Τα Θρησκευτικά στο Μνημόνιο

Φωτομοντάζ απο διαφήμιση της Benneton με θρησκευτικούς
ηγέτες άλλων δογμάτων, εννοείται.

Τη Δευτέρα πρέπει να έχουν όλοι φύγει, οι υπάλληλοι της εφεδρείας. Μαζεύει τα πράγματα της η παλιά μου φίλη από την εφορία όπου ήταν διευθύντρια την τελευταία χρονιά, κι εγώ δεν το πιστεύω ότι με τόση πείρα και ικανότητες που έχει, τόση εξειδίκευση και τόση δουλειά που βγάζει, θα την αφήσουν έτσι απλά να πάει στο σπίτι της. Αν ήμουν υφυπουργός Οικονομικών θα την παρακαλούσα να μείνει, να αναλάβει κάποια διεύθυνση, να συνεχίσει να στηρίζει αυτό το μαγαζί που από τη Δευτέρα δεν θα ξέρει πώς να εισπράξει όλα αυτά τα λεφτά που πρέπει να εισπράξει.

Τόση βιασύνη, τσαπατσουλιά και προχειρότητα, ακριβώς τη στιγμή που χρειάζεται προσοχή και υπευθυνότητα, πού θα οδηγήσει;

Βέβαια, θα μου πείτε, τι να πρωτοκάνουν άνθρωποι που ορίστηκαν σε μια κυβέρνηση για τρεις μήνες, με τη διαδικασία του επείγοντος, για να σώσουν μια κατάσταση και μια οικονομία την τελευταία στιγμή; Πότε να μάθουν και πότε να παρέμβουν; Εξάλλου τα οικονομικά είναι δύσκολο μάθημα. Βάλτε κάτι πιο εύκολο, τα θρησκευτικά ας πούμε. Αυτό μάλιστα, οι υφυπουργοί το έχουν εμπεδώσει. Εκεί ξεχνάνε ότι ανήκουν σε κυβέρνηση τριών μηνών, έκτακτης ανάγκης και δεν συμμαζεύεται, και πάει ο άλλος, υφυπουργός Παιδείας, και δηλώνει ότι θα ξανακάνει το μάθημα των Θρησκευτικών υποχρεωτικό, αυτό είναι η προτεραιότητά του!
Ρε σεις είστε με τα καλά σας, ρε μεγάλοι; Τι ρόλο παίζετε, ξεχάσατε; Ο άλλος πήγε κι άλλαξε τις ταμπέλες σε πολυτονικό. Ο κάθε πικραμένος το βιολί του, τα σχολικά του απωθημένα. Τα παιδία παίζει εκεί μέσα. Θα αλλάξουν λέει και το νόμο για την ιθαγένεια! Παλαβώσαμε εντελώς.

Μια στιγμή γιατί θα τρελαθώ τελείως. Κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης, εθνικής ενότητας, προσωρινή, μεταβατική, με δουλειά να εκτελέσει ό,τι χρειάζεται για να αποφευχθεί η χρεοκοπία, τι δουλειά έχει με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα; Θα κάνει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ο νεοδημοκράτης υφυπουργός στα γρήγορα, τώρα που τούλαχε, μη χάσει την ευκαιρία;

Τι να κάνει, να κοιτάξει τις ανάγκες των σχολείων, την άχαρη καθημερινότητα; Αυτόν τον τρόπο βρήκε να προετοιμάσει τις εκλογές που διακαώς θέλει το κόμμα του, θα μου πείτε. Ωραίες, λύσεις, μεγαλειώδεις και στη σωστή κατεύθυνση της πλήρους άρνησης της πραγματικότητας. Μπορεί να τις εφαρμόσει παντού εξάλλου. Και στις εφορίες, και στις εισπράξεις, και στο μνημόνιο, και στις συντάξεις, και στις περικοπές, και στις εφεδρείες. Όλα καλά, αλλά πρώτα να μπουν τα θρησκευτικά υποχρεωτικά, κι ύστερα βλέπουμε! Εδώ πια δεν έχουμε κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης αλλά το παιχνίδι

"Γίνομαι για μια μέρα υπουργός και κάνω ό,τι μου αρέσει"

 Από το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=10512

Πολιτικοί απο τη βάση

Νέοι πολιτικοί γεννιούνται από τη βάση, από τους αγέρωχους συνδικαλιστές.

Ας πούμε η ΔΕΗ τόσα χρόνια, πόσα χρόνια αλήθεια, πολλά μα πολλά χρόνια, κατέβαζε τους διακόπτες κάθε φορά που διεκδικούσε κάτι παραπάνω για τους μισθούς, τα επιδόματα και τα λοιπά βοηθήματα για μια καλύτερη ζωή του προσωπικού της. Δεν δικαιούνταν οι άνθρωποι να έχουν μια καλύτερη ζωή; Τη στιγμή που εργάζονταν στην καρδιά και στην ουσία της προόδου, εκεί που παράγεται και διανέμεται το ηλεκτρικό ρεύμα; Ποιος δεν τους καταλάβαινε όταν απεργούσαν κάθε τρεις και λίγο; Ποιος δεν καταλάβαινε και τη λάμψη, τη συναισθηματική επίδραση που είχε στις καρδιές μας η λέξη απεργία; Όλα καλά καμωμένα, ζεστά και φωτεινά σαν καλοριφέρ αλογόνου, απεργίες και αυξήσεις σκόρπιζαν θαλπωρή σαν πρωινός καφές, σαν τοστιέρες ανοιχτές.

Και πέρασαν τα χρόνια και συνηθίσαμε τα μπλακάουτ και τους εκβιασμούς, όπως συνηθίζεις το ηλεκτρικό ρεύμα και σου κακοφαίνεται να επιστρέψεις στη φουφού. Μια μικρή τεχνολογική αυτοκρατορία εντός της οικίας μας, που μας δικτύωνε με το υπόλοιπο ηλεκτροφόρο περιβάλλον. Το ιδιωτικό εντός του δημοσίου και τούμπαλιν, το μεγάλο μονοπώλιο, η ζεστή αγκαλιά του κράτους, όλ’ αυτά δεν το έχουν  ακόμα αναλύσει επαρκώς ούτε οικονομολόγοι ούτε ηλεκτρολόγοι. Ήρθε ο μισθός στη ΔΕΗ κι έγινε κάτι το δυσθεώρητο, ένας ηλεκτρικός άγγελος, ένα ηλεκτροσόκ προς όλους. Οι συντάξεις εξασφάλισαν ποιότητα ζωής σε επίπεδα που δεν τολμά να φανταστεί ο άλλος του ΙΚΑ, με την περικοπή στο δοξαπατρί απροειδοποίητα. Γιατί αν το φανταστεί θα τον διαπεράσει άλλου είδους ηλεκτροσόκ, μια επίγνωση αβάσταχτη σε καθεστώς δημοκρατίας, και δεν κάνει. Δεν κάνει να σου περνάει από το μυαλό ότι οι συνδικαλιστές των δημόσιων οργανισμών έχουν μισθούς που δεν θα δεις ούτε στον ύπνο σου και λένε τόσο ωραία αγωνιστικά λόγια, γιατί τότε πού να στραφείς, τι να σκεφτείς, τι γλώσσα τότε εσύ, τι λόγια να χρησιμοποιήσεις; Τι τρέλα να αντέξεις, και πώς να τη θεραπεύσεις, με την ψυχανάλυση έτσι πανάκριβη;

Γι αυτό οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, έξυπνοι σαν τον εφευρέτη Κύρο με το γλόμπο βοηθό, είχαν τη φαεινή να δηλώουν πως ταυτίζονται με τους φτωχούς όταν μπήκε στο λογαριασμό της ΔΕΗ το τέλος ακινήτου. Η γενικότερη συγκίνηση ήρθε κι έδεσε. Έλειπε όμως κάτι ακόμα, μια πινελιά σαν το κέτσαπ. Πέμπτη πρωί νωρίς στην

τηλεόραση η σύλληψη Φωτόπουλου ήταν το γλυκόξινο αυτό κόκκινο κέτσαπ στα τριήμερα καταλήψεων, επαναστατικής ρητορικής, απεργιών και δεν συμμαζεύεται.

Δάφνες και πικροδάφνες που σε κάνουν να ξεχνάς τα νούμερα. Να ξεχνάς ότι το χρέος και η καταστροφή είναι νούμερα, οι συντάξεις του ενός και του άλλου, οι περικοπές του ενός και οι μη περικοπές του άλλου, δεν είναι δάφνες και μεγάλα λόγια.

Υποδεχτείτε λοιπόν πίσω από τα κάγκελα, στο ηρωικό αυτό πλάνο, έναν ηγέτη να γεννιέται. Ή κάντε λογαριασμούς, πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό, διαίρεση..

Από το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=10498

Aκαδημία Πλάτωνος

Παίρνουμε το λεωφορείο από την Ομόνοια. Κυριακή πρωί είναι γεμάτα κόσμο τα στενά ανάμεσα Πειραιώς και Αγίου Κωνσταντίνου. Μαγαζιά ανοιχτά και στα πεζοδρόμια συναντήσεις. Παρέες γυναικών από τη Γεωργία, τη Ρωσία, τη Βουλγαρία, που δουλεύουν σε σπίτια οι περισσότερες κι έχουν το ρεπό τους, μιλάνε ασταμάτητα, αγκαλιάζονται, κάθονται στον πάγκο της στάσης του λεωφορείου ελλείψει άλλων πάγκων, τα μάτια τους λάμπουν καθώς υποδέχονται όλο και νέες αφίξεις. Ίσως ετοιμάζονται για κάποια εκδρομή με λεωφορείο, ίσως πάνε κάπου εκεί κοντά για φαγητό, ή απλώς βρίσκονται και μιλάνε σ’ αυτά τα πεζοδρόμια.

Περιμένουμε το 051 για την Ακαδημία Πλάτωνος, αποφασίσαμε να γνωρίσουμε επιτέλους αυτό το χώρο που δεν έχουμε επισκεφτεί ποτέ, κι ας είμαστε αθηναίες. Έχουμε διαβάσει τόσες φορές ρεπορτάζ για την αθλιότητα σε αυτές τις γειτονιές, το εμπόριο ναρκωτικών, τη βρώμα και τη δυσωδία κάτω από την Ομόνοια, αλλά ποτέ για τη ζωντάνια και τον παράλληλο κόσμο που ζει εδώ κάτω, τα μαγαζιά κι αυτό το πανηγύρι που αντικρίζουμε. Κρίμα, γιατί θα ήταν χρήσιμο, για κάποιον που ίσως νιώθει κατάθλιψη στην έρημη Αθήνα κυριακάτικα, να κάνει μια βόλτα από δω να συνέλθει, να ανακατευτεί με σύμπαντα τα έθνη και τα χρώματα. Ισχύει βέβαια για όσους δεν ενοχλούνται να ακούνε ξένες γλώσσες..

Το λεωφορείο γεμίζει γρήγορα και ξεκινά για το σταθμό λεωφορείων Κηφισού. Νομίζοντας ότι θα δούμε σε κάποια στάση το όνομα «Ακαδημία Πλάτωνος», δεν ρωτάμε τίποτε. Αλλά τέτοια στάση δεν υπάρχει. Φτάνουμε στο σταθμό Κηφισού και γυρίζουμε πίσω. Περνάει κάτι στενά ανάμεσα σε μάντρες και βιομηχανικούς χώρους το λεωφορείο, νομίζεις ότι θα εμβολίσει κανένα τσίγκινο σύνορο. Τους καρόδρομους που θα βρίσκονταν εδώ τους στένεψαν κι άλλο πριν τους κάνουν άσφαλτο, έχτισαν και τις μάντρες σύρριζα, έφτιαξαν το τέλειο σκηνικό για θρίλερ σε λαβύρινθο.

Η στάση λέγεται τελικά Κρατύλος. Έχει πάρκο δεξιά κι αριστερά, σπάνιο προνόμιο αθηναϊκής περιοχής. Είναι σχετικά καθαρό και προσεγμένο, φτάνει να μη χωθείς σε ρεματιά, να μην κατέβεις σκάλες, όπως κάναμε εμείς οι μικροί εξερευνητές των πολλαπλών επιπέδων. Μια μικρή παιδική χαρά είναι ‘πρότυπη’ όπως μας πληροφορεί η ταμπέλα. Σίγουρα είναι γεμάτη ευτυχισμένα παιδάκια. Υπάρχουν αρκετές οικογένειες που έχουν έρθει να περάσουν την Κυριακή τους. Ένα παιδάκι μαθαίνει ποδήλατο μπροστά στα μάτια μας και ζητωκραυγάζουμε μαζί με το μπαμπά του.

Εδώ λοιπόν ήταν η Ακαδημία του Πλάτωνα; Ψάχνουμε για καμιά ταμπέλα, κάτι να λέει πέντε πράγματα για την ιστορία της περιοχής, χάρις στην οποία σώθηκε κι από την οικοπεδοποίηση, αλλά δεν βρίσκουμε παρά την επιγραφή του ΥΠΠΟ στην περίφραξη:

 «ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ».

Ωραία, τουλάχιστον ήρθαμε σωστά. Κάνουμε δυο φορές το γύρο κι ύστερα περνάμε απέναντι όπου συνεχίζεται προφανώς ο αρχαιολογικός χώρος. Υπάρχει μάλιστα και ένα φραγμένο υπόστεγο με αρχαία, που ίσως να είναι πιο ενδιαφέροντα από τις πέτρες που ήδη θαυμάσαμε. Δεν μπορούμε να δούμε, είναι κλειστό, αλλά να η πολυπόθητη ταμπέλα, όπου εξηγεί ότι εδώ ήταν το ιερό του Ακάδημου, ενός τοπικού ήρωα, κι απ’ αυτόν πήρε το όνομα η Ακαδημία. Κουραστήκαμε λίγο αλλά τη βρήκαμε. Θα μπορούσε να έχει δίπλα στην πόρτα άλλη μία.  Έστω κι αν μια φορά στις τόσες στέκεται κάποιος να τη διαβάσει, τι θα πείραζε μια ωραία ταμπελίτσα με σκιτσάκια, αναπαράσταση του χώρου, λίγη ιστορία, λίγη καλαισθησία;

Βέβαια εδώ είναι υποβαθμισμένες γειτονιές, δεν έρχονται τουρίστες να περπατήσουν στο πάρκο που δίδασκε ο Πλάτωνας. Πες όμως ότι ένα παιδάκι, ας πούμε αυτό που έμαθε σήμερα ποδήλατο, είχε μια μέρα περιέργεια, τον τραβούσαν τα σκίτσα κι οι εικόνες και καθόταν και διάβαζε την ταμπέλα, δεν θα ήταν πολύ ονειρεμένο, επίσης πολύ δημόσιο, πολιτικό και ταυτοχρόνως ρομαντικό και ρεαλιστικό, να σκεφτεί το παιδάκι, ή ο μεγάλος, ο περαστικός, η περαστική, κάποιος με ερωτική απογοήτευση που κάνει βόλτα, ο οποιοσδήποτε τέλος πάντων, ότι να, εδώ ήταν ο περίφημος Πλάτων, αυτός που εφηύρε τον πλατωνικό έρωτα ίσως, και να πάει στο Γκουγκλ να το ψάξει το πράγμα; Λέμε τώρα.

Γύρω από το περικλειστο υπόστεγο οι φοίνικες αργοπεθαίνουν. Οι τερμίτες τους ρημάζουν πιο γρήγορα απ’ όσο προλαβαίνουν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Παρακάτω έχει γήπεδο, οι αθλητές ζεσταίνονταν συγχρονισμένα σα να χορεύουν. Έχουν αφήσει τις μοτοσικλέτες τους γύρω από ένα πολύζυγο, την πιο εντυπωσιακή την έβαλε ένας ακριβώς από κάτω, σα να ήταν αψίδα του θριάμβου το πολύζυγο και να περίμενε τη θριαμβευτική του παρουσία.

Υπάρχει κι ένα καφενείο στην άκρη, κοντά σε μια σύγχρονη προτομή του Πλάτωνα που τον δείχνει σα να έχει κάνει λίφτινγκ Καθόμαστε και πίνουμε καφέ, πληρώνουμε 3,50 ευρώ το καπουτσίνο και 2.50 το τσάι. Σαν πολλά δεν είναι;

Αλλά θα μου πεις, ίσως είναι πλατωνικός ο καπουτσίνος και το τσάι επίσης

Aπό το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=10403
περισσότερες φωτογραφίες στο άλμπουμ  http://www.facebook.com/adamianidi?ref=tn_tnmn#!/media/set/?set=a.2536973377389.140324.1045241404&type=1

Ευρώπη δεν είναι μόνο το ευρώ

Ο Ρουσώ το 1753 από τον Μωρις Κουεντίν
ντε λα Τουρ

Ευρώπη είναι και ο Ζαν Ζακ Ρουσώ. Ο φιλόσοφος που είπε ότι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι. Αυτή η ιδέα ήταν η μεγάλη επανάσταση. Αυτή είναι ακόμα.. Αυτή είναι το σπουδαίο νόημα της γαλλικής επανάστασης, όχι οι καρμανιόλες. Καρμανιόλες υπήρχαν πριν, υπήρχαν και μετά, η βία δεν έχει πρωτοτυπία. Ούτε κατάφερε να χώσει την ιδέα της ισότητας στα κεφάλια, αυτά που δεν έκοψε. Είχε γεννηθεί σε μια ήπειρο που είχε θεσπισμένες τις ανισότητες ο Ρουσώ, κι όσα κι αν λέμε για την άσχημη εποχή μας, αυτή την κατάσταση δεν μπορούμε ούτε να τη φανταστούμε.

Ευρώπη δεν είναι μόνο το ευρώ, είναι και οι διαρκείς προσπάθειες για ενότητα. Στην Ευρώπη ξεκίνησε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, και τον πυροδότησαν οι ρατσιστικές ιδέες. Αυτές που νικήθηκαν τότε για πάντα, γι αυτό και τώρα πια η Ευρώπη είναι η ήπειρος που θεωρεί ύβρη το ρατσισμό, Ναι, ακόμα και στην Ελλάδα πας φυλακή για ρατσιστικές διακρίσεις. Η ισότητα των ανθρώπων, αυτή η τρομερή και πάντα πρωτότυπη ιδέα του Ρουσώ, είναι το νομικό και το κοινωνικό θεμέλιο της Ευρώπης. Δεν την έχει πετύχει βεβαίως, αλλά την αναζητά, οφείλει να προσπαθεί κάθε ώρα και στιγμή να την πετύχει. Δεν έπλασε τον παράδεισο η ιδέα του Ρουσώ, έβαλε μια γραμμή πλεύσης, κι αυτή τη στιγμή στον κόσμο όσοι θέλουν να λέγονται πολιτισμένοι παλεύουν με βάση αυτή την αρχή. Μπορεί κανείς κάθε μέρα να ανακαλύπτει ανισότητες, μεγάλες και μικρές, και να προσπαθεί να τις ανατρέψει. Ο Ρουσώ εξασφάλισε ενδιαφέρουσα ζωή σε όλους μας για πολλούς αιώνες ακόμα.

Σε όλους μας; Όχι! Υπάρχουν κόμματα της αριστεράς, υποτίθεται, που δεν ενοχλήθηκαν από τις συζητήσεις που γίνονταν για συγκυβέρνηση, μια βδομάδα τώρα, οι οποίες περιλάμβαναν όλως τυχαίως και την αναφορά στο νόμο περί ιθαγένειας. Αυτό το νόμο που δειλά και με ένα σωρό εμπόδια προσπαθεί να αποδώσει την ιδιότητα του πολίτη στους ανθρώπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα από μετανάστες γονείς. Μπαινόβγαινε ο Καρατζαφέρης και ζητούσε όρο να αποσυρθεί ο νόμος για να συνεργαστεί (γιατί πώς να σώσεις μια χώρα μιασμένη από αίμα μεταναστών;) όπως είχε ζητήσει ο Σαμαράς στην αρχή κι ύστερα το ξέχασε γιατί κάποιος μπορεί να του θύμισε τι σημαίνει Ευρώπη. Και τα αριστερά κόμματα, οι κληρονόμοι της ανθρωπιστικής παράδοσης, υποτίθεται,  άκουγαν μαζί με μας ότι ο Βορίδης μπορεί να αναλάβει το υπουργείο δημόσιας τάξης, και ουδόλως ενοχλούνταν. Όχι, δεν καταδέχτηκαν να συνεργαστούν. Ούτε για το χατίρι των μεταναστών, ούτε για το χατίρι της ιδέας της ισότητας, κρατήθηκαν έξω από αυτό το ρεζίλικο παζάρεμα, με καθαρά χέρια για να μπορέσουν άφθαρτα να μετάσχουν στις εκλογές και να εισπράξουν της αφθαρσίας την αμοιβή, Αλλά τι αριστερά κόμματα είναι αν δεν βρήκαν να πουν μια κουβέντα για τη λεπτομέρεια αυτή του παζαριού; Τι έχει απομείνει από την ουσία τους; Δεν άξιζε ούτε αυτή η τόσο βασική συζήτηση, το να μπαίνει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης η βασική συνθήκη ύπαρξης του πολίτη σε ένα πολιτισμένο κράτος, δεν άξιζε να βγουν από τη μεγαλόπρεπη ακαταδεξία τους. Άλλες φορές είναι λαλίστατοι. Τώρα σα να μην υπήρχαν. Μόνο ευρώ είναι η Ευρώπη, ευρώ για τους μισθούς τους και ευρώ για διεκδίκηση, όλο και πιο πολλά ευρώ.

Αυτή τη φορά με έπεισαν, απορρίπτουν τελικά την Ευρώπη.  Αυτή του Ζαν Ζακ Ρουσώ που αναζητά την ισότητα, αυτή την Ευρώπη που μας ενδιαφέρει, το όραμα πίσω από τα κοινά νομίσματα και τους θεσμούς που γεννά τις συναινέσεις.. Δεν ήταν παρά ένας γάλλος ο Ρουσώ, σαν το Σαρκοζί ένα πράγμα. Ακόμα χειρότερα, ήταν ελβετός! Ρε, μήπως ήταν και τραπεζίτης; 

Από το Protagon: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=10132

Ενα κατειλημμένο τριώροφο

Δημοσιεύτηκε στη Books' journal τευχος 13

 Είναι ένα κτίριο στη Ζαΐμη πανέμορφο, ένα τριώροφο που ανακαινιζόταν για πολύ καιρό. Μια μεγάλη ταμπέλα έγραφε ότι η ανακαίνιση γίνεται με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το κτίριο είναι το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ. Για χρόνια το έβλεπα και λαχταρούσα τη στιγμή που θα άνοιγε επιτέλους, να το δούμε κι από μέσα, και να γίνουν εκεί εκδηλώσεις από την ΕΣΗΕΑ, κι όλο κατέβαζα ιδέες τι θα μπορούσε να κάνει η ΕΣΗΕΑ σε ένα τέτοιο αρχιτεκτονικό αριστούργημα, του εκλεκτικισμού λέω εγώ πως είναι, δηλαδή αναμιγνύει κλασσικά στοιχεία με κάπως ελεύθερο τρόπο, κι αν κάνω λάθος ας με διορθώσουν οι ειδικοί.

Το κτίριο ήταν σε κακή κατάσταση, αλλά διατηρητέο με το νόμο και τη βούλα, και θα πρέπει να ξοδεύτηκαν όλα εκείνα τα εκατομμύρια που έγραφε η ταμπέλα ότι δίνει η ΕΕ. Διορθώθηκε, σοβατίστηκε, βάφτηκε, σενιαρίστηκε, αλλά δεν πρόλαβε να ανοίξει. Πριν λειτουργήσει κάποιοι πήγαν και το κατέλαβαν. Συνήθως οι καταλήψεις γίνονται σε κτίρια παλιά, παρατημένα, ή δημόσια που έχουν κλείσει και δεν λειτουργούν, αυτή η κατάληψη είναι μοναδική στην Αθήνα. Τους βλέπουν τους καταληψίες στη γειτονιά, μια χαρά παιδιά καλοζωισμένα είναι, με κάτι χιλιάρες μπεμβέ μηχανές. Έκλεισαν τα παράθυρα με λαμαρίνες, έριξαν ένα  πρόσθετο κάγκελο πάνω από την είσοδο της αυλής, κι από πάνω συρματόπλεγμα, κρέμασαν και μια σημαία κόκκινη- μαύρη τεραστίων διαστάσεων, κι ούτε ποτέ κανείς τους ενόχλησε. Ενίοτε ανοίγουν τα παράθυρα του πάνω ορόφου να τα αερίσουν, και μέσα φαίνονται πολύ ταχτοποιημένα.

Κάποια στιγμή πέρσι, μετά τα γεγονότα του Μαΐου κάποιοι σκέφτηκαν ότι παραείναι προκλητική η κατάσταση εκεί πέρα, και η κατάληψη έληξε. Δεν ξέρω πώς, αλλά κάποιος υποψήφιος τότε στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ το είχε τυπώσει στα υπέρ του, ότι ενήργησε και άδειασε το κτίριο. (Δεν θυμάμαι ποιος ήταν, σε ποια παράταξη, ή τι ψήφους πήρε.) Για λίγο καιρό ξαναρχίσαμε να ελπίζουμε ότι θα λειτουργήσει το πολυτραγουδισμένο Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ. Αλλά πριν προλάβει το ΔΣ ή οποιοσδήποτε άλλος να ασχοληθεί μαζί του, τα παιδιά με τις Μπεμβέ ξαναγύρισαν, το ξανακατέλαβαν, ξανάκλεισαν τις πόρτες, κι έριξαν λαμαρίνες και στου β΄ορόφου τα παράθυρα. Έβαλαν και ταμπέλα, «Χώρος πολύμορφης δράσης αναρχικών», κι έκτοτε δεν τους ενοχλεί κανείς.

Δεν ξέρω τι είδους πολύμορφη δράση κάνουν οι αναρχικοί εκεί μέσα. Δεν φαίνεται απ’ έξω τίποτε.  Ίσως θα μπορούσε η ΕΣΗΕΑ να τους προτείνει να μπορεί να χρησιμοποιεί το κτίριο κι εκείνη μερικές μέρες κάθε τόσο. Κάποιες ομιλίες, προβολές, μερικά μαθήματα, σεμινάρια, εργαστήρια, μια βιβλιοθήκη, τέτοια πράγματα. Κι ένα γραφειάκι θα μπορούσε να ζητήσει, αφού βεβαίως υποβάλει το πρόγραμμά της για να δει αν ταιριάζει με την πολύμορφή  δράση των αναρχικών. Πάντως έχει ελπίδες, αφού είναι πολύμορφη η δράση, να βρεθεί και η δική της εντός των ορίων της πολυμορφίας.

Η πολυτέλεια της αλήθειας

Δεν με ενδιαφέρει αν η Καϊλή είναι ωραία, η Μιλένα Αποστολάκη καπάτσα, και η Βάσω Παπανδρέου πολιτικάντζα, αλλά το αν ως τώρα είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν για να γίνει αντιληπτό πόσο σημαντικό είναι το μνημόνιο και η συμμόρφωση στις επιταγές του. Πού βρίσκονταν; Δεν άκουσα να τρέχουν σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις. Λαϊκές αγορές, σε σπίτια και πλατείες και να εξηγούν ότι αυτά που μας ζητά η τρόικα θα συνέφεραν εν τέλει τους μη προνομιούχους, θα υπερασπίζονταν την ισονομία, θα διέλυαν τις μαφίες των επαγγελμάτων. Δεν τις είδα να σκοτώνονται, ούτε και κανέναν άλλον, εκτός από κάτι δακτυλοδεικτούμενους δημοσιογράφους που τρώνε και αυγά αν περάσουν σε χώρους ασύλου, και τους βρίζουν πουλημένους. Τώρα λοιπόν γιατί ακριβώς παραιτούνται, δεν κατάλαβα.

Αν ήταν δύσκολη η δουλειά, έπρεπε να την αρνηθούν εγκαίρως. Αν ήταν σκληρό να βγαίνουνε να λένε μη δημοφιλή πράγματα στο λαό, ας μην έπαιρναν το μισθό τους εδώ και δυο χρόνια. Άσε που από αυτό το μισθό έπρεπε να έχουν όλοι παραιτηθεί για να δείξουν ότι δεν ζητάνε μόνο από τους άλλους θυσίες. Άστο αυτό.

Τόσα χρόνια οι εκλεγμένοι και καλοπληρωμένοι εκπρόσωποι δεν εξηγούν, δεν αναλύουν, δεν τρέχουν παρά μόνο στην προεκλογική περίοδο. Τότε βάζουν τους φίλους τους να οργανώνουν πάρτυ, και ξενυχτάνε να μοιράζουν φυλλάδια, και σφίγγουν χέρια και γίνονται κοινωνικοί. Ας το έκαναν λοιπόν αυτό και τόσον καιρό που χρειάζονταν εξηγήσεις, που στα κανάλια γαύγιζαν οι καταστροφολόγοι. Πού ήταν όλους αυτούς τους μήνες; Έλεγαν ωραίες θεωρίες περί πτώσης του επιπέδου ζωής και δικαίων αιτημάτων. Αυτά τα ξέρουμε όλοι. Η δύσκολη δουλειά είναι να βραχνιάσεις να εξηγείς τι θα βγει από τις αδικίες και τις πιέσεις που όλοι υφιστάμεθα.

Υπάρχει μια παραχώρηση του δημόσιου λόγου στην ευκολία εδώ και χρόνια. Από την εποχή του Σημίτη, τότε που χρειαζόταν τόσο πολύ να εξηγηθούν κάποια πράγματα, οι πολιτικοί δεν καταδέχονταν. Δεν ρισκάριζαν να γίνουν δυσάρεστοι. Μια ετικέτα ευκολίας που δεν την ξεπερνούσε κανείς.

Από χτες βαρέθηκα να διαβάζω και να ακούω καταγγελίες εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου. Μέχρι προχτές όλοι ήταν εναντίον του επειδή δεν ρωτούσε το λαό. Τώρα είναι εναντίον του επειδή τον ρωτάει. Κι όλοι τα στρίβουν, ναι μεν αλλά, δεν εννοούσαμε αυτό, κλπ. Όλοι τα αντίθετα από όσα έλεγαν την προηγούμενη μέρα.

Αν το δημοψήφισμα γίνει τελικά, είναι απλό, θα πρέπει να βγουν να εξηγήσουν κάποιοι άλλοι και κάποιες άλλες, αφού οι κυρίες που είπαμε παραιτήθηκαν, τι σημαίνει το ναι, τι σημαίνει το όχι. Όπως το ’74, κάποιοι άνθρωποι πρέπει να μείνουν ξύπνιοι για πολλές μέρες και να τρέχουν σαν τρελοί, ίσως να φάνε και πέτρες, όπως τότε. Τι να γίνει, πτωχεύσαμε, αλλά μας μένει μια τελευταία πολυτέλεια. Η πολυτέλεια της αλήθειας.

 Από το Protagonhttp://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9912