Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κράτος φτωχό, που λυπόταν να βλέπει τους κατοίκους της χώρας να φεύγουν για να δουλέψουν στα ξένα μετανάστες.
Ήταν χρόνια δύσκολα. Στα πανηγύρια χόρευαν και τραγουδούσαν τραγούδια της ξενιτιάς, γλεντούσαν και θυμόντουσαν αυτούς που λείπανε, τι βαρύτερα είν΄ τα ξένα, τι πουλάκια ξένα, ξενιτεμένα... Τότε το καημένο εκείνο κράτος, για να μη χάνει το λιγοστό του κόσμο, όρισε πως τουλάχιστον οι ξενιτεμένοι θα μπορούν αυτομάτως να γεννούν μικρά ελληνόπουλα στα ξένα που ζούσαν, θα μπορούσαν ακόμα και τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους να διαθέτουν τουλάχιστον την ελληνική υπηκοότητα, να μην ξεχνούν τις ρίζες τους, να κρατούν ενθύμιο από την πατρίδα.
Πέρασαν χρόνια και καιροί, η χώρα πλούτισε πολύ, κάπως απότομα μάλιστα, της ήρθε και λίγο κατακέφαλα, ζαλισμένη από το σοκ δεν το έχει καταλάβει τελείως. Η ζητιάνα έγινε βασιλοπούλα, αλλά σαν εκείνη που κοιμόταν εκατό χρόνια. Κοιμάται και βλέπει εφιάλτη ότι ακόμα ξενιτεύονται οι πολίτες της να βρουν δουλειά, κι αυτοί οι καινούργιοι που ήρθαν τι είναι ακριβώς, μετανάστες από αλλού;
Για να δουλέψουν εδώ στη φτωχομάνα; Δεν το πιάνει. Ακόμα τραγουδά τα ίδια πονεμένα τραγούδια.
Παραμιλά στον ύπνο της. Πόσο καιρό χρειάζεται για να το καταλάβει ότι δεν στέλνει μετανάστες πια αλλά δέχεται, ότι κάνουν παιδιά αυτοί οι άνθρωποι, ότι τα παιδιά μεγαλώνουν; Πόσα χρόνια να περάσουν; Μεγάλωσαν πια τα παιδιά των μεταναστών, δεν πάει άλλο. Τι θα γίνει;
Όσο ήταν μωρά εντάξει, ήταν παιδιά των γονιών τους, τώρα πια δεν έχουν γίνει παιδιά, της Ελλάδος παιδιά; Πότε θα ξυπνήσει πια αυτή η τεμπέλα η κοιμισμένη βασιλοπούλα;
https://www.tanea.gr/2007/03/05/opinions/analwsima-oi-kairoi-allazoyn/
Ήταν χρόνια δύσκολα. Στα πανηγύρια χόρευαν και τραγουδούσαν τραγούδια της ξενιτιάς, γλεντούσαν και θυμόντουσαν αυτούς που λείπανε, τι βαρύτερα είν΄ τα ξένα, τι πουλάκια ξένα, ξενιτεμένα... Τότε το καημένο εκείνο κράτος, για να μη χάνει το λιγοστό του κόσμο, όρισε πως τουλάχιστον οι ξενιτεμένοι θα μπορούν αυτομάτως να γεννούν μικρά ελληνόπουλα στα ξένα που ζούσαν, θα μπορούσαν ακόμα και τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους να διαθέτουν τουλάχιστον την ελληνική υπηκοότητα, να μην ξεχνούν τις ρίζες τους, να κρατούν ενθύμιο από την πατρίδα.
Πέρασαν χρόνια και καιροί, η χώρα πλούτισε πολύ, κάπως απότομα μάλιστα, της ήρθε και λίγο κατακέφαλα, ζαλισμένη από το σοκ δεν το έχει καταλάβει τελείως. Η ζητιάνα έγινε βασιλοπούλα, αλλά σαν εκείνη που κοιμόταν εκατό χρόνια. Κοιμάται και βλέπει εφιάλτη ότι ακόμα ξενιτεύονται οι πολίτες της να βρουν δουλειά, κι αυτοί οι καινούργιοι που ήρθαν τι είναι ακριβώς, μετανάστες από αλλού;
Για να δουλέψουν εδώ στη φτωχομάνα; Δεν το πιάνει. Ακόμα τραγουδά τα ίδια πονεμένα τραγούδια.
Παραμιλά στον ύπνο της. Πόσο καιρό χρειάζεται για να το καταλάβει ότι δεν στέλνει μετανάστες πια αλλά δέχεται, ότι κάνουν παιδιά αυτοί οι άνθρωποι, ότι τα παιδιά μεγαλώνουν; Πόσα χρόνια να περάσουν; Μεγάλωσαν πια τα παιδιά των μεταναστών, δεν πάει άλλο. Τι θα γίνει;
Όσο ήταν μωρά εντάξει, ήταν παιδιά των γονιών τους, τώρα πια δεν έχουν γίνει παιδιά, της Ελλάδος παιδιά; Πότε θα ξυπνήσει πια αυτή η τεμπέλα η κοιμισμένη βασιλοπούλα;
https://www.tanea.gr/2007/03/05/opinions/analwsima-oi-kairoi-allazoyn/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου