Ο θεός της Ελλάδας

Θα πιστέψω  στο θεό αυτή την εβδομάδα, στο θεό της Ελλάδας μάλιστα, για τον οποίον ως τώρα ειρωνικά χαμογελούσα. Κάνω ταπεινά την αυτοκριτική μου. Σίγουρα υπάρχει αυτός ο θεός, και μας κρατάει στα χέρια του στοργικά, ενώ εμείς ουρλιάζουμε και χτυπιόμαστε, σαν νήπια πεισματάρικα και αυτοκαταστροφικά. Ελευθερώνουμε αυτοκαταστροφικά ένστικτα,  να δούμε αν όντως είναι κόκκινο το αίμα και κείνος με πραότητα μας συγκρατεί τα χέρια, να μη βρούνε τη φλέβα, να μη φτάσουνε στο κόκκαλο.

Σκεφτείτε τι περάσαμε, από τι γλυτώσαμε. Ο φάκελος που έστειλαν στον Παπαδήμο ήταν για να τον σκοτώσει. Αν είχε πετύχει το στόχο, θα ήταν τώρα νεκρός, και δεν θα ασχολούμασταν με το αν έστειλε συλλυπητήρια ο πρωθυπουργός ή πήγε  τον επισκέφτηκε, και άλλα εθιμοτυπικά και συμβολικά, αλλά με την αληθινή στέρηση της ζωής του. Είναι συγκλονιστική η σκέψη της ταλαιπωρίας του σώματος στην εντατική ενός ανθρώπου που κλήθηκε να παίξει πολιτικό ρόλο χωρίς να έχει επιλέξει να είναι πολιτικός, που έκανε ό,τι μπορούσε, προσέφερε όσες γνώσεις κι αρετές είχε μαζέψει στη γεμάτη προσπάθειες ζωή του, και κόντεψε να τη χάσει επειδή κάποιοι αποφάσισαν ότι διαφωνούν πολιτικά και θέλουν να σκοτώσουν, αλλά τουλάχιστον έζησε. Και δεν πέρασε στην ιστορία η δολοφονία αυτή, μια ακόμα μετά τον Καποδίστρια, μετά τον Λαμπράκη, μετά τον Μπακογιάννη. Απεσοβήθη το μίασμα αυτή τη φορά, κι αν δεν ήταν ο θεός που μας φύλαξε όλους, μαζί κι εκείνον, ίσως κατάφερε η θετική ενέργεια, αν προτιμήσουμε σε κάτι άλλο πιο μοντέρνο, η αποστροφή στη βία, να χαλάσει τη δουλειά του δολοφόνου.

Δόξα τω θεώ, αντί να θρηνούμε για τη μοίρα που μας ετοίμαζαν οι συνωμότες, ήρεμα και πολιτισμένα αποχαιρετάμε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, κι η μεγαλύτερη θλίψη μας είναι που δεν έκλεισε ολόκληρο αιώνα, να στρογγυλέψει το νούμερο και να βοηθήσει περισσότερο να αναλογιζόμαστε σε ποια εποχή γεννήθηκε και πόσα πράγματα έζησε, εκ των οποίων τα μισά μονάχα θυμόμαστε εμείς οι πιο μεγάλοι, φανταστείτε. Ίσως είναι θεός ένας και μέγας που επενέβη, ίσως άγιος από τους πολλούς, κληρονόμος αρχαίων θρησκειών, ίσως κάτι βαθύτερο εντός μας που πέρα από όλες τις καθημερινές εκδηλώσεις βίας και ομολογίες πίστης στη βία, προσηλώνεται στην ανθρώπινη ανάγκη να ξεφύγουμε απ’ αυτήν,  αλωνίζει αθέατος τους σιχαμένους δρόμους μας και βάζει ενίοτε στοργικά μέτρο στην υπερβολή μας.