Πεθύμησα τα μαγαζιά

Το πόσο αγαπώ τα μαγαζιά το κατάλαβα στην οικονομική κρίση, όταν οι δρόμοι της Αθήνας έγιναν πεδίο τιμωρίας καταναλωτισμού. Χρόνια ολόκληρα γεμάτα βόλτες και θαυμασμό αντικειμένων θεωρήθηκαν  αντεπαναστατικές και ανευλαβείς συνήθειες, βιτρίνες έσπασαν και μουτζουρώθηκαν, χάθηκε η νυχτερινή τους λάμψη γιατί όλες έπρεπε να προφυλάσσονται με μεταλλικά ρολά και άλλες απωθητικές κατασκευές. Το αργό μαρτύριο όσων βρίσκονταν σε λάθος τοποθεσία, εκείνη η Σταδίου που αργοπέθαινε με άδεια τα τόσο φωτεινά και περιποιημένα της καταστήματα, σαλόνια που καθημερινά στολίζονταν μάταια, απωθούσε κι άλλο το πέρασμα από το κέντρο της πόλης. Στα προάστεια βέβαια άνθιζαν τα Μολ, αλλά τι να τα κάνω τα προάστεια; Να σηκωθώ να πάω βόλτα στο Χαλάνδρι; Το δοκίμασα κι αυτό ως θεραπεία για τα βίτσια μου, αλλά δεν έπιασε. Κατέφευγα στα λίγα πολυκαταστήματα και στο μικρό ιστορικό κέντρο, φτωχό υλικό για τις ορέξεις μου.

Σχέση ήρεμη δεν αξιωθήκαμε στην πόλη αυτή με το κέντρο της και με τις αγοραστικές της συνήθειες. Σαν κύματα έσκαγαν πάνω της οι ιδεοληψίες και μεταμορφώνονταν τα πάθη. Στα παιδικά μου χρόνια αναζητώ την αθωότητα, όταν πηγαίναμε βόλτα στο κέντρο για να διαπιστώσουμε αν οι βιτρίνες που είχαν πάρει το βραβείο στον χριστουγεννιάτικο διαγωνισμό βιτρίνας του Δήμου Αθηναίων, άξιζαν πραγματικά. Ψωνίζαμε τότε λίγα, αλλά λαχταρούσαμε πολλά.  Το κέντρο ήταν παράδεισος για βόλτες, αλλά τότε δεν το ήξερα, πρέπει να χάσεις αυτά που έχεις για να τα εκτιμήσεις.

Τους Άγγλους που στριμώχτηκαν στα Χάροντς ξεμάσκωτοι τους καταλαβαίνω. Δεν θα το έκανα ποτέ, και υπόσχομαι να μη στριμωχτώ πουθενά πριν κάνω το εμβόλιο. Ούτε και μετά, όσο περνά από το χέρι μου. Θα περιμένω υπομονετικά να ηρεμήσουν όλα, να ξαναπάω ήσυχα στα ωραία καταστήματα, που τα βλέπω κάπως σαν μουσεία σύγχρονου πολιτισμού, προτάσεις του φιλόδοξου παρόντος όπως είναι τα αληθινά μουσεία προτάσεις του παρελθόντος. Υπόσχομαι στον εαυτό μου να φερθώ, όταν φτάσει εκείνη η στιγμή, όπως όταν ήμουν φοιτήτρια στο Παρίσι, που περνούσα ώρες να επισκέπτομαι τα μαγαζιά χωρίς ποτέ να ψωνίζω. Είχα όμως τέλεια ενημέρωση, αντανακλούσα την τελευταία λέξη της μόδας από το πολύ χάζεμα. Το αγαπημένο μου ήταν οι Γκαλερί Λαφαγιέτ, γεμάτο Έλληνες πάντα, που προσελκύονταν προφανώς από την επαναστατική αναφορά του ονόματος Λαφαγιέτ.

Προς το παρόν μετακινήσεις νο 6 στο πάρκο και σχέδια για ένα μέλλον γεμάτο συμβιβασμούς με  ταπεινές επιθυμίες.