Φέτος είναι της μόδας το χακί και τα χρώματα παραλλαγής, αλλά εκείνη φόρεσε γαλάζιο. Γαλάζιο στηθόδεσμο, χωρίς μπλούζα από πάνω. Προφανώς έχει χορτάσει παραλλαγή στην Οχρίδα. Σορτσάκι μπλε και καπελλάκι με μπορ που γυρίζει, σακκίδιο, πατίνια στα πόδια και ειδικά γάντια. Περνά μπροστά απ’ το φρουρό της προεδρικής κατοικίας και τον κοιτά λοξά, σα να του ψιθυρίζει το παληό καλό σύνθημα, κάνε έρωτα, όχι πόλεμο, ή τέλος πάντων σκέψου το μόνος σου, εγώ τίποτα δε λέω. Στα χακί ο φρουρός, με το πολυβόλο αγκαλιά, αντί να αγκαλιάζει οτιδήποτε άλλο, στρέφει και την κοιτάζει ξαφνιασμένος. Κοίτα μερικοί αναίδεια που την έχουν, θα σκέφτεται, εδώ ο κόσμος χάνεται, μέσα στο σπίτι που φρουρώ, οι ηγέτες, Σλάβοι και Αλβανοί, προσπαθούν να υπογράψουν συμφωνία ειρήνης, έξω στα βουνά και στα χωριά οι εξτρεμιστές προσπαθούν να μην αφήσουν την ειρήνη να υπογραφεί, εγώ ντυμένος απ’ την κορφή ως τα νύχια με παραλλαγή (και τι θέλω τάχα να παραλλάξω;) κρατάω αγκαλιά το πολυβόλο, αντί για οτιδήποτε άλλο, κι αυτή η νεαρή, ημίγυμνη σχεδόν, με τον αφαλό έξω, μπούτια γόνατα, πλάτες, όλα, πάει με τα πατίνια, ποιος ξέρει πού, ίσως για κολύμπι! Πώς καταντήσαμε έτσι σ’ αυτή τη χώρα, να μη σέβεται τίποτα η νεολαία. Τόσο σοβαρά πράγματα διακυβεύονται μέσα σ’ αυτό το κτίριο κι αυτή περνάει απ’ έξω λες και βρίσκεται σε καμιά από αυτές τις διεφθαρμένες πλούσιες πόλεις, που σκέφτονται μόνο την καλοπέραση και δεν ενδιαφέρονται για τα ιδανικά. Αίσχος δηλαδή, φοράει και πατίνια, να μη μπορείς να τη φτάσεις σε περίπτωση πού, ας υποθέσουμε, αποφάσιζα να την κυνηγήσω λιγάκι…
