλλο να τρέχεις σαν άνθρωπος που έχει κάποια δικαιώματα, ελπίδες για τον εαυτό του και προσδοκίες για τα παιδιά του. Εξάλλου πώς θα γίνουν Έλληνες αν δεν ψηθούν καλά καλά στη γραφειοκρατία; Έτσι είναι η ελληνικότητα, μια διαρκής δοκιμασία, πρέπει καθημερινά να αποδεικνύεις ότι άξια υπάρχεις στα μεγάλα κατάστιχα της πατρίδας.

Έστω κι έτσι λοιπόν, με τα ερωτήματα και τις γραφειοκρατίες, η πατρίδα αποφάσισε να αναγνωρίσει την ανανέωση που της έχει συμβεί εδώ και είκοσι χρόνια. Συνηθίσαμε βέβαια κι εμείς οι παλιότεροι αυτή την κατάσταση, να συμβιώνουμε με ανθρώπους που παρανομούσαν μόνο και μόνο επειδή υπήρχαν, να ξέρουμε ότι δεν είχαν ελπίδα, να ξέρουμε ότι μπορεί να γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης από τον καθένα, πράγμα που διέφθειρε κι εμάς και την πατρίδα. Όσο γραφειοκρατική και αρτηριοσκληρωτική πατρίδα κι αν είναι, τέτοια παρακμή δεν της άξιζε πάντως, ούτε εκείνης ούτε εμάς.
https://www.tanea.gr/2009/11/06/opinions/analwsima-ligi-akoma-grafeiokratia/

Θησαυροί κρυμμένοι

Με έπιασε παγωνιά στο βουνό, έριχνα ξύλα στη σόμπα, αλλά ζεστασιά τίποτα. Στο σπίτι του γείτονα, μόλις μπήκα χρειάστηκε να βγάλω το μπουφάν. Με μια μικρή σομπίτσα το δωμάτιο ήταν φούρνος, δίπλα η κουζίνα το ίδιο, παραδίπλα και η κρεβατοκάμα- ρα. Μα πώς γίνεται, ρώτησα. Εγώ όλη την ώρα κουβαλάω ξύλα, τα καίει αμέσως και τίποτα δεν κάνει. Γέλασε ευχαριστημένος: είναι ειδική παραγγελία η σόμπα, μου εξήγησε, δέκα χιλιοστά λαμαρίνα.

Ζεσταίνει τρία δωμάτια με ένα ξυλάκι, άμα βάλεις παραπάνω δεν αντέχεις. Μα, γιατί δεν πουλάς την πατέντα σε κάποια βιομηχανία σομπών, να ζεσταθεί το κοκαλάκι του κοσμάκη; Βέβαια, μια σόμπα από χοντρή λαμαρίνα δεν θα ήταν πολύ σικ, αλλά οι οικολόγοι αν ήξεραν θα την προωθούσαν Γελάει πάλι ο γείτονάς μου. Δεν πουλάει τίποτα πια, ούτε τα μήλα του κήπου. Δεν πουλάει τις γνώσεις του κυρίως, γιατί δεν ξέρει πόσο σπουδαίες είναι. Κι είναι τόσα πράγματα που ξέρει και θυμάται, τόσες επιστήμες και τόσες αναμνήσεις που μάζεψε στη ζωή του, τι να πρωτοπεί; Καθόμαστε και τα λέει σε μένα, απολαμβάνω την υπέροχη ντοπιολαλιά του Πηλίου στο στόμα ενός ανθρώπου με πλούσιο λεξιλόγιο, παρατηρητικότητα, ευαισθησία, ακρίβεια έκφρασης και κριτικές ικανότητες, καθισμένη στο καμαράκι με τη σόμπα, τρώγοντας καρυδάκι από τα χέρια της γυναίκας του, άλλο μεγάλο ταλέντο. Αν ήμουν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, θα έστελνα τους φοιτητές για έρευνα εδώ, να αποτυπώσουν τη ζωή και την επιστήμη του, αν ήμουν σκηνοθέτης θα έστηνα ένα συνεργείο να τον κινηματογραφήσουν με το υπέροχο βουνό που τον τριγυρίζει, αν ήμουν δήμαρχος θα τον έβαζα να σηματοδοτήσει τα μονοπάτια, χρειάζονται οι γνώσεις του για να συντηρηθεί αυτό το πολύτιμο βουνό. Και μετρώντας πόσοι θησαυροί σπαταλιούνται εδώ, σα να πικρίζει το καρυδάκι.

https://www.tanea.gr/2009/11/05/opinions/analwsima-thisayroi-krymmenoi/

Πράγματα και θάματα

Πράγματα και θάματα συνέβησαν τις ημέρες που εγώ προσπαθούσα να περάσω τα διόδια για Λάρισα χωρίς να γίνω ρεζίλι (δεν το πέτυχα). Στον Άγιο Παντελεήμονα έγινε η αντιρατσιστική συναυλία με αστυνομική προστασία. Διότι στον Άγιο Παντελεήμο- να, δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, υπάρχει ένα κράτος εν κράτει, πολύ λιγότερο διάσημο από των Εξαρχείων, αλλά που ταλαιπωρεί πάρα πολύ τον κόσμο που μένει εκεί. Λέγοντας κόσμο δεν εννοώ μόνο τους μετανάστες, νέους και παλιούς, που μερικοί έχουν μαγαζιά μέσα στα οποία εισβάλλουν και τους απειλούν οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι», αλλά και τους Έλληνες που απεχθάνονται τις ρατσιστικές εκδηλώσεις περισσότερο από τις ποικιλίες της ανθρώπινης ράτσας. Η Αστυνομία που είχε δώσει άδεια για τη συναυλία την προστάτεψε κιόλας από την επιθετικότητα των ρατσιστών. Αυτονόητο, έτσι; Ο ρατσισμός είναι αντίθετος με το Σύνταγμα, αν μη τι άλλο. Στα δε Εξάρχεια, στο «Φλοράλ» που απέκτησε ήδη τον μύθο του, διάφοροι λέει «αντιεξουσιαστές» επιτέθηκαν με αυγά στη Σώτη Τριανταφύλλου φωνάζοντας να πάει να παρουσιάσει τα βιβλία της στο Κολωνάκι. Αντιεξουσιαστές αλλά οπαδοί της ταμπέλας οι αυγουλιέρηδες, δεν μπορούν να αφήσουν τα πράγματα να μπερδεύονται στα καλά καθούμενα. Τους μπέρδεψε η Σώτη, την είχαν για δική τους και ξαφνικά παρεξέκλινε του δόγματος. Οπότε τι να κάνουν οι άνθρωποι, κατέφυγαν στο μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει... Σύντροφοι των άλλων, του Αγίου Παντελεήμονα, κατά βάθος, θέλουν τα πράγματα τακτικά, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Στα Εξάρχεια οι αναρχικοί, κι ο υπόλοιπος κόσμος να φοβάται, στον Άγιο Παντελεήμονα οι ρατσιστές, κι ο υπόλοιπος κόσμος να φοβάται. Να ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε.
Τους χάλασε η μαγιονέζα τώρα. Βρίσκόμαστε σε χώρα όπου ο καθένας μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα. Πω πω καταστροφή!

https://www.tanea.gr/2009/11/04/opinions/analwsima-pragmata-kai-thamata/

Κρίση ταυτότητας

Επρεπε να πάω με τη μητέρα μου στο αστυνομικό τμήμα για την ταυτότητά της, κι ομολογώ ότι δεν απέφυγε το μυαλό μου τους συσχετισμούς που πάντα κάνει ένα μυαλό από μόνο του, λες κι είναι αυτόνομο. Δηλαδή, πού πάμε τώρα σε ζώνη επικίνδυνη στα καλά καθούμενα, έλεγε το μυαλό χωρίς εγώ να το θέλω. Κι αν πέσουμε στη μέρα δράσης των πυρήνων, των ομάδων, των δεν ξέρω ποιων που έχουν κηρύξει μονομερώς πόλεμο με την Αστυνομία, ποιος θα μας κλάψει που δεν είμαστε είκοσι χρονών, γιατί με κάποιον περίεργο τρόπο μετράνε και τα χρόνια; Τον άμαχο πληθυσμό τον ξεχωρίζουν; Ή σου λένε, τι ήθελες, κυρά μου, να πας να πάρεις ταυτότητα; Έχεις συμβιβαστεί δηλαδή με τον αστυνομικό έλεγχο, δέχεσαι να ρυθμίζεται η καθημερινότητά σου από ένα χαρτί που αποδεικνύει την υπακοή σου στο κράτος; Ε, αν το καλοσκεφτείς έτσι είναι τα πράγματα. Μην το πολυψάχνεις. Δέχομαι, δεν δέχομαι; Πώς λένε δέχεσαι για σύζυγό σου τον τάδε, σε χαρές και λύπες και δυστυχίες και ευτυχίες; Μάλιστα δέχομαι. Και τους νόμους δέχομαι, και τους αστυνόμους δέχομαι, ακόμα και τους «σπανίως υπονόμους» που έλεγε εκείνο το σοφό, παλιό τραγούδι. Είμαι μια συμβιβασμένη με την ελαττωματική ελληνική πραγματικότητα κι όλο ελπίζω ότι θα καλυτερεύσει διά της πειθούς και των παρατηρήσεων και πέρσι τον Δεκέμβρη διαπίστωσα ότι δεν θέλω να καταστρέφεται η πόλη μου με βάνδαλο τρόπο όσο άσχημη κι αν είναι. Άντε λοιπόν ψηλά το κεφάλι, κι αν χρειαστεί να βγεις και στους δρόμους αγκαζέ με τους «μπάτσους» για να υπερασπιστείς την ύπαρξή τους, τι θα πεις, δέχεσαι; Τι να κάνουμε, εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν δισταγμοί. 

Δέχομαι! 

https://www.tanea.gr/2009/11/02/opinions/analwsima-krisi-taytotitas-2/