Καφέ Γκρέκο

Πλημμυρισμένη Έλληνες η Ρώμη τις γιορτινές μέρες. Όπου και να πήγαινες σε
περίμενε αυτή η εκκωφαντική οικειότητα της γλώσσας. Θυμήθηκα έναν Ρωμιό της
Πόλης, που είχε δηλώσει στα «NEA» πριν από λίγες εβδομάδες, «μα εγώ δεν είμαι
Ρωμαίος, είμαι Έλληνας, γιατί να με λένε Ρωμιό;». («Αχ, Ρωμαίε, γιατί να σε
λένε Ρωμαίο;», που έλεγε κι η Ιουλιέτα...) Να που οι Έλληνες είναι γενικώς
αρκετά Ρωμαίοι. Σε κάθε βήμα συναντούν αρχαία ερείπια και γλυπτά, κόπιες
ελληνικών, βυζαντινά ψηφιδωτά, αγάλματα του Κωνσταντίνου, που τον θεωρούμε
Έλληνα, αναγεννησιακά πολύ ελληνοπρεπή, και τα υπέροχα ρωμαϊκά πεύκα, που
είναι σαν ζωγραφισμένα, ίδια με του Σχινιά, και νιώθουν σαν στο σπίτι τους.
Περισσότερο από παντού πλημμυρίζει Έλληνες το περίφημο Καφέ Γκρέκο, στην
καρδιά της πόλης, δίπλα στα καλά μαγαζιά... Εκεί η πολυτέλεια με την πατίνα
του χρόνου μάς κάνει να νιώθουμε ότι κατέχουμε τη θέση που αξίζουμε στη
διευρυμένη και κάπως περίπλοκη πλέον Ευρώπη μας. Βελούδινοι καναπέδες,
κόκκινοι τοίχοι, σκαλιστά πόδια στα τραπέζια, πορτρέτα των διασήμων
καλλιτεχνών που πέρασαν από εκεί τους δυόμισι αιώνες που λειτουργεί το
καφενείο. Να τι θα πει Ελλάδα! Με τιμές Κολωνακίου και εξυπηρέτηση πριγκιπική,
καθόμαστε λίγη ώρα παραπάνω από όσο θέλουμε, να αφομοιώσουν τα κύτταρα την
ευγένεια του περιβάλλοντος, λίγο πριν από την επιστροφή μας στην Αθήνα. E, εδώ
δεν μας πειράζει να είμαστε λίγο Ρωμαίοι και λίγο Γκρέκοι, κάτοικοι της Ατένε,
όχι της Αθίνα, που λέει στο αεροδρόμιο η σπικερίνα σε όλες τις γλώσσες, εδώ
δεν ήρθε ακόμα κανένας να διορθώσει τον τίτλο, να πει πρέπει να το λέτε καφέ
Ελένο, όχι Γκρέκο, είμαστε Έλληνες, όχι Γραικοί. Αν και δεν ξέρεις σίγουρα...
https://www.tanea.gr/2005/01/05/opinions/analwsima-kafe-gkreko/