Οι Έλληνες με τα μαύρα

Μπορεί να είναι σαχλή και να να μην είναι του επιπέδου μας. Μπορεί να είναι κιτς καρακίτς και να πρέπει να απέχουμε ως χώρα, όπως λέει ο Σταύρος Ξαρχάκος, αφού εμείς ζούμε ολημερίς με αυστηρά καλλιτεχικά κριτήρια και δεν έχουμε σχέση με το κιτς ως λαός, δεν ξέρουμε καν περί τίνος πρόκειται. Μπορεί να μην καταφέρνει να βγάζει τραγούδια που αγαπήσαμε, αλλά το βλέπουμε ανελλιπώς. Για το Φεστιβάλ της Γιουροβίζιον λέω βέβαια. Αφού όλο το χρόνο το βρίσουμε καλά καλά, στηνόμαστε και ξενυχτάμε στο τέλος, να το παρακολουθήσουμε μέχρι την τελική ψηφοφορία. Μαζοχιστές είμαστε, κι αυτό πλέον έχει αρχίσει να βγαίνει και ενδυματολογικά. Πέρσι ήταν ο Ρακιντζής με τις μαύρες δερμάτινες φόρμες και τη μιλιταριστική χορογραφία, φέτος πάλι μαύρο δέρμα κολλητό σαν πανοπλία με το λευκό κορμί της Μαντώς από μεσα να φαίνεται ότι υποφέρει από τα σφιχτά κορδόνια κι ένα σταυρό του μαρτυρίου στο λαιμό. Κοψοχρονιά το πήρανε το μαύρο το δερμάτινο ή είπανε να το ανακυκλωσουν να μην πηγαίνουν τα λεφτά χαμένα; Εκτός πια κι αν συμβολίζει τα βασανιστήρια που περνούν όσοι έλληνες τραγουδιστές αποφασίσουν να πάρουν μέρος, αρχίζοντας από το προκαταρκτικό σνομπάρισμα και φτάνοντας στο τελικό φτύσιμο, σαν αυτό που υπέστησαν πρόπερσι οι Αντικ επειδή τόλμησαν να φτάσουν στην τρίτη θέση. Αφού κέρδισαν φορώντας άσπρα οι ξενόφερτοι, έκτοτε το ρίξαμε στη μαυρίλα, πενθώντας τη χαμένη μας αθωότητα. Κι αυτοί οι Κύπριοι δεν μας λυπούνται τέλος πάντων μια φορά, να μην το δώσουν το δωδεκάρι, να αποκλειστούμε να ησυχάσουμε.  Άντε άλλη μια χρονιά ν' ακούμε περισπούδαστους μύδρους και να βάφουμε τα επόμενα μαύρα.