Ωραία ασημικά

  Ωραία ασημικά δημοπρατεί ο Κρίστις, και τα βλέπουμε κι εμείς με την ευκαιρία. Ίσως να τα ήξεραν μόνο οι βασιλόφρονες, πολύ λίγοι δηλαδή, τώρα τα θαυμάζουμε όλοι. 

Παρακολούθησαν διάφορες ιστορικές στιγμές βεβαίως, αλλά το πιο δραματικό γεγονός του βίου τους ήταν το να βρεθούν να ταξιδεύουν, τα λεπτεπίλεπτα, στοιβαγμένα σε κοντέινερ. Αυτή η λεπτομέρεια δείχνει τη χυδαιότητα με την οποία τα αντιμετώπισε ο τέως, πέρα από τα υπόλοιπα, το όλο ξεπούλημα. Αλλά ας τα χαίρεται όποιος τα πάρει, εμείς έχουμε καλύτερα. 

Έχουμε το Τατόι, το βασιλικό κτήμα, το δάσος, το ανάκτορο, τα γύρω κτίρια. Ένα κομμάτι φύση μέσα στην πυκνοχτισμένη Αττική. Μια σειρά από μοναδικά κτίρια όπου θα μπορούν οι εκδρομείς να κάθονται για ένα τσάι, ένα γλυκό, μετά την περιήγηση ανάμεσα στα πεύκα και την απόλαυση της θέας και του καθαρού αέρα. Θα είναι το πιο όμορφο, το πιο κοντινό, το πιο μοναδικό μέρος για βόλτα όταν φτιαχτούν λίγο τα κτίρια, και δεν θα πειράζει να βλέπεις και κανένα σουβενίρ από τη μη λαοφίλητη δυναστεία στους τοίχους, αν το νοικιάσει ας πούμε κάποιος νοσταλγός. Πες ότι είχαμε τα συμπλέγματά μας, τα απωθημένα μας, τους φόβους μας, τα μπλοκαρίσματά μας ως λαός και κράτος απέναντι στην τοποθεσία αυτή. 

Τώρα που πήραν οι διωγμένοι τα τιμαλφή τους και τα γυάλισαν με μπράσο, κι ήρθαν κι έλαμψαν, και μας έξυσαν λίγο πληγές ζήλειας, τώρα που παίχτηκε και το μονόπρακτο Βουλγαράκη, δεν επήλθε πια η κάθαρση; Δεν είναι καιρός να πιάσουμε κι εμείς να τη γυαλίσουμε, να λάμψει και να αστράψει, η περιουσία η πολυτιμότερη, που δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει; 
https://www.tanea.gr/2007/01/26/opinions/analwsima-wraia-asimika/

Το παγωμένο χαμόγελο

Τα πρώτα χρόνια στην πολιτική δεν χαμογελούσε έτσι. Είχε ένα πλατύ χαμόγελο θριάμβου- νέος ωραίος και ελπιδοφόρος, όπως ήταν.

Του έλαχε σε παράξενη εποχή να είναι ο νεώτερος υπουργός Εξωτερικών, έγινε μαθητευόμενος μάγος.

Νόμιζε ότι θα έγραφε νέα βαλκανικά έπη, κατάφερε να ξεσηκώσει συλλαλητήρια, δημιούργησε το «μακεδονικό», έγραψε ένα σωρό σουξέ θα λέγαμε, και ακάθεκτος τα έβαλε με το κόμμα του, έριξε την κυβέρνησή του, έφυγε, έφτιαξε δικό του κόμμα, κινήσεις αυτοκρατορικές, γεμάτες προσβεβλημένο μεγαλείο, ίσως επειδή δεν μπόρεσε να ξεκινήσει τον τέταρτο βαλκανικό πόλεμο, που θα ήταν προάγγελος του τρίτου παγκοσμίου, όπως ονειρεύτηκαν πολλοί μαζί του, πλάι του, παραλλήλως, άνω κάτω και πλαγίως.

Αφότου άρχισε η αργή πολιτική κατηφόρα, άφησε το χαμόγελο σιγουριάς και θριάμβου, φόρεσε άλλο.

Χαμόγελο γλυκό, μικρού παιδιού, αθώο, με στρογγυλά ματάκια, έκπληκτα, αλλά υποταγμένα. Υποταγμένα στη σκληρή πραγματικότητα που αγνόησε τα όνειρά του, έστω κι αν βάρυνε τη χώρα με μυλόπετρες που ακόμα σέρνει κρεμασμένες στον λαιμό της. Όλο και πιο γλυκό το χαμόγελο, όλο και πιο γερμένο παθητικά το κεφάλι, όσο περνούσαν τα χρόνια κι εξαφανιζόταν το κόμμα του, όλο και περισσότεροι κήποι στις φωτογραφίες, παιδιά, σύζυγος, να θυμίζουν ότι τέλος πάντων το αθώο πλάσμα είχε επενδύσει στην πολιτική από γενιά και σόι, δεν μπορούσαν να το αφήσουν έτσι, έπρεπε να το υιοθετήσει κάποιος. Κι άντε τα κατάφερε, ξαναγύρισε στη στρούγκα, με το ίδιο χαμόγελο. Ανταμείφθηκε.

Τώρα ο Αντώνης Σαμαράς λανσάρεται επισήμως υποψήφιος της Ν.Δ. στη Μεσσηνία. Οι κίνδυνοι από τις πολιτικές τρέλες του μάλλον έχουν οριστικά ξεπεραστεί- αν και ποτέ δεν ξέρεις-, ένα μένει να δούμε: Πότε θα σιχαθεί τον εαυτό του να χαμογελά έτσι, πότε θα του ξεφύγουν οι μυτεροί κυνόδοντες στο πλάι...

https://www.tanea.gr/2007/01/18/opinions/analwsima-to-pagwmeno-xamogelo/

Τεμπέλα ζέστη

Όσο  και να θερμαίνεται το θερμοκήπιο, ο χειμωνιάτικος ήλιος έχει ιδιαίτερη χάρη, όταν σε συναντά ασκέπαστο και πιάνει να σε χαϊδεύει σε μαλλιά και κεφάλι. Μια γλύκα, μια νωχέλεια σου κόβει τα πόδια, υπονομεύει την ενέργεια και την ενεργητικότητα, ίσως φέρνοντας εικόνες καλοκαιριάτικης τεμπελιάς. Θες να κλείσεις τα μάτια, νιώθεις πληρότητα, ευτυχία σε πλημμυρίζει. Άραγε το ανθρώπινο γένος θα γίνει πιο τεμπέλικο, τώρα που οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν; Κι αν γίνει, τι είδους τεμπελιά θα ακολουθήσει; Την κακή τεμπελιά, την οκνηρία των θανάσιμων αμαρτημάτων που στηλίτευσε η θρησκεία, ή τη γενναιόδωρη και απολαυστική, τη θεραπαινίδα των Τεχνών που εξύμνησαν οι φιλόσοφοι; Ίσως ο μικρός παγετώνας που πέρασε από τη Γη και ειδικά από την Ευρώπη στα τέλη του Μεσαίωνα, να την οδήγησε σε υπερδραστηριότητα και συνεχείς επινοήσεις. Με το κρύο δεν μπορείς να κάθεσαι, πρέπει να παράγεις ενέργεια, να κινείσαι, να φτιάχνεις σπίτια για να μπαίνεις μέσα, μηχανές που δημιουργούν ζέστη, θερμίδες, που παράγουν γενικώς. Από τον καιρό που πάγωναν τα κανάλια της Ολλανδίας και ο Μπρίγκελ ζωγράφιζε χωριάτες να γλιστράνε στον πάγο, οι Ευρωπαίοι έκαναν πολλά για να ζεσταθούν, και ιδού το αποτέλεσμα! Κατάφεραν να μείνουν χωρίς χιόνι και οι πίστες σκι της Ελβετίας. Αν όμως το κρύο τελειώνει, ίσως τελειώνει και η επινοητική περίοδος της ανθρωπότητας, εκτός κι αν καταφέρει να περάσει σε μια άλλη κλίμακα καύσεων, πιο ήρεμη, αργή, νωχελική, τεμπέλα. Ίσως δημιουργηθεί μια σωτήρια για τον πλανήτη τάση, να μην είναι τόσο δραστήριοι οι άνθρωποι, να ηρεμήσουν λίγο. Θα μου πείτε, εδώ σταμάτησαν οι αρκούδες να κοιμούνται τον χειμώνα, θα νυστάξουν οι άνθρωποι; Κι όμως, η ζέστη έχει κάτι το χαυνωτικό.

Μπορεί εξάλλου να τελειώνει η εποχή του ανθρώπου, να αρχίζει η εποχή της αρκούδας... Ποιος ξέρει;

https://www.tanea.gr/2007/01/16/opinions/analwsima-tempela-zesti/

Παραγνωρισμένοι θησαυροί

Κάτω  από το πρόχειρα ριγμένο τσιμέντο, σε μια ρωγμή, εμφανίζεται το παλιό καλντερίμι του δρόμου.

Κάποτε ήταν η λεωφόρος επικοινωνίας με τα παράξενα ορεινά χωριά του Πηλίου.

Πέτρες που στρογγύλεψαν και λειάνθηκαν σαν βότσαλα από το περπάτημα στιβαρών ζώων επάνω τους, για χρόνια, χωμένες στη γη, ταιριασμένες, με τέχνη και υπομονή και ανυπολόγιστες εργατοώρες. Θα μπορούσε να είναι το διασημότερο αξιοθέατο της Θεσσαλίας. Θα άξιζε να σκύβουν πάνω του οι φοιτητές από τον Βόλο και να μελετούν, να αποτυπώνουν, να αποκαθιστούν, να κάνουν πάρτι με συναδέλφους τους Ευρωπαίους, να προσκαλούν των άλλων ηπείρων θαυμαστές. Τώρα που το περπάτημα αναγνωρίζεται σαν καλύτερη άσκηση, ποιος δεν θα ήθελε να κάνει βόλτα στο χειροποίητο αυτό δίκτυο, στο έργο τέχνης που βυθίζεται στα μυστικά της ωραιότερης μεσογειακής φύσης; Υπάρχουν ακόμα ένα σωρό πετρόχτιστα καλντερίμια, αχάλαστα, και το μόνο που περιμένουν είναι μια ταμπελίτσα και λίγη καθοδήγηση, να μη χάνεται ο περιπατητής. Αλλά μοιάζει τόσο δύσκολο να γίνει. Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν μέχρι να ξεχάσουν οι ντόπιοι τη σκληρή εποχή της αναγκαστικής χρήσης τους και να καταλάβουν τι μπορούν να κερδίσουν από τη σημερινή, την τουριστική πολυτέλεια; Ακόμα τα χαλάνε για ελάχιστο όφελος, για να περάσει ένα τζιπ μέχρι το σπίτι τους, για να ανοίξουν αγροτικό δρόμο. Οι κρατικές υπηρεσίες πρώτες και καλύτερες είχαν ξεκινήσει την καταστροφή, θα πρέπει πια να σπεύσουν να επανορθώσουν. Είναι σαν να κρύβουν στο κελάρι ένα θησαυρό και να βαριούνται να πάνε να τον ανεβάσουν επάνω. Νέο έτος, νέος νομάρχης, εύχομαι στο Πήλιο να εκτιμήσει τον εαυτό του, επιτέλους, να φροντίσει τους θησαυρούς του. Να καταφέρουμε κι εμείς, μια φορά, να ξεκινήσουμε για ένα μέρος με τον χάρτη και να φτάσουμε χωρίς να χαθούμε στον δρόμο...

Η μοναδικότητα της φύσης

Από το παράθυρο φαίνεται το βουνό της Εύβοιας χιονισμένο, μέσα σε πεντακάθαρο φως. Το σπίτι είναι κρύο, πρέπει να σηκωθούμε τουρτουρίζοντας και να φέρουμε κούτσουρα για το τζάκι. Περνάνε ώρες μόνο για το κουβάλημα, να ανάψει η φωτιά να γίνει ο καφές, και πόσο μας αρέσει αυτή η δύσκολη ζωή όπου τα πράγματα ανακτούν τη μοναδικότητά τους. Πάνω εδώ στο ορεινό χωριό ξεχνάς την απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, μαζί με τις τύψεις που μάταια καλλιεργούμε για κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. 
Πώς μπορεί ο πλανήτης να υπερθερμαίνεται, όταν ένα μικρό σπιτάκι τόσο δύσκολα θερμαίνεται; Η φύση είναι μαζί μας αυστηρή και άγρια, χρειάζεται προσοχή και δουλειά για να την ηρεμήσουμε και να μας δεχτεί για λίγες μέρες, να μας χαρίσει την ομορφιά της. Κι αυτή η ιστορία με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, μοιάζει από δω πάνω με επινόηση πουριτανών για να ενοχλούν τις συνειδήσεις των αθέων. Μια ηθική υπόθεση, πολύ μακριά από την πραγματικότητα, και τις αληθινές ανάγκες των ανθρώπων. Σαν ένας μύθος που τον καλλιεργούν επιστήμονες εξειδικευμένοι πολύ περισσότερο στην ψυχολογία παρά στην οικολογία, μόνο και μόνο για να μην αφήνουν σε χλωρό κλαρί τους κατοίκους των προνομιούχων πόλεων. Να τους δημιουργούν άγχη ακριβώς τη στιγμή που ετοιμάζονται να απολαύσουν τα επιτεύγματα του πολιτισμού. Κι αν νιώθουμε έτσι εμείς εδώ στις διακοπές μας, πώς θα νιώθουν εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν σε δύσκολες συνθήκες και ελπίζουν σε κάτι καλύτερο, με τρόπο που πιθανό να απειλεί τη φύση, εκ πρώτης όψεως; 
Ευτυχώς που μόνο για λίγες μέρες μένουμε εδώ, λίγο ακόμα και θα κινδύνευε η οικολογική μου τοποθέτηση.
https://www.tanea.gr/2007/01/04/opinions/analwsima-i-monadikotita-tis-fysis/

Ο μπακλαβάς της Πατρούλας

Πρώτα βάζει πέντε φύλλα κρούστας, φρέσκια και αληθινά κρουστή, ύστερα την πρώτη στρώση καρύδι. Κάθε φύλλο το βουτυρώνει χωριστά, και συνεχίζει μέχρι τα χείλη του παλιού, χαλκωματένιου, γανωμένου ταψιού. Όταν κοπεί το γλυκό είναι ψηλό, και σφιχτοδεμένο, σαν τους τοίχους των σπιτιών εδώ στη Δράκεια. Ο σεισμός του Βόλου τους έριξε και δείχνουν ακόμα στον επισκέπτη την κατασκευή με τις στρώσεις από πέτρα, που δεν άντεξε. Από τότε το αρχοντοχώρι, που είχε δοκιμαστεί και στην Κατοχή με ομαδική εκτέλεση των αντρών από τους ναζί, πήρε την κάτω βόλτα. 
Πολύ μετά την τουριστική ανάπτυξη του Πηλίου άρχισε λίγο να συνέρχεται, αγοράζονται σπίτια, άνοιξαν ξενώνες, καφενεία και ταβέρνες, αλλά δεν μπορεί να ξαναζήσει όπως ήταν, να συνέλθουν τα δρομάκια του και οι πλατείες από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη δεκαετιών. Και να που στον μπακλαβά που φτιάχνει η Πατρούλα κι άλλες γυναίκες για τα σπίτια τους, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, βλέπεις την αρχοντιά και την υψηλή καλλιτεχνία να υψώνονται ξανά, πιο αληθινές από τα τείχη που οι νοσταλγοί της υπαίθρου προσπαθούν να κάνουν πάλι κατοικήσιμα. Βλέπεις τις στρώσεις της ιστορίας. Πώς έφτασε εδώ το γλυκό αυτό, πώς έφτασαν οι Δρακειώτες, και οι Ηπειρώτες μαστόροι που έχτισαν τα σπίτια τους; Βγάζουμε σε πιάτα ένα- ένα τα κομμάτια, σαν να σερβίρουμε τη δική μας γνωριμία με τον τόπο αυτό, την ανακάλυψή του κάθε φορά από την αρχή, τα βάσανα και την αργή ανάνηψή του. Διαλύω το κομμάτι μου για να το φάω, νιώθω ότι στο χωριό αυτό, που άφησε η γιαγιά μου για να βρει την τύχη της πριν από έναν αιώνα σχεδόν, ξαναπιάνω ρίζα.
https://www.tanea.gr/2007/01/03/opinions/analwsima-o-mpaklabas-tis-patroylas/