Μαραθώνιος στη γέφυρα

Η φωτογραφία δείχνει τη γέφυρα του Βοσπόρου γεµάτη ανθρώπους. Συνήθως είναι γεµάτη αυτοκίνητα. 

Τις ώρες αιχµής για να περάσεις από τη µία πλευρά στην άλλη, από την Ευρώπη στην Ασία ή το ανάποδο, χρειάζεσαι ένα δίωρο. Μόνο δύο γέφυρες έχει ο Βόσπορος, πώς να χωρέσει ο κόσµος; Αλλά την Κυριακή δεν είχε αυτοκίνητα, οι πεζοί που την πληµµύρισαν έτρεχαν στον Ευρασιατικό Μαραθώνιο. 

Το κάνουν κάθε χρόνο τώρα τελευταία, και δεν σκέφτηκαν να ονοµάσουν τον Μαραθώνιο κάπως αλλιώς. Δεν σκέφτηκαν ότι ο µαραθώνιος έχει ονοµαστεί έτσι από τη µάχη του Μαραθώνα, όπου οι αρχαίοι Αθηναίοι νίκησαν τους αρχαίους Πέρσες και ίσως θα έπρεπε κι αυτοί ως Τούρκοι, και άρα συγγενείς ή απόγονοι των αρχαίων Περσών, να βρουν κάτι δικό τους, να µην υιοθετήσουν το όνοµα αυτό για τον µεγάλο αγώνα δρόµου, να συµπαρασταθούν ύστερα από τόσα χρόνια στη νικηµένη ανατολίτικη υπερδύναµη. Αλλά όχι, ο µαραθώνιος έχει περάσει σε όλες τις γλώσσες, σε όλες τις ηπείρους, ο καθένας τον βλέπει ως αναµέτρηση µε τις δυνάµεις του, το αναγνωρίζει ως πανανθρώπινη παράδοση. Αυτή είναι η τελική νίκη του Μαραθώνα, όσο και να προσπαθούν οι κάτοικοί του να γιορτάσουν την επέτειο της µάχης µε βαρετά πανηγύρια. Ο Μαραθώνας προ πολλού δεν µπορεί να σηµαίνει πια αντιθέσεις και συγκρούσεις. Στη γέφυρα του Βοσπόρου που ενώνει την Ευρώπη µε την Ασία, σε αυτήν την τόσο ιδιότυπη γεωγραφικά περιοχή, µαζεύτηκαν τόσο πολλοί που είναι να απορείς πώς κατάφεραν να φτάσουν απέναντι έτσι στριµωχτά, τρέχοντας κιόλας. Σε ποια κατεύθυνση τρέχουν δεν φαίνεται, µοιάζει να στριµώχνονται στις πύλες της Ευρώπης, θυµίζουν τους µετανάστες τους οποίους η Γηραιά Ηπειρος δεν θέλει, µπορεί όµως να επιστρέφουν και στην Ασία. Ονόµατα αυθαίρετα οι ήπειροι, τα πόδια των ανθρώπων διανύουν αποστάσεις.