Σπιτικό φαγητό

Το περπάτημα στα αθηναϊκά πεζοδρόμια έχει εξελιχτεί σε μάχη σώμα με σώμα με τους ντελιβεράδες επί μοτοσυκλετών. Με το κουτί του φαγητού στην μπαγκαζιέρα να εξέχει απειλητικά στα πλάγια, τρέχουν ανάποδα, σκαρφαλώνουν παντού, περνάνε πάντα με κόκκινο, τίποτα δεν τους σταματά, τίποτα δεν τους καθυστερεί. Πρέπει να παραδώσουν το φαγητό ζεστό, είναι σπιτικό φαγητό, μην το κοιτάτε έτσι σαβανωμένο στα χαρτιά και στα πλαστικά, στα σακουλάκια και στις θερμοφόρες. Είναι τα υποκατάστατα της μάνας στη σκληρή μας εποχή οι άνθρωποι αυτοί, κι όπως οι μανάδες είναι κι αυτοί κακοπληρωμένοι, δουλεύουν σε σκληρές συνθήκες, δυσκολεύονται να συνδικαλιστούν και τα δίνουν όλα μόνο και μόνο για να δημιουργούν μια πλαστή πραγματικότητα. Φαγητό σπιτικό μέσα από το πλαστικό κουτί που έχει διασχίσει μαγειρεμένο τη μισή Αθήνα με τις σάλτσες να σουρώνουν στο τελείωμα της συσκευασίας. Απελευθερώνονται οι μανούλες από την υποχρέωση να ετοιμάζουν ανά πάσα στιγμή επαρκή γεύματα, δημιουργείται όμως στη θέση τους μια στρατιά απροστάτευτων εργαζομένων που ζουν επικινδύνως και διαδίδουν την επικινδυνότητα στο πέρασμά τους προς πάσα κατεύθυνση. Το φαΐ να φτάσει ζεστό και γαία πυρί μειχθήτω. Δεν υπάρχει κόκκινο φανάρι, δεν υπάρχει μποτιλιάρισμα, δεν υπάρχουν απαγορευτικά σήματα, δεν υπάρχει τίποτα μπροστά στην ανάγκη να εμφανιστεί εγκαίρως η πίτσα στο τραπέζι (συνήθως στο χαμηλό τραπεζάκι της τηλεόρασης). Ανάποδα στις λωρίδες, πίσω από τρόλεϊ, από λεωφορεία, όλα τα κάνουν, μόνο στα δέντρα δεν έχουν ανέβει ακόμα, αλλά υπομονή. Θα το καταφέρουν κι αυτό.

Δείχνουμε όμως όλοι κατανόηση. Α, δουλεύουν οι άνθρωποι! Έχουμε αξίες: την οικογενειακή συγκέντρωσηή αποκέντρωση- που πρέπει να τραφεί. Κάνουμε γρήγορα στην μπάντα να περάσει το ιερό φαγητό και δεν μας κόβεται η όρεξη.

Ή μήπως μας κόβεται σιγά σιγά; Υπάρχει περίπτωση να κάνουμε τον συσχετισμό;

https://www.tanea.gr/2009/04/27/opinions/analwsima-spitiko-fagito

Αγαπητό παγόβουνο

Ενα παγόβουνο μεγάλο σαν την Τζαμάικα μπορεί να ξεκολλήσει από την Ανταρκτική και να αρχίσει να ανεβαίνει βόρεια, ένα ολόκληρο κομμάτι της παγοκρηπίδας που βρίσκεται εκεί αιώνες. Φαντάζεστε ένα τέτοιο νησί στους ωκεανούς, να σιγολειώνει πλησιάζοντας τον Ισημερινό και να παγώνει τα νερά μέχρι να χαθεί τελείως;

Έχουν κιόλας λειώσει κάμποσα παγόβουνα, κι ίσως έτσι εξηγείται μια παγωμάρα που κυριαρχεί προϊούσης της ανοίξεως, ή το ότι πουντιάζουμε περιμένοντας το φαινόμενο του θερμοκηπίου να μας ζεστάνει. Αυτό είναι το κακό με τις προβλέψεις, δεν υπάρχει καμιά πρωτότυπη ιδέα για το τι θα γίνει μέχρι να λειώσουν όλα αυτά τα παγόβουνα και να φτάσουμε όλοι στο στάδιο του βεδουίνου με τις καμήλες μας στην έρημο. Ενδιαμέσως πώς θα χειριστούμε τόσο περιφερόμενο πάγο; Δεν υπάρχει πρόταση επιστημονική ας πούμε, πώς μπορεί η παγωμένη Τζαμάικα να γίνει κάτι σαν αληθινή Τζαμάικα μέχρι να εξαφανιστεί παγώνοντας τα παγκόσμια νερά και ψυχραίνοντας τις ακτές όλης της Γης, των τζαμαϊκανών συμπεριλαμβανομένων. Πόσα χρόνια θα κρατήσει αυτή η διασπορά πάγου, κανένας δεν μέτρησε. Και στο μεταξύ τα παγάκια δεν περιφέρονται απλώς σε μορφή νεφών στον πρώην ανέφελο ουρανό μας, σκορπίζονται σαν εκείνα τα κομματάκια του διαβολικού καθρέφτη που είχε η Βασίλισσα του χιονιού στο παραμύθι του Άντερσεν, υγροποιούνται και μας συναχώνουν, κόβονται σε μέγεθος οικιακού πάγου για ουίσκι και ντρινγκ- ντρινγκ, κάνουν ποτηράκια τις ψυχές μας και τσουγκρίζουν παγωμένα.

Αγαπητό παγόβουνο, μάλλον αγαπητή παγοκρηπίδα Ουίλκινς με το όνομα, (άσε που θυμίζει κι αυτό ουίσκι) μήπως μπορείς να περιμένεις λίγους αιώνες ακόμα πριν κοπείς, να προχωρήσει η επιστήμη σε κάτι πιο ευφάνταστο, κάτι πιο πολύχρωμο, κάτι πιο θερμό, έστω έναν τρόπο να σε κάνει αποικία για μεταλλαγμένες πολικές αρκούδες που θα μεταμορφωθούν σε αμφίβια όταν λειώσεις;