Ελλείψεις μαθητών

Πόσο θα ήθελα να είχα ένα παιδάκι πρόχειρο την Καθαρά Δευτέρα, να πετάξουμε μαζί χαρταετό! Οχι πως είμαι ειδική στο πέταγμα, κάθε άλλο, έμαθα μεγάλη, ως μαμά κι εγώ να συμμετέχω, από τον μπαμπά της φαμίλιας που υπήρξε αερομηχανικός στα παιδικά του χρόνια, αλλά είναι τέχνη που εκτίμησα πολύ, τέχνη που ποθούσα να διδαχτώ κι εγώ όταν ήμουν μικρή, αλλά δεν κατάφερα να εισαχθώ στη σχολή την εποχή που περνάς τις εξετάσεις, εκεί γύρω στα τρία νομίζω, ή μπορεί να είναι και τα δύο ή τα τέσσερα, δεν είμαι σίγουρη.

Εχασα τις εξετάσεις εξαιτίας της ανοργανωσιάς μου, κι έκτοτε δεν μπόρεσα να καλύψω τα κενά. Τέλος πάντων, μου έστειλε η καλή νεράιδα τον εν λόγω αερομηχανικό, εκπαιδευμένο να σηκώνει χαρταετούς με υλικά βαρύτερα του αέρα, έναν Ιούλιο Βερν στη ζωή μας την εποχή ακριβώς που χρειάζεται να αναλαμβάνει δράση, προχωρημένο χειμώνα δηλαδή, όταν νιώθεις την εξάντληση του συσσωρευμένου κρύου να σου κόβει τα πόδια και γίνεται βαρύ κάθε βήμα, ζηλεύεις τις αρκούδες που κοιμούνται μήνες και άλλα ζώα παρόμοια κ.λπ.

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται η αεροναυπηγική της Καθαράς Δευτέρας, τα καλαμάκια-ξυλάκια, ειδικά χαρτιά, σουγιάδες, σπάγκοι που μπλέκονται παντού, αλλιώς δεν γίνεται, δεν υπάρχει τάξη σ’ αυτό βέβαια, όλα αναποδογυρίζουν. Και γενικά δεν υπάρχει τάξη στον κόσμο αφότου ο Homo έγινε erectus, κι ύστερα ήθελε να σηκωθεί λίγο ψηλότερα κι έγινε και sapiens κι εκεί που θα άρχιζε να σαπίζει πια από την πολλή σοφία έφτασε η αεροναυπηγική να του χαρίσει φτερά.

Οπότε χρειάζεται πλήρης παραίτηση από τη λογική και την τάξη, πλήρης αποδοχή της ανατροπής κάθε ταχτοποιημένου στον χώρο αντικειμένου από τα στοργικά χέρια της προσγειωμένης μητέρας, για να μπορέσει να πετάξει το μαγικό κατασκεύασμα με υλικά βαρύτερα από τον αέρα.

Πλην όμως χρειάζεται κι ένας μαθητής, ή δυο ή τρεις, να προσηλωθούν στην επιστήμη, αλλιώς δεν έχει πολύ νόημα. Σαν να στήσαμε εδώ εξεταστικό κέντρο αεροναυπηγικής για προσχολικές ηλικίες, τόσες δεξιότητες και ικανότητες μαζεμένες, αλλά δεν έρχονται οι υποψήφιοι. Ουφ, κρίμα, αναγκαστικά στρεφόμαστε στην κατασκευή νηστίσιμων, την επόμενη εναλλαγή, και βαραίνουμε αντί να μας πιάνει από τις μασχάλες ο χαρταετός να μας σηκώνει ψηλά.

https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/140904_elleipseis-mathiton?fbclid=IwAR0E2lgiV6Hgzp1QsetLmKCjM-K9h_HDFQK518mo85H92Vih8r2tOGPJH1Y 

Εξάρτηση

Η πόλη μάς έχει διαφθείρει, το κατάφερε ύπουλα με τα χρόνια. Μας έχει δημιουργήσει εξάρτηση, να μην μπορούμε στιγμή μακριά της. Και δεν εννοώ αυτήν την άσχημη Αθήνα που κάθε μέρα μάς βγάζει γλώσσα, μάς βρίζει δείχνοντας την ασχήμια της, ουρλιάζοντας ότι άδικα την ντύσαμε αρχοντικά, αυτή κουρελού πάντα ήθελε να είναι και θα μας εκδικείται στον αιώνα τον άπαντα. Εννοώ την πόλη των ονείρων μας, αυτή που δεν παύουμε να επιθυμούμε σαν άρρωστοι εραστές, να καταδιώκουμε απελπισμένα. Την αληθινή πόλη που θα μπορούσαμε να έχουμε, μια πόλη που θα σε άφηνε να χαζεύεις και να χάνεσαι, να ξεχνιέσαι και να επανεφεύρεις τον εαυτό σου με μια βόλτα. Αυτή που θα σε αγκάλιαζε παρηγορητικά κάθε φορά που ο αρχαίος θεσμός της οικογένειας σού βαραίνει το στήθος και βγαίνεις από το πυρηνικό διαμέρισμα να πάρεις μια ανάσα. Αυτή που θα σε δεχόταν χωρίς να σε ρωτάει ποιος είσαι και τι θέλεις. Αυτή που θα σου έδειχνε τις ομορφιές της χωρίς να ζητάει ταυτότητα. Που θα χαμογελούσε χωρίς επιφυλάξεις και θα σε οδηγούσε στα θαύματα, όπως στις ταινίες του Φελίνι. Την πόλη που δεν θα σε εξαντλούσε στην ανούσια βία. Την πόλη που θα σε εκμαύλιζε να εγκαταλείπεις την εστία, δεν θα σε κυνηγούσε να ξαναχωθείς μέσα της κάθε φορά που βγαίνεις. Που θα σου υποσχόταν το τυχαίο, όπως κάθε αληθινή πόλη, και που θα σου προσέφερε το προγραμματισμένο, πάντα, σίγουρα, εγγυημένα. Όπως κάθε αληθινή πόλη. Που θα καμάρωνε για την παλιά της γειτονιά και θα κορδωνόταν για τις καινούργιες. Την πόλη που δεν θα έκλεινε τις Κυριακές και τις γιορτές. 

Ωστόσο ακόμα κι έτσι απαράδεχτη που είναι τώρα, μπορούσε να μην κλείνει τις Κυριακές και τις γιορτές. 

Από τα ΝΕΑ το 2010
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/4560593/?iid=2 

Αγριο Καρναβάλι

Ας μπορούσε η Αποκριά να μας κατακτήσει όπως οι μεγάλες ιδέες. Αξιζε μεγαλύτερη προσοχή η παράσταση που πέτυχα τελείως τυχαία στο πάρκο, περνώντας για κάτι σοβαρότερο, στο κλίμα πια της πόλης κι εγώ, άκαμπτη, αγέλαστη, απαρατήρητη, ευτυχώς όχι αβάδιστη ακόμα. Βαδίζω και παραμιλώ.

Εκεί λοιπόν στην αμήχανη πλατεία του Κωνσταντίνου βασιλέα των Ελλήνων, του εφίππου, που πια τον βάζω στον εαυτό μου ως τεστ μνήμης, θυμάσαι ποιος ήταν ο πατέρας του, ποιος ο γιος του, όχι τη διαμάχη με τον Βενιζέλο, αυτή δεν την ξεχνάω ποτέ, δυστυχώς, μας σημαδεύουν οι διχασμοί, δεν γλιτώνουμε με τίποτε.

Εχουν φέρει καρέκλες για το καρναβάλι του δήμου, έχει και ήλιο αλλά με δόντια, τι αμφίεση κι αυτού εκ μέρους του. Πίσω από τους καθήμενους περιφέρονται οι επόμενοι καρναβαλιστές, κορίτσια που φοράνε βράκες, άνδρες με μαντίλια, διάφορες τοπικές ενδυμασίες, νέοι κυρίως, κάπως αδιάφοροι, ή προσπαθούν να δείχνουν ότι δεν τρέχει και τίποτε που φόρεσαν ένα μουστάκι και το καπέλο του παππού, είναι κουλ, σχεδόν αθέατοι.

Κι όμως έχουν προετοιμαστεί επί ώρα, έχουν ψάξει στα πατάρια τους κι έχουν δανειστεί ρούχα που οι άλλοι τρέμουν ίσως μην τα χαλάσουν, έχουν κοιταχτεί στον καθρέφτη με τις ώρες, έχουν αλλάξει, έχουν γελάσει, έχουν διστάσει κι έχουν νικήσει τον δισταγμό, έχουν προβάρει τραγούδια και χορό, σαν αυτή την παρέα αντρών από τον Μόλυβο Λέσβου, που ντυμένη με παππουδίστικες φανέλες και σώβρακα και πρόσωπα μουντζουρωμένα από κάπνα εμφανίζεται τώρα στην αυτοσχέδια σκηνή κουβαλώντας με άνεση ολόκληρη βάρκα και κραδαίνοντας τα απαραίτητα φαλλικά της σύμβολα σε κυκλική μιμική που ποιος ξέρει τι μυστήρια συμβολίζει πριν καταλήξει σε οικείο χορό.

Αν και ξέρουμε όλοι κατά βάθος τι συμβολίζει η μιμική, ξέρουμε πού αναφέρονται τα παμπάλαια μυστήρια, τι αναβιώσεις ανακαλούν μετά φόβου και θράσους, τι τελετές μαγικές που σκεπάζουν το άγριο παρελθόν αφήνοντάς το ελάχιστα να ξεσκεπαστεί στο άγριο καρναβάλι. Υπήρξαν κάποτε οι άνθρωποι φριχτοί πολύ, έτρωγαν συνανθρώπους, έσφαζαν κι έκαιγαν και βίαζαν και λεηλατούσαν, σκότωναν κι απειλούσαν, καταπιέζει βέβαια τις πρωτόγονες δυνάμεις ο πολιτισμός αλλά τους δίνει και μια χαραμάδα να εμφανίζονται για να ξορκίζονται.

Θαυμάζω τον ρυθμό του χορού που ξαναβρίσκουν οι άντρες μετά τα μαγικά τους, τι ωραία που χορεύουν τα νησιώτικα κραδαίνοντας τα ρόπαλα και τα κουδούνια τους, πόση χάρη έχει η επιστροφή τους στον ρυθμό που ξέρουμε κι αναρωτιέμαι μήπως η Αποκριά χάνει την αίγλη της όχι μόνο επειδή στη μεγάλη πόλη δεν έχουμε τρόπο να οργανώσουμε την αγριάδα μας με ασφάλεια αλλά για το αντίθετο, επειδή δηλαδή τόσο αγριέψαμε ή επιθυμούμε και υμνούμε τον πρωτογονισμό και τη βαρβαρότητα που η γιορτή χάνει το νόημά της.

Θεατρική πόλη

Την Κυριακή, θέλοντας κι εγώ να εμβαθύνω και να επιβεβαιώσω την εθνική μου ταυτότητα προσφέρθηκα να ξεναγήσω φίλους στην Ακρόπολη. Μ' αρέσει πολύ, το κάνω συχνά, το κάνω διακριτικά, μέχρι στιγμής δεν με έχουν ανακαλύψει οι επαγγελματίες ξεναγοί να με σταματήσουν, γιατί ξέρετε απαγορεύεται να ξεναγείς, κι αφού δεν με έχουν σταματήσει δεν χρειάστηκε να μάθω πόσο απαγορεύεται, αν δηλαδή απαγορεύεται τελείως ή απλώς να το κάνεις επί χρήμασι. Φαντάζομαι ότι δωρεάν μπορεί να κάνει κανείς ό,τι θέλει.

Καθώς περνούν τα χρόνια πλουτίζω τις γνώσεις μου, έχω μάθει για την Ακρόπολη ένα σωρό απίθανες λεπτομέρειες από όλη τη διάρκεια της ιστορίας της, από πριν χτιστεί μέχρι λίγο πριν πάψει να είναι κάστρο, ποια βρύση χρησιμοποιούσαν οι πολιορκημένοι στην Επανάσταση, π.χ., και τίνος είναι το μνημείο που ανακαινίζεται στη δυτική πλευρά του βράχου, αυτό με τις άσπρες κολόνες οι οποίες μπορεί και να οδηγούν σε σπηλιά.

Το έχετε προσέξει; Ολοι οι επισκέπτες ρωτούν αν είναι πόρτα, αν μπορείς να μπεις μέσα σε κάτι. Κάτι να κρύβει η βάση της Ακρόπολης. Δεν νομίζω, είναι απλώς χορηγικό μνημείο, εξηγώ, κάποιος που νίκησε στους θεατρικούς αγώνες εδώ πριν από αιώνες το έφτιαξε, είχε δικαίωμα να απαθανατίσει τη νίκη του. Ολη η περιοχή, ο δρόμος από τις καινούργιες-παλιές αυτές κολόνες ώς το μνημείο του Λυσικράτη ήταν στη σειρά τέτοια μνημεία θεατρικών βραβείων. Και πώς να ήταν άραγε το ένα δίπλα στ' άλλο; Να ήταν όμορφο το αποτέλεσμα, να ήταν αρμονικό ή να ήταν παραφορτωμένο και κιτς; Ποτέ δεν θα το μάθουμε μάλλον.

Εκείνο που ξέρουμε είναι πως η Αθήνα εκείνη την εποχή ήταν η πρωτεύουσα του θεάτρου. Πόλη θεατρική ακόμα κι όταν κινδύνευε η ύπαρξή της με πολέμους και αρρώστιες, είχε ουσιαστικά δημιουργήσει το θέατρο, εκεί στο μικρό αυτό που βλέπετε, το ερειπωμένο (δείχνω το θεατράκι του Διονύσου) κι ύστερα ξετρελάθηκε με δαύτο, κάθε τρεις και λίγο έστηνε παραστάσεις, και δώσ' του διαγωνισμοί και τριλογίες, και χορηγίες, και τρίποδες, και στην αναμπουμπούλα εκείνη, στον δημιουργικό πυρετό, γράφτηκαν τα καλύτερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου - μέχρι τον Σέξπιρ, τουλάχιστον.

Κι από το θέατρο του Διονύσου ώς την πύλη του κάστρου όλα είναι πάλι θέατρο, η στοά του Ευμένους -παρασκήνια-, ύστερα το μεγάλο θέατρο του Ηρώδη Αττικού, ακόμα πάμε εκεί και βλέπουμε παραστάσεις, θέατρο και προς την Πλάκα η οδός των Τριπόδων, δηλαδή των βραβείων. Κάτι σαν τον δρόμο με τ' αστέρια στο Χόλιγουντ ή το κόκκινο χαλί των Οσκαρ σε μάρμαρο και χαλκό. Βιομηχανία θεάματος υψηλού προϋπολογισμού.

Σκαρφαλώνουμε στον βράχο, ατενίζουμε την πόλη από ψηλά, κρυμμένα στα πυκνά της κτίρια έχει ακόμα θέατρα, κάθε χρόνο αβγαταίνουν, παλιά σινεμά γίνονται θέατρα, η παράδοση συνεχίζεται. Μπορεί να παίζονται και χίλιες παραστάσεις τη σεζόν και δεν ξέρουμε πού να πρωτοπάμε εμείς οι απόγονοι του Λυσικράτη και του Θρασύλλου και άλλων τέτοιων φαντασμένων χορηγών, να μην ξέρουμε πού να δώσουμε τον οβολό του εισιτηρίου μας, καταλαβαίνετε το δράμα μας; Γελούν οι επισκέπτες μου και μυστικά ζηλεύουν τα διλήμματά μας.

Βίος ανεόρταστος

Ακούω τους αγρότες που ετοιμάζονται να κλείσουν τους δρόμους, έχουν προβλήματα οι άνθρωποι, δεν υπάρχει αμφιβολία. Κάποια στιγμή κλείνοντας τους δρόμους αποκτούσαν, ασκούσαν, προσπαθούσαν τέλος πάντων να αποκτήσουν πολιτική εξουσία, έπαιρναν επιδόματα, αποζημιώσεις, κάτι, τώρα είναι μόνο η ελπίδα πως πάλι κάτι θα κερδίσουν από το λωλαμένο κράτος, ή μήπως συνήθισαν αυτή την ωραία χειμερινή σύναξη που τους φέρνει κοντά σε κλίμα ηρωικό κάθε χρόνο;

Υποπτεύομαι ότι περισσότερο τη βρίσκουν τώρα πια, παρά περιμένουν αποτελέσματα από την ταλαιπωρία των υπολοίπων. Γίνονται ομάδα, η μέθεξη στο διονυσιακό κλίμα των συγκεντρώσεων είναι αυταξία.

Πανάρχαιες, αταβιστικές ηδονές. Από το να κάθονται κλεισμένοι μέσα με την τηλεόραση ή να παίζουν συνέχεια χαρτιά στο καφενείο, δεν είναι σκέτο γλέντι να μαζεύονται με τα ποτά τους, με τις κάμερες, με το βασανιστήριο των άλλων να τους ζεσταίνει την καρδιά, το αγωνιστικό τους ποίημα να γεμίζει υδρατμούς τον παγωμένο αέρα; Σούπερ.

Γενικά διάγουμε βίο ανεόρταστο, κι ας προσπαθεί ο Δήμος Αθηναίων να οργανώσει αποκριάτικες γιορτές. Πλήττουμε θανάσιμα, κάθε ευκαιρία για λίγο ξέδομα είναι ευπρόσδεκτη, κι όταν έχει και την αύρα του αγώνα, ακόμα καλύτερα. Να κουνηθεί λίγο ο κόσμος ρε παιδιά, να ξεμουδιάσει ηρωικά, οπότε μετά το σουξέ της αντισκοπιανής συγκέντρωσης στη Θεσσαλονίκη, θα γίνει και στην Αθήνα παρόμοια, στην καρδιά των Απόκρεω.

Αναμένονται πρωτότυπες εμφανίσεις, πολλές φουστανέλες, ίσως και βράκες, δεν παίρνω όρκο, περικεφαλαίες, θώρακες, λοφία. Υπάρχει πλούσιο υλικό στα μαγαζιά της Πλάκας, σημειώνω για όποιον δεν το ξέρει.

Το γιατί αυτή η ανάγκη για τζέρτζελο μένει τόσο ανικανοποίητη στην καθημερινότητά μας και χρειάζεται μάλλον αυτοκαταστροφικές εκδηλώσεις για να ξεδώσει, δεν αναλύεται εύκολα, ελπίζουμε πάντα στη συνδρομή των ψυχαναλυτών.

Φαίνεται πάντως ότι η ελπίδα για προσπορισμό εξουσίας σε καταστάσεις αστάθειας παίζει ρόλο καταλυτικό, αλλιώς κάπως θα είχαν πιάσει τόπο και οι χοροί των συλλόγων, οι κοπές πίτας, οι διαγωνισμοί τραγουδιού, μαγειρικής, γυμναστικής, διάφορα τέτοια αναίμακτα, που μπορούν να εγγυηθούν διάκριση και λάμψη για μερικές ώρες, μερικούς μήνες, μερικά χρόνια, ίσως και την ανεύρεση του ανθρώπου της ζωής σου.

Αλλά δεν περιέχουν την υπόσχεση ανατροπής που ίσως σου δώσει το πάνω χέρι, ίσως σε φέρει στην πάνω βόλτα, ή απλώς σου προσφέρει την ευκαιρία να καταστρέψεις το κτίριο που ζηλεύεις, να ταλαιπωρήσεις τον άνθρωπο της πόλης που σου τη σπάει κ.λπ. Τέτοιες χαρές πού να τις βρεις στις απλές γιορτές; Οπότε, ζήτω η αναρχία, η πρόκληση και το επικίνδυνο τζέρτζελο, να τρέμουν οι εχθροί μας.

✕