Αμφιβολίεεεεεεες

Στην Τήλο, το νησί που υπήρξε το πρώτο μέρος στην Ελλάδα όπου ο δήμαρχος συνήψε πολιτικό γάμο ομοφυλοφίλων, τώρα θα καλύπτονται οι ενεργειακές ανάγκες από ανεμογεννήτριες και άλλες τέτοιου είδους πηγές.

Είμαστε όμως σίγουροι ότι είναι καλό αυτό; Ένα τόσο ειδυλλιακό νησί να έχει τόσο μεγάλες ανεμογεννήτριες; Δεν θα παγιδεύονται τα πουλιά στα φτερά τους; Τα πουλιά που περνάνε από εκεί μεταναστεύοντας, δεν θα αποδεκατίζονται; Μήπως εξαφανιστούν κι άλλα είδη πουλιών με την ενεργειακή αυτονομία της Τήλου; Και δεν είναι παρά ένα μικρό νησί. Φανταστείτε τα πουλιά να περνάνε και πάνω από μεγάλα νησιά, με πολύ πληθυσμό και πολλές ανεμογεννήτριες. Κι εμείς χωρίς πουλιά δεν ζούμε, είναι γνωστό αυτό.

Δεν μπορεί να είναι σίγουρος κανείς ότι το τοπίο δεν χαλάει. Αυτή η έλλειψη σιγουριάς μας διαλύει. Είμαστε σίγουροι ότι τα τραίνα θα κινούνται καλύτερα αν ιδιωτικοποιηθούν; Ότι το Ελληνικό θα είναι ωραιότερο αν αξιοποιηθεί; Ότι η γνώση δεν θα χάσει την αξία της αν επιτραπούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Ότι η γλώσσα μας δεν θα εξαφανιστεί αν μπουν αγγλόφωνα μαθήματα; Ότι τα Πανεπιστήμια δεν θα δηλητηριαστούν από το σκουλήκι του καπιταλισμού αν κάποια μέρα καθαρίσουν; Ότι η ισότητα στη γνώση δεν θα επηρεαστεί αν καταργηθούν τα δωρεάν συγγράμματα; Ότι η εκμετάλλευση του ήλιου για ενεργειακούς σκοπούς δεν θα αλλοιώσει τη σχέση μας μαζί του; Αυτό το χρώμα το γαλάζιο, αυτό το φως το ελληνικό, το χιλιοτραγουδισμένο και παντοιοτρόπως εξαργυρωμένο, δεν θα πάθει τίποτε αν αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε καθρέφτες συλλογής ηλιακής ενέργειας, σαν τον κάθε προτεστάντη γερμανό;

Πρέπει να προσέχουμε. Περπατάμε σε ναρκοπέδιο. Η σύγχρονη ζωή εγκυμονεί απειλές. Τα εμβόλια ίσως κάνουν τα παιδιά αυτιστικά. Οι ΧΥΤΑ καταστρέφουν αρχαιολογικούς χώρους. Τα χρυσωρυχεία απειλούν δάση. Το μετρό της Θεσσαλονίκης μπορεί να καταστρέψει τα αρχαία που βρέθηκαν καθώς έσκαβαν για να το φτιάξουν. Και της Αθήνας το μετρό, θυμήθηκα τώρα, είκοσι χρόνια πριν ξεκινήσει, τότε που φτιάχτηκαν οι πρώτες τρύπες και σταμάτησαν, ήταν επειδή ο Τρίτσης φοβόταν ότι θα μεγάλωνε η κίνηση στο κέντρο, και μαζί του φοβηθήκαμε κι εμείς. Τότε. Πώς να μη φοβάται κανείς τα χειρότερα; Τι εγγυήσεις έχει;

Ζούμε στην αβεβαιότητα, τίποτε δεν ξέρουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε, μας τρώει η αμφιβολία για τα πιο απλά, πώς να καταλάβουμε τα σύνθετα;