Μια κάθαρση

 Ωραία στοίβα τα βιβλία που έδωσες Πανελλήνιες. Δεν θα τα ξανανοίξεις, είναι σίγουρο. Δεν μπορεί να μπαίνεις στον πειρασμό της πυράς, το θέμα της Έκθεσης ίσως κατάφερε να σας πείσει φέτος ότι είναι βάρβαρο να καίτε τα βιβλία σας, κι εσείς δεν είστε βάρβαροι. Λίγο φασαριόζοι, λίγο αδέξιοι μόνο. Να γινόταν ένα θαύμα, να ξεκινούσε από σήμερα μια σχέση διαφορετική με τα βιβλία... Ξέρω καλά ότι τα μίσησες ετούτα εδώ, αλλά αν τα φυλάξεις μπορεί κάποτε να τα ξαναδείς με συμπάθεια. Κι έπειτα υπάρχουν άλλα που θα μπορούσαν να σου δώσουν τόσες χαρές. Δεν θα πληρώσουμε πια φροντιστήριο, να σε πείσει να τα παπαγαλίσεις, δεν θα παίρνεις βαθμούςδιαβατήρια, δεν θα είναι υποχρεωτικά. Θα σε τραβήξουν από μόνα τους, έχεις μαζί τους μυστική συγγένεια, κι ας μην το ξέρεις. Θα γίνουν σημαδάκια στην πορεία της ζωής σου, ελπίζω δηλαδή να μην τα χάσεις, θα είναι κρίμα, θα είναι φτώχεια και στέρηση. Ας βγει γρήγορα αυτό το ηλεκτρονικό πράγμα που τα περιέχει, μη μείνεις κλεισμένος στην προκατάληψη για ένα μέσο που θεωρείς ξεπερασμένο. Θα σε συγκινήσουν περισσότερο κι από την αληθινή ζωή, θα σε ταξιδέψουν περισσότερο από τα αεροπλάνα, θα σε παρηγορήσουν στις μοναξιές και θα σε ενισχύσουν στις αγάπες.

Θα σε θυμώσουν και θα σε βάλουν να σκεφτείς, θα σου χαρίσουν τα πλούτη που περίσσεψαν από τους ανθρώπους όλων των εποχών, θα σου γνωρίσουν τον κόσμο και το μεγαλείο της ανθρωπότητας, και ακόμα καλύτερα θα σου γνωρίσουν τη μικρότητα της ανθρωπότητας, να γελάς μαζί της, να μη φοβάσαι, να μη νιώθεις ξένος. Πώς θα γίνει να αλλάξει η σχέση σου με τα βιβλία, από σήμερα και για πάντα; Μήπως τελικά όντως χρειάζεται μια καθαρτήρια πυρά;

Αγανακτισμένοι κάτοικοι

Το Σάββατο το βράδυ στη διάσημη πλέον πλατεία Αγίου Παντελεήμονα, δεν γινόταν επιχείρηση «σκούπα», δεν υπήρχε σύγκρουση της Αστυνομίας με τους μετανάστες. Είχε προγραμματιστεί κάτι πολύ πιο απλό και καλλιτεχνικό, μια εκδήλωση με ανάγνωση του «Ημερολογίου Συνόρων» του Γκαζμέντ Καπλάνι και συζήτηση, η οποία δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Δεν την άφησαν. Επέβαλαν τον τσαμπουκά τους οι ακραίες ομάδες, δημόσια, για πρώτη φορά, και ενώπιον της Αστυνομίας, που σήκωσε τα χέρια ψηλά. Ποιοι ήταν αυτοί που πήγαν μπροστά στους ομιλητές κι άρχισαν να τους βρίζουν με ό,τι αγοραίες εκφράσεις υπάρχουν στα ελληνικά, να φωνάζουν με ντουντούκες και να τους απειλούν, δεν έμαθε κανείς.

Παρίσταναν βεβαίως τους «αγανακτισμένους περίοικους», αυτό το είδος που νομίζαμε πως έχει εξαφανιστεί μαζί με το παρακράτος του ΄60 και του ΄70. Ε λοιπόν, φαίνεται πως αναβιώνει κι έχει βάσιμες ελπίδες να δηλητηριάσει τη ζωή της πόλης αντάμα με άλλους αγανακτισμένους. Προσέξτε, δεν αγανάκτησαν επειδή κάποιοι τους έκλεψαν, ή έκαψαν το αυτοκίνητό τους, ή έκαναν ληστεία, ή πέταξαν τα σκουπίδια τους στον δρόμο, ή πάρκαραν παράνομα, ή έτρεχαν με μηχανή στο πεζοδρόμιο, ή πέρασαν με κόκκινο. Αγανάκτησαν επειδή ένας σύλλογος είχε οργανώσει εκδήλωση με τον Καπλάνι στην πλατεία.

Κι όχι απλώς αγανάκτησαν, αλλά μαζεύτηκαν και προπηλάκισαν όσους ήθελαν να συμμετέχουν, κι επέβαλαν τον φασισμό τους. Διότι περί αυτού πρόκειται. Αν κοντεύαμε να πιστέψουμε ότι οι παλιοί κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα έχουν καταπιεστεί από τους μετανάστες και διαμαρτύρονται, τώρα τουλάχιστον καταλάβαμε ότι απλώς υπάρχει εκεί πέρα κάποια δυνατή ακροδεξιά ομάδα που χρησιμοποιεί τα κλασικά φασιστικά προσχήματα κι έχει αποφασίσει να το παίξει τοπικός άρχων. Η Αστυνομία στην περίπτωση αυτή δεν επεμβαίνει για να μη θίξει την κοινωνική ειρήνη...

https://www.tanea.gr/2009/05/27/opinions/analwsima-aganaktismenoi-katoikoi-k-lp

Καράβι για τη Λήμνο

Γκαπ, γκουπ, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη ακούγονται ήχοι σαν από σκέιτ που κάνει ισορροπιστικές ασκήσεις. Όμως δεν υπάρχουν σκέιτ στον Άγνωστο. Είναι οι εύζωνοι που ξεμουδιάζουν κοπανώντας τα όπλα ή τα τσαρούχια τους μπροστά στους φακούς μερικών τουριστών. Χαμογελάστε παιδιά, λέει στην παρέα του ο άντρας που κρατά ένα πανό για τα πλοία στη Λήμνο, μας βγάζουν κι εμάς φωτογραφία! Είναι πολύ λίγοι που απαιτούν, μπροστά στη Βουλή, να αποκτήσει η Λήμνος κανονική συγκοινωνία. Οι υπόλοιποι Λημνιοί προφανώς δεν μπόρεσαν να έρθουν, ακριβώς λόγω έλλειψης συγκοινωνίας. 

Σεμνοί και ειρηνικοί, δεν κλείνουν τον δρόμο. 

Φαντάζομαι ότι δεν θα τον έκλειναν ακόμα κι αν ήταν πολλοί, αφού θέλουν κι αυτοί ανοιχτούς θαλάσσιους δρόμους. Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους, με το ξερό λιοπύρι μέσα στο Σύνταγμα για ένα πανό που ίσως βγάλουν φωτογραφία τουρίστες οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν τι γράφει. 

Αλλά θα ήθελα να πρέπει να πηγαίνω στη Λήμνο κάθε τόσο, να έχω πατρίδα μου ένα από εκείνα τα χωριά που ανακαλύψαμε πριν από χρόνια ταξιδεύοντας, όμορφα, άγνωστα, παλιά και δυσανάγνωστα, παράξενα, εξωτικά, που δεν ήξεραν να προκαλούν και να διαφημίζονται, απλώς υπήρχαν εκεί, αν μπορούσες να τα βρεις. Να χρειαζόταν να μαζεύω κάθε καλοκαίρι λίγη Λημνία γη, το κάποτε ανεκτίμητο φάρμακο που ήταν σκέτο χώμα (αλλά αν ήταν και κάτι άλλο δεν θα μάθουμε ποτέ) ή να καταγράφω τα ελάφια που εντελώς απρόσκλητα και αντι-οικολογικά πολλαπλασιάζονται στο κάστρο της Μύρινας, και τους τσαλαπετεινούς που πετούν κοπάδια πάνω από τα θερισμένα στάχυα. Το μεσημέρι θα έτρωγα μελίχλωρο τυρί, που με τίποτα δεν μπορεί να ταξιδέψει φρέσκο για την Αθήνα. Μήπως να σταθώ ανάμεσα στα περιστέρια, να με πάρουν μαζί τους οι Λημνιοί όταν έρθει το καράβι; https://www.tanea.gr/2009/05/21/opinions/analwsima-karabi-gia-ti-limno/

Χάρτινες ομπρέλες

Ενα πούλμαν μεταφέρει τουρίστες πάνω στον πλακοστρωμένο πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. 

Τους λυπάμαι τους τουρίστες μέσα στο πούλμαν. 

Πάνε κι έρχονται σαν κοπάδι που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το καημένο τα πόδια του, και χάνουν την ωραία βόλτα που θα μπορούσαν να κάνουν κάτω από την Ακρόπολη, κοιτώντας την από όλες τις πλευρές και θαυμάζοντάς την αργά και λαχανιάζοντας λιγάκι στην ανηφόρα. Αν μου τύχει τουρίστας τον πηγαίνω πάντα βόλτα στην Πλάκα πρώτα, περνάμε από την Αγορά, του δείχνω τις παράξενες Ερμές στη στοά του Αττάλου και τις μαργαρίτες στα δρομάκια, και αγοράζω μια ινδονησιακή χάρτινη ομπρέλα από τους πλανόδιους πριν αρχίσουμε την επίπονη ανάβαση. Χθες ήταν η πρώτη μέρα που η περί ου ο λόγος ομπρέλα κατέστη απαραίτητο αξεσουάρ στον ιερό βράχο, γιατί επιτέλους ξεκίνησαν οι ανοιξιάτικες λιακάδες. 

Θα μπορούσε κι ένα καπέλο να κάνει τη δουλειά, αλλά οι πλανόδιοι έχουν αδυναμία στις ομπρέλες, και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι σοφοί: κινητοποιούνται αμέσως όταν βρέχει με τις μουσαμαδένιες ομπρέλες, κι άλλο τόσο γρήγορα όταν ο ήλιος καίει με τις χάρτινες. Επιπλέον πουλάνε το μπουκαλάκι το νερό μόνο ένα ευρώ κι όχι τρία ή πέντε όπως παλιά οι καντίνες. Συμβάλλουν στον τουρισμό πολύ, γιατί με τη ζέστη δεν αντέχεται το λιοπύρι, κακά τα ψέματα. Αν ήταν στο χέρι μου θα έβαζα μια σειρά δεντράκια στην πορεία των επισκεπτών γύρω από τον Παρθενώνα, έστω σε γλάστρες, γιατί δεν έχει χώμα για τις ρίζες να πιαστούν. Αναρωτιέται κανείς αν ήταν πάντα τόσο γυμνός ο βράχος κι αν οι αρχαίοι ιερείς ταλαιπωρούνταν να ανεβοκατεβαίνουν όπως οι νέοι πιστοί. 

Ίσως να είχαν δούλους που τους κρατούσαν ομπρέλες, ποιος ξέρει. Οπότε οι χάρτινες που τις κρατάς μόνος σου συνεχίζουν μια αρχαία παράδοση. 

https://www.tanea.gr/2009/05/08/opinions/analwsima-xartines-ompreles/