Ξεπερασμένες τελετές

Με μεγάλη επιμέλεια αποφεύγω να παρακολουθήσω προεκλογικές συγκεντρώσεις, κλείνω τις τηλεοράσεις, προσέχω τις μέρες που περνώ από το κέντρο. Ωστόσο κάποιες φωτογραφίες έρχονται και σε βρίσκουν, και να ο ηγέτης σε κάποια εξέδρα κι από κάτω σείονται οι σημαίες… Πόσα χρόνια έχουν περάσει αφότου παρέστην σε τέτοια συγκέντρωση; Ήταν τα παιδιά μου μικρά και μου το ζήτησαν σαν πανηγύρι, ήταν κοντά στο σπίτι, πήγαμε κι αγοράσαμε και σημαία, στο γυρισμό που την κρατούσα γελώντας, κάποιος βγήκε στο μπαλκόνι του και μ’ έβρισε. Φυσικά ήταν το κόμμα που ψήφιζα, αλλά και πάλι, τι νόημα είχε; Τα λόγια από το μπαλκόνι ακούγονταν αδέξια, σαν κακοπαιγμένος ρόλος. Οι φωνές των οπαδών ήταν άστοχες, τα τραγούδια ξεπερασμένα. Όλα παίζονταν σαν ρόλοι μιας τελετής που κανείς δεν πολυθυμάται γιατί καθιερώθηκε.

Ίσως είχε νόημα μετά τη μεταπολίτευση, όταν η στέρηση πολιτικής ζωής στη χούντα έδινε ιδιαίτερη αξία στη συνεύρεση αυτή του πλήθους με τον ηγέτη. Μεγάλη η συγκίνηση των πρώτων συγκεντρώσεων μετά τη σιωπηλή επταετία. Μετρούσαμε τη φασαρία, τα κεφάλια, τις σημαίες, τους δρόμους που κλείσανε. Ο  Καραμανλής ήταν αγαπητός, ο Παπανδρέου είχε χάρισμα. Κι οι μικροί αγκομαχούσαν να γεμίσουν τις πλατείες. Σώνει και καλά να δημιουργήσουν κάτι συνταρακτικό, μια προσομοίωση κατάληψης της πόλης, επανάστασης, εισβολής στα χειμερινά ανάκτορα. Κι ο λαός με τον ηγέτη αγκαλιά, χωρίς ενδιάμεσο τίποτε. Όμως το ενδιάμεσο είναι η δημοκρατία, πότε θα το μάθουμε, πότε θα το παραδεχτούμε;

Δεν έχουμε πια κουραστεί απ’ όλ’ αυτά, δεν χορτάσαμε;  Δεν γίνονται αρκετές γιορτές στην πόλη για να ξεδώσουμε, δεν κλείνει κάθε τρεις και λίγο το κέντρο για λόγους πολιτικούς συνδικαλιστικούς κι ενίοτε εορταστικούς; Δεν είναι οι γιορτές της μουσικής, π. χ. πιο ευχάριστες από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις;

Υπάρχουν κι ένα σωρό στάδια και γήπεδα, πιο ταιριαστά μάλιστα με το όλο πνεύμα αυτής της επίμονης επαφής με πολιτικούς, γιατί να μη γίνονται εκεί οι κομματικές συγκεντρώσεις; Σίγουρα είναι αρκετά μεγάλα για να χωρούν όσους ακόμα έχουν τη διάθεση να πηγαίνουν σε τέτοια, και προσφέρουν περισσότερη οικειότητα και εγγύτητα.

Είχαμε κάποτε μπουχτίσει τη ρουτίνα, τώρα η αληθινή ρουτίνα, με μέσα συγκοινωνίας που λειτουργούν κανονικά, δρόμους ανοιχτούς που τσουλάνε, είναι το πιο άπιαστο όνειρο.

Θα με συγκινούσε πολύ το κόμμα που θα διακήρυσσε αναλυτικά την άρνηση του να κάνει προεκλογική συγκέντρωση, πάντως.

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/201129_xeperasmenes-teletes?fbclid=IwAR1Z51FVFPKuRKhdsoeVb7RuFO4fYfuaEvW3Ca_gz75rB5EZgXt1jQCGCAU

Νέα Ιωνία

 Nέα Ιωνία. Ο παππούς μου, όταν έφτασε στην Ελλάδα μετά το 1922, και μέχρι να βρει τη δουλειά στην Ξάνθη, στο "Νοσοκομείο αμερικανίδων κυριών" (διαβάστε σχετικά στο "Δυο φορές ξένος") ήταν στην επιτροπή που αναζητούσε χώρο για το συνοικισμό των προσφύγων από την Πισιδία, τα Σπάρτα κυρίως. Διάλεξαν τους Ποδαράδες Αττικής.

Στα παιδικά μου χρόνια παίρναμε συχνά το λεωφορείο τις Κυριακές για να κάνουμε επίσκεψη στις ξαδέρφες του μπαμπά μου, κυρίως στην οικογένεια της Αφρώς που ήταν οι καλλιτέχνες και διανοούμενοι της οικογένειας.

Πόσα χρόνια είχα να πάω! Ούτε είχα δει τις τοιχογραφίες του σταθμού ΗΣΑΠ με τις αναφορές στα Σπάρτα, την εικόνα του ΠαπαΙωακείμ που έχει γράψει το χρονικό της πορείας ως την Αττάλεια και την Ελλάδα μετά.

Από το σταθμό πεζόδρομοι με καφενεία και δέντρα, μαγαζιά, παιδάκια, κόσμο, ωραία ζωή!

Το βράδυ στις 8 θα τραγουδήσουμε στην εκκλησία Αγίου Γεωργίου, κοντά στο σταθμό, στις Διπλωματικές εξετάσεις Διεύθυνσης Χορωδίας Ωδείου Kodály. Πάντα έφερναν τη Δύση στη δική μας ανατολή οι δικοί μου πρόσφυγες.

Πιστεύω εις μιαν μουσικήν μητέρα παντοκράτορα...

Credo in unum Deum... ηγουν, "πιστεύω εις έναν θεόν..." με μουσική Σούμπερτ. Έχει τόση γλύκα η ομολογία αυτή που μπορείς και να πιστέψεις, λέμε τώρα. Αλλά σκεφτείτε, να περνάς ας πούμε έξω από μια εκκλησία, να μπαίνεις μέσα από μια εσωτερική ανάγκη, ή κι απο εξωτερική, να ξεκουραστείς λίγο, ν' απαγγιάσεις, και να ακούς αυτή τη μουσική. Ε, πιστεύεις ή δεν πιστεύεις κύριε Πρόεδρε;
Εγώ ομολογώ, η επίκληση Κύριε ελέησον, ελληνιστί πάντα σε όλες τις λειτουργίες, ειδικά αυτή όμως, ο τρόπος του Σούμπερτ, μου έφερνε δάκρυα στα μάτια όλη τη σεζόν που κάναμε πρόβα με τη Μικτή Χορωδία στο Ωδείο Κόνταλυ. Ήταν τέτοιος ο χειμώνας φέτος, η μητέρα μου να αναχωρεί βασανιστικά, η αδυναμία μπροστά στο χρόνο, στη φθορά, κι αυτή η γλύκα η γεμάτη κατανόηση της ανθρώπινης ανάγκης στη μουσική του Σούμπερτ, δυσκολευόμουν να μην ταυτιστώ με την ικεσία, με την ομολογία, με την παράκληση. Ένιωθα στα κατάβαθα της ψυχής μου τη δύναμη της τέχνης να μας εκφράζει, και τη γενναιοδωρία της να ταυτίζεται με τις ανάγκες μας. Έκλαψα με την ψυχή μου σιωπηλά στις πρόβες, κι ας ήξερα κάθε στιγμή τη ματαιότητα της πίστης. Ενθεώθηκα χωρίς πρόσωπο θεού. Πόσο σπουδαία, πόσο ακαταμάχητη, πόσο δυνατή η μουσική. Και πόσο ωραία ακούστηκε κάτω από τους θόλους.

Oi προσδοκίες των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφουν για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι "διέψευσε απόλυτα τις προσδοκίες των ανθρώπων που την πίστεψαν".
Μέσα μου ψιθυρίζω, ευτυχώς. Ισως ο Τσίπρας έκανε εκείνη στροφή τέσσερα χρόνια πριν πείθοντας τον εαυτό του ότι κάνει κάτι σαν στρατηγική υποχώρηση, ότι χειρίζεται τις συγκυρίες. Αυτό ήταν αρκετό για να θεωρηθεί από τους Ευρωπαίους συννενοήσιμος, να ρίξει μια γέφυρα προς το μέρος τους. Αυτή η γέφυρα μας ενδιαφέρει εμάς. Δεν πήδηξε στο γκρεμό τότε, έκανε ένα βήμα πίσω, κρατήθηκε. Κατάλαβε ίσως ότι δεν έχει δικαίωμα να φέρει τέτοια καταστροφή σαν αυτή που ετοιμαζόταν να κάνει, με τον Βαρουφάκη σημαιοφόρο. Ή μπορεί και να φοβήθηκε, να σκέφτηκε τις συνέπειες για το άτομό του. Σε κάθε περίπτωση τη γλιτώσαμε τότε στο παρατρίχα, κι αυτή η στροφή για την οποία τον χλεύασαν δεξιοί κι αριστεροί, διότι έχουμε καλλιεργήσει και θαυμασμό στην αυτοκαταστροφή, τα Κούγκια και τους Ζαλόγγους στην εθνική μας κουλτούρα, είναι για μένα η στιγμή του μεγαλείου του, του όποιου μεγαλείου. Μετά προσπάθησε όπως όπως να απολαύσει τους καρπούς της υποχώρησης, την εξουσία με τα πολλά της αγαθά, μπουρδουκλώνοντας μάλλον αποτελεσματικά τις ιδεολογίες, τις διακηρύξεις, και τις υποδόριες αντιλήψεις για τους στρατηγικούς ελιγμούς όπου ξεγελάς τον εχθρό, κλπ.
Οι προσδοκίες των ανθρώπων που τον πίστεψαν θα πρέπει να συζητηθούν ξανά και ξανά, μας περιμένουν στη γωνία.

Φτηνές πτήσεις

Επιστρέφοντας με φτηνή πτήση από τη Βουδαπέστη, είχαμε πρώτα δικαίωμα να περάσουμε όση ώρα θέλαμε στο χλιδάτο περιβάλλον με τα ντιούτι φρη, εκεί αν και τα μαγαζιά είναι πιο ακριβά πια για μας, ωστόσο η αίσθηση ότι ανήκεις στους εκλεκτούς  σε κάνει να βάλεις το χέρι στην τσέπη, αφού περάσεις λοιπόν αυτή την ευχάριστη τελετουργία, που έρχεται λίγο μετά τη δυσάρεστη του ελέγχου αποσκευών, μασχαλών, παπουτσιών, τσεπών και μεταλλικών υποψιών, έρχεται η ώρα της θύρας επιβίβασης. Κι εκεί με ζέστη αντάξια της Αθήνας και διπλάσια υγρασία μας έβαλαν σε τσίγκινα υπόστεγα χωρισμένα σε λουρίδες από αλουμινένια κάγκελα, όρθιους και στριμωγμένους να πέφτουμε σε υπαρξιακές απορίες (τι κάνω εδώ, πού βρίσκομαι, πού πάω, γιατί αξίζω τέτοια μεταχείριση, πώς έμαθαν οι Ούγγροι τα εγκλήματά μου) κι ύστερα σε σκέτα κάγκελα, από κοτετσόσυρμα αυτή τη φορά, που ήταν το τελικό στάδιο πριν αραδιαστούμε στα καθίσματα του φτηνού αεροπλάνου, τόσο φτηνού που δεν έχει ούτε τσέπη στο μπροστινό κάθισμα για τη γνωστή χαρτοσακούλα, αλλά σε θεωρεί αρκετά πλούσιο ώστε να προσπαθεί να σου πουλήσει λαχνούς με φιλανθρωπικό σκοπό την ώρα που πλησιάζει η προσγείωση και πιθανότατα σκέφτεσαι τη συγχώρεση της ψυχής σου. Πρόπερσι στη Ρόδο νόμιζα ότι η ουρά των κουρασμένων επιβατών που στωικά άκουγαν τις θυμωμένες φωνές των υπαλλήλων ασφαλείας σε κάθε στροφή και συνέχιζαν αδιαμαρτύρητα να κάνουν γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, όπως τους ζητούσαν, ήταν ό,τι χειρότερο είχα δει, μέχρι πέρσι στο λιμάνι της Σαντορίνης, αλλά επιφυλάσσει ανεξάντλητες όψεις μιζέριας ο μαζικός τουρισμός.

Τέλος πάντων, ζούμε στα ταξίδια μια μεταβατική περίοδο, κάποιες πινελιές της πάλαι ποτέ πολυτέλειας που όφειλε να τυλίγει τους λίγους πλούσιους οι οποίοι κάποτε είχαν πρόσβαση σ’ αυτά, επιζούν με δυσκολία, αλλά όλο και περισσότερο η μαζικότητα δημιουργεί συνθήκες που θυμίζουν μετακίνηση κοπαδιών σε χειμαδιά, αλλά με κάρο. Ξαφνιάζονται οι αρμόδιοι από την κίνηση και τη ζήτηση, στήνουν όπως όπως αεροδρόμια, ξενώνες, σπίτια, ξαπλώστρες, στέλνουν αγοραφοβικούς υπαλλήλους στον έλεγχο, δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν, ό,τι προκύψει. Κι όλο και περισσότερο άνθρωποι θα ταξιδεύουν, κι όλο και περισσότερο θα δοκιμάζονται αεροδρόμια και λιμάνια και προσωπικό, κι όλο και περισσότερο θα θέλουν οι άνθρωποι να μετακινούνται και οι τόποι να μαζεύουν τουρίστες.

Η άφιξη στην Αθήνα πάντως ήταν βελτιωμένη, απλώς με τη φτηνή πτήση φτάνεις σε σημείο από όπου περπατάς περισσότερο, άρα έχεις όφελος στην υγεία σου και το κινητό σου λέει «Μπράβο!».

Προϊόν συμβιβασμού

Ψηφίζουμε στη γειτονιά, χρόνια τώρα. Το «ψηφίζουμε» τέρμα όμως, τώρα πια «ψηφίζω» μόνο. Πρώτο ενικό. Τα παιδιά μου μετανάστευσαν, οι γονείς μου πέθαναν, ο αδερφός μου μετακόμισε, ο σύζυγος μου πιστεύει ότι ζει πάντα στο χωριό του, πήγα μόνη μου πρώτη φορά στο γνωστό σχολείο. Ήταν παράξενο να μην έχω να συνοδεύσω τη μαμά μου, να μην έχω να κάνω μαζί της τους ατελείωτους διαλόγους των τελευταίων χρόνων.
-Είναι πάνω το δέλτα, να ανέβουμε, ή να φωνάξω τον δικαστικό αντιπρόσωπο;
- Όχι, όχι, δεν θέλω να φωνάξεις κανέναν, μόνη μου θα πάω.
-Μα είναι δουλειά του αυτή, γιατί να κουραστείς;
-Λες να μην ξέρω τη δουλειά του δικαστικού αντιπροσώπου, είχα άντρα δικηγόρο, απλώς δεν θέλω να με λένε γριά!
-Κανείς δεν σε λέει γριά.
-Θα ξεκουραστώ λίγο εδώ. Θα ανέβουμε σιγά σιγά. Ή μάλλον, άντε να τη φωνάξεις. Γυναίκα θα είναι σίγουρα. Όλες γυναίκες είναι τώρα. Μόνο εσύ δεν ήθελες να γίνεις δικηγόρος.
-Έλα τώρα, περασμένα ξεχασμένα.
-Ο πατέρας σου είχε αλλάξει και κουρτίνες για να πάρεις το γραφείο του.
-Τι θα ψηφίσεις λοιπόν;
-Ε, πάλι τα ίδια θα λέμε, δεν συμφωνήσαμε χτες; Κοίτα αυτή τη γριά που κατεβαίνει από το αυτοκίνητο, δεν μπορεί να σταθεί μόνη της! Ενώ εγώ, ήρθα και με τα πόδια! Θα της έχουν δώσει και ψηφοδέλτιο σταυρωμένο σίγουρα!

Εκείνη δεν έπαιρνε ποτέ σταυρωμένο ψηφοδέλτιο, κι ενώ είχαμε πάντα διεξοδικά συζητήσει τις επιλογές, και πίστευα ότι την έπειθα πάντα, στην πραγματικότητα θα μπορούσε να ψήφιζε κάτι άλλο. Απέφευγε γενικά τις πολιτικές συζητήσεις, δεν ήθελε να τσακώνεται. Ο πατέρας της ήταν βασιλόφρων αξιωματικός, ο άντρας της αριστερός. Συναντήθηκαν την αισιόδοξη δεκαετία του ‘50, αυτό ήταν καθοριστικό για τη δυνατότητα συνδυασμού των αντιθέτων. Δεν τσακώθηκαν ποτέ για την πολιτική, γι άλλα πράγματα ναι. Εκείνη πλησίασε περισσότερο προς το μέρος του, κι εκείνος όμως καταλάγιασε μετά τη μεταπολίτευση, πρέπει να προτιμούσαν κεντρώα κόμματα. Νομίζω ότι ψήφιζαν οι δυο τους το ίδιο κόμμα πάντα, αλλά μπορεί και όχι, ποιος να ξέρει; Πίσω από το παραβάν κάνει ό,τι θέλει κανείς, η μυστικότητα είναι ιερή, αν υπάρχει κάτι ιερό στην υπόθεση. Κι εκεί η οικογένεια υποχωρεί, ή έτσι πρέπει, οι δεσμοί και όλα, αφήνεται ελεύθερο το άτομο να αποφασίσει. Ακόμα κι αν δεν συμβαίνει έτσι ακριβώς, τουλάχιστον ως τις τελευταίες της εκλογές ήταν άψογη η τελετουργία.

Γεννήθηκα ως προϊόν συμβιβασμού, πράγμα που επειδή εκείνη δεν εκδηλωνόταν τα πρώτα χρόνια, δεν μπορούσα να καταλάβω. Ο πατέρας μας ήταν πληθωρικός, εκείνος με πάθος ανεφερόταν στις αδικίες που είχε υποστεί, την προσφυγιά που είχε ζήσει ως παιδί, τη φυλάκιση στο Σύρμα  ως άνδρας και αξιωματικός-μετά το κίνημα του Απρίλη στη Μέση Ανατολή, κι εμείς ήμασταν βέβαια αφοσιωμένοι στον πόνο του, αν και δεν καταλαβαίναμε πολλά. Η πατρική οικογένεια, η απώλεια της πατρίδας, τα μυθικά Σπάρτα μονοπολούσαν το ενδιαφέρον και το συναίσθημα, κι ας είχαμε σχέση μόνο με την πατρίδα της μητέρας, το Αγρίνιο. Αλλά κι εκείνο δεν ήταν πατρίδα, "Δεν είμαστε από δω εμείς" έλεγε ο παππούς μας ο Θεσσαλός θυμωμένος συχνά με τους Ρουμελιώτες. Δεν αναφερόταν στην ιστορία του, ή δεν πρόλαβε, μας μεγάλωνε με παραμύθια. Η πιο γλυκιά ανάμνηση που έχω από άνθρωπο ήταν αυτός ο βασιλόφρων πρώην αξιωματικός, που είχε υπάρξει, κατά πώς μαθαμε μετά, αυστηρός πατέρας.

Η μητέρα λοιπόν δεν μιλούσε εκείνα τα χρόνια, πρίν τη χούντα. Μετά πρέπει να την έφερε κοντά στον πατέρα η χούντα, όπως κι εμάς. Μας κόλλησε επάνω του, δυστυχώς, ξαναζούσαμε τα πάθη του, ακριβώς τη στιγμή που θα κάναμε την ατομική μας επανάσταση. Πάλι καλά που κάπως ενημερωνόμασταν και τουλάχιστον μας βρήκε η μεταπολίτευση ευρωκομμουνιστές, κι όχι κνίτες.

Ωριμάζοντας καταλαβαίνω όλο και βαθύτερα τον συμβιβασμό που υπήρξε ο γάμος των γονιών μου στην ελπιδοφόρα εκείνη δεκαετία του '50. Θα ξεπερνιόνταν οι διαφορές, θα ζούσαν μαζί οι αντίπαλοι, που θέλησε η χούντα να ξαναχωρίσει, κι έκτοτε πολλοί πολιτικοί θέλουν να ξαναχωρίσουν για να εξασφαλίσουν οπαδική αφοσίωση. Γυρνώ στις ρίζες μου, στη μέρα που ο πατέρας μου είδε την ωραία κοπέλα και είπε αυτήν θέλω, και η μαμά είπε, αχ είναι Αθηναίος, θα φύγει, κάτι πρέπει να κάνω γρήγορα, και δεν επηρεάστηκαν ούτε εκείνος από τον βασιλόφρονα πατέρα της, ούτε εκείνη από το παρελθόν του φυλακισμένου σε στρατόπεδο. 

Όσο ζω ελπίζω

Ευρωεκλογές και μαζί δημοτικές εκλογές. Κόντεψα να ξεχάσω τη δεύτερη αίθουσα, τόσο φορτσάτη βγήκα από την πρώτη. Τέλος πάντων. Για μένα θα ήταν ο τέλειος συνδυασμός εκλογών, θα είναι ίσως κάποτε. Επειδή παραμένει η ιδέα της προόδου ριζωμένη στο υποσυνείδητο, το ασυνείδητο και το συνειδητό, δεν τα θεράπευσα όλα αυτά, ακόμα πιστεύω ότι κάποτε θα ψηφίζουμε μόνο για την ευρωπαϊκή βουλή και την αντίστοιχη κυβέρνηση με έδρα τις Βρυξέλλες, και στην πόλη μας για δημάρχους και κοινοτάρχες. Περιφερειάρχες μάλλον δεν χρειάζονται.

Τώρα βέβαια ψηφίζουν για την Ευρωβουλή, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, εχθρούς της Ευρώπης και στέλνουν τη Λεπέν οι Γάλλοι πρώτη και καλύτερη και τον Φάρατζ οι Βρεξιτανοί να τη διαλύσουν από τα μέσα. Διότι έτσι τη βλέπουν την Ευρώπη πολλοί πολίτες της (είτε είναι «οι πολλοί» του Τσίπρα, είτε «oi polloi» των Αγγλων, η πλέμπα αγγλιστί), ως αρένα όπου τα δικά τους παλικάρια, οι δικοί τους λεβέντες, θα διεκδικήσουν έκαστος για λογαριασμό του λαού του τις ευνοϊκές ρυθμίσεις και θα ρίξουν τους άλλους λαούς. Αυτό είναι το νόημα, αυτή θεωρείται η μαγκιά, κι είναι να θαυμάζεις που τόσα χρόνια τώρα, τόσες δεκαετίες, ελάχιστοι πολιτικοί έκαναν προσπάθειες να αλλάξει το πνεύμα αυτό, μόνο τον Ντελόρ θυμάμαι τώρα, μάλλον λόγω συνειρμού με τα πακέτα.

Είναι τόσο βολικό, απλό και συναρπαστικό το σχήμα: ξεκινάς αντιπρόσωπος των πάντα δίκαιων διεκδικήσεων κάποιου λαού που αδικήθηκε, το καλλιεργούμε κι αυτό χειμώνα-καλοκαίρι, το αίσθημα της αδικίας, «δίνεις τη μάχη», έχεις πάντα κάποιους να κατηγορείς αν δεν πετύχεις, τα μνημόνια, τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, ενώ της Αθήνας οι γραφειοκράτες είναι σαρξ εκ της σαρκός μας, να ζητάς κάποια άλλη Ευρώπη -ποια; Ε, την Ευρώπη των λαών. Ποιων λαών, αφού οι άλλοι δεν είναι σαν εμάς, τους αδικημένους. Δεν πειράζει, οι αντιφάσεις δεν έβλαψαν τους πολιτικούς, τους προσδίδουν γοητευτικό μυστήριο.

Μπορεί οι λαοί του Νότου να μην πειστούν ποτέ, γιατί πάντα θα φοβούνται ότι οι Βόρειοι θα τους ρίξουν ως ψηλότεροι, πλουσιότεροι, ψυχραιμότεροι, κι οι λαοί του Βορρά να συνεχίσουν να φοβούνται ότι οι Νότιοι θα απομυζούν τους φόρους τους, ωστόσο όσο ζω θα ελπίζω ότι οι εκλογές σαν της Κυριακής θα είναι κάποτε οι μόνες που θα κάνουμε, θα βγάζουμε κυβέρνηση πανευρωπαϊκή και δημάρχους για τις πόλεις και όλα θα γίνονται με ελάχιστο χαρτί, αφισοκολλήσεις και προεκλογικές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα.

Ακαδημία Λιστ

Προχτές, τελευταία μου βραδιά στη Βουδαπέστη, βρέθηκα έξω απο την Ακαδημία Λιστ, ένα απίστευτα όμορφο και πλούσιο σε διακόσμηση κτίριο, είδα κόσμο (και φως) και μπήκα. Ήμουν με το σακίδιο, είχα περπατήσει όλη μέρα, εκείνοι με τα καλά τους, αλλά κανείς δεν με ρώτησε τίποτε, πήρα ένα πρόγραμμα, χώθηκα σε έναν εξώστη, κάθε κίνηση σχεδόν ενστικτωδώς, ίσως ήταν με ελεύθερη είσοδο η συναυλία, ίσως με προσκλήσεις, δεν ξέρω, πάντως έμεινα και άκουσα το Κονσέρτο για βιολί και ορχήστρα του Τσαϊκόφσκι νο35 με τον Αλεξάντερ Μαρκόφ, κι ευφράνθηκα βαθύτατα.
Τώρα εσείς εδώ στας Αθήνας, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι η είσοδος στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς απόψε στις 8 είναι ελεύθερη και δωρεάν είναι η συναυλία που οργανώνει το Ωδείο Κόνταλυ. Δεν έχει το Μπενάκη βέβαια αρ νουβώ ταβάνια αλλά είναι καλή ευκαιρία να διαλογιστεί κανείς πώς ακούγεται καλύτερα η μουσική, σε φορτωμένο ντεκόρ ή σε λιτό; Εγώ δεν έχω βρει απάντηση.
Φορέστε τα καλά σας. Ή και όχι.
Θα ακούσετε την Contredance του Σοστακόβιτς, το Ελεγειακό τρίο του Ραχμάνινοφ, το Scaramouche του Milhaud, τραγούδια των Kodaly, Kocsar, Tormis από την Παιδική χορωδία και των Victoria, Lotti, Schumann, Bartok, Orban, από τη μικτή χορωδία. Τέλος τη λειτουργία σε σολ μείζονα του Σούμπερτ, ένα γλυκύτατο έργο, με σολίστ τους Μαρία Αλεξάνδρου, Γιάννο Κοτζιά και Θοδωρή Παλτόγλου. Διευθύνει ο Μιχάλης Πατσέας.