Ιδρυματισμός

Το βήμα που πάει να βγει έξω, ξάφνου διστάζει σα να φοβάται το κενό. Κανονικά, το κενό είναι μέσα, στη μοναξιά, στον εγκλεισμό, στην έλλειψη νοήματος της ύπαρξης που καιροφυλακτεί στην απραγία. Από την άλλη όμως, τι ον αντιφατικό ο άνθρωπος, αυτή η απραγία που στην αρχή έμοιαζε απελπιστική, με το ερώτημα αν υπάρχεις σαν κοινωνικό ον όταν δεν κάνεις τίποτε απολύτως για τους ανθρώπους, την κοινωνία, τίποτε για αναγνώριση και επιβράβευση, αυτή ακριβώς είχε εντέλει μοναδική γεύση. Είναι που μας έπεισαν με τόσα σλόγκαν, τόσα τραγούδια, τόση επιμονή, τόση ανατροπή της καθημερινότητας, των στόχων και συνηθειών μας, ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε. Μπορούσαμε να μείνουμε ως είχαμε, κανείς δεν περίμενε τίποτε άλλο από μας, πέρα από αυτό, το τίποτε. Ταυτόχρονα μας διαβεβαίωναν ότι υπήρχαμε κοινωνικά, αξίζαμε να υπάρχουμε, για τη ζωή μας γίνονταν όλα. Για τη ζωή ολονών. Μικρών, μεγάλων, καλών και κακών, φασαριόζων και γαλήνιων, Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων, Ιταλών, αγάδων, πασάδων, δερβισάδων, προσφύγων, Ρομά και περιθωριακών, όλων ανεξαιρέτως. Σα μωρά που πρωτοέρχονται στον κόσμο και δεν έχουν παρά να τρώνε και να μεγαλώνουν, ανύποπτα για τις απαιτήσεις της ζωής.

Υπήρξε η δυνατότητα, λίγο λίπος, που λέγαμε στην προηγούμενη κρίση,  σπίτι, κουζίνα και οθόνη, όπου κάθε τόσο παιδιά και μεγάλοι, σπουδαίοι και μη, καλλιτέχνες, μουσικοί, σοφοί κι ωραίοι, υπουργοί και υγειονομικοί, όλοι μ’ ένα στόμα  μια φωνή, «Καθήστε σπίτι» έλεγαν, ήγουν, δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτε.

Το πιστέψαμε. Στην αρχή σοκαριστήκαμε, πάθαμε ταχυπαλμίες, είδαμε εφιάλτες, ύστερα συνηθίσαμε. Ο χρόνος τεντώθηκε, χασμουρήθηκε, φάνηκε  κουρασμένος κι αυτός, ανακλαδίστηκε, γύρισε πλευρό, τόσο που είπαμε θα μας χαριστεί, θα παγώσει, θα μας περιμένει. Μπορούμε να υπακούσουμε λοιπόν τους νέους αυτούς παράξενους νόμους και τις εντολές, να μείνουμε σπίτι και να μην κάνουμε τίποτε. Ή σχεδόν. Μόνο να περιμένουμε την επιστήμη να βρει το γιατρικό, να συντονιστεί επιτέλους με την απαιτητική εποχή, πώς έμεινε τόσο πίσω; Περιμένετε με, μας φώναξε σαν αγαπημένη φιλενάδα που προσπεράσαμε στο δρόμο και τη χάσαμε.

Και περιμένοντας πέρασαν μέρες, κι η φιλενάδα ακόμα καθυστερεί, το λίπος έλειωσε, η καμπύλη ίσιωσε, ο Μάιος μας έφτασε, πρέπει να ξεκινήσουμε σιγά σιγά να επιστρέφουμε στην αληθινή ζωή, με τις ασίγαστες απαιτήσεις. Πώς να μην πάθουμε ιδρυματισμό;