Η Σούπερ Τετάρτη

Ανάμεσα στη σούπερ Τρίτη των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ που διαλέγουν υποψήφιο πρόεδρο και τη σούπερ Πέμπτη των Ελλήνων μητροπολιτών που διαλέγουν Αρχιεπίσκοπο, έπεσε η σούπερ Τετάρτη του μικρού Γιαννάκη που παίρνει τους βαθμούς τετραμήνου. Μικρός δεν είναι δηλαδή ο Γιαννάκης, τελειώνει το Λύκειο, κάπου μέσα στους προηγούμε- νους βαθμολογημέ- νους μήνες έχασε τα μικράτα του και δεν κατάλαβε πότε. Μεγάλωσε στα γρήγορα, τη στιγμή που έκανε τις ίδιες σαχλαμάρες με πέρσι, δηλαδή είδε λίγο τηλεόραση και χάζεψε στο ΜSΝ του, ενώ θα έπρεπε να αποστηθίζει τύπους της Χημείας και ολίγα Αρχαία, αν και δεν είναι στην κατεύθυνσή του, οπότε γιατί τα πηγαινοφέρνει στο σχολείο, κάποιος τα ξέχασε στο αναλυτικό πρόγραμμα. Ωστόσο μετά την απομάκρυνση από το Γυμνάσιο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, και το κυριότερο, ουδέν λάθος συγχωρείται· αν λοιπόν τη σούπερ αυτή Τετάρτη ο μικρός Γιαννάκης που μεγάλωσε απότομα δεν έχει σούπερ βαθμούς, χάνει το σούπερ μέλλον που θα του επιφύλασσε το άριστα. Και για την ακρίβεια, χάνει και τη δυνατότητα να παίξει απλώς στο σούπερ παιχνίδι που ίσως του χαρίσει το σούπερ μέλλον, γιατί έτσι σούπερ που έχουν γίνει οι βάσεις εισαγωγής των σχολών μόνο οι σούπερ βαθμοί αυτής της σούπερ Τετάρτης μπορούν να δώσουν ελπίδες για συμμετοχή στη σούπερ λοταρία. Κι ο Γιαννάκης έχει σούπερ αγωνία, αλλά δεν το ομολογεί, αντιθέτως παριστάνει τον σούπερ αδιάφορο, έχει ήδη φορέσει το κατσούφικο ύφος του και νιώθει πολύ μοναχικός μέσα στον σούπερ αυτό κόσμο και τις σούπερ μέρες του. Πώς να ξεφύγει κανείς από τις σούπερ κρίσεις, πώς να επιβιώσει, όταν δεν αναζητά ούτε προεδρία ούτε εκλογή, απλώς ένα δικαίωμα σε αξιοπρεπή μετριότητα; Σε κάτι που μπορεί να μοιάζει απλώς με σούπα αντί να είναι σούπερ;