Σε τεντωμένο σκοινί ισορροπούμε. Τι θα γίνει με τον πόλεμο; Κάτω από τον φόβο
των τρομοκρατικών επιθέσεων, υποβόσκει ο φόβος των συναισθημάτων που θα
γεννήσει η αμερικανική εκστρατεία στους μουσουλμάνους ανά τον κόσμο. Μέσα στον
ορυμαγδό βρίσκουν ακόμα το κουράγιο πολλοί και δίνουν συμβουλές μετριοπάθειας.
Να προσπαθήσει και το Ισραήλ να έρθει σε συνεννόηση με τους Παλαιστινίους. Να
ξανασκεφτούν οι ΗΠΑ τη στάση τους απέναντι στο Ιράκ. Να μη νιώθουν
απειλούμενοι και αδικημένοι όλοι οι μουσουλμάνοι του κόσμου. Ευνοεί το κλίμα
των επιχειρήσεων τέτοιες φωνές; Μπορεί ν' αλλάξει υπό πίεση η πολιτική; Στο
μεταξύ, για να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας, πρέπει κι εμείς κάτι να
κάνουμε, εδώ στην Ελλάδα εννοώ. Έχουμε μερικούς αδικημένους μουσουλμάνους
ανάμεσά μας. Τόσα χρόνια κουβεντιάζουμε, να χτιστεί ένα τζαμί, μήπως πρέπει να
το χτίσουμε τώρα; Μπορούμε εμείς να τα βάλουμε με τις προκαταλήψεις μας, να
αποδείξουμε ότι σε κρίσιμες στιγμές οι άνθρωποι αλλάζουν; Τότε θα δικαιούμαστε
να ελπίζουμε και να απαιτούμε να αλλάξουν οι ΗΠΑ, και όχι μόνο, τη στάση τους
απέναντι σε τόσα καυτά ζητήματα που θεωρούμε ότι βρίσκονται στη ρίζα της
τρομοκρατίας. Μπορούμε να αλλάξουμε στάση απέναντι στους πρόσφυγες από τις
επικίνδυνες ζώνες, να τους διευκολύνουμε, να τους περιθάλψουμε, να
ανασκουμπωθούμε ως έθνος, κράτος και κοινωνία, για να κάνουμε πράξη τα ωραία
ανθρωπιστικά μας λόγια, την αντιπολεμική μας άποψη; Μπορούμε, μέσα μας ο
καθένας, να αντικρύσουμε τους ρατσισμούς μας και να τους φιμώσουμε; Αν κανείς
δεν δέχεται να προσπαθήσει πρώτος, σημαίνει ότι οι άνθρωποι τραβάνε ξανά τον
δρόμο της φύσης τους, πεδικλωμένοι στις λογικές του ανυποχώρητου, ανώριμοι και μοιραίοι.
https://www.tanea.gr/2001/10/09/opinions/analwsima-logia-kai-prakseis/
των τρομοκρατικών επιθέσεων, υποβόσκει ο φόβος των συναισθημάτων που θα
γεννήσει η αμερικανική εκστρατεία στους μουσουλμάνους ανά τον κόσμο. Μέσα στον
ορυμαγδό βρίσκουν ακόμα το κουράγιο πολλοί και δίνουν συμβουλές μετριοπάθειας.
Να προσπαθήσει και το Ισραήλ να έρθει σε συνεννόηση με τους Παλαιστινίους. Να
ξανασκεφτούν οι ΗΠΑ τη στάση τους απέναντι στο Ιράκ. Να μη νιώθουν
απειλούμενοι και αδικημένοι όλοι οι μουσουλμάνοι του κόσμου. Ευνοεί το κλίμα
των επιχειρήσεων τέτοιες φωνές; Μπορεί ν' αλλάξει υπό πίεση η πολιτική; Στο
μεταξύ, για να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας, πρέπει κι εμείς κάτι να
κάνουμε, εδώ στην Ελλάδα εννοώ. Έχουμε μερικούς αδικημένους μουσουλμάνους
ανάμεσά μας. Τόσα χρόνια κουβεντιάζουμε, να χτιστεί ένα τζαμί, μήπως πρέπει να
το χτίσουμε τώρα; Μπορούμε εμείς να τα βάλουμε με τις προκαταλήψεις μας, να
αποδείξουμε ότι σε κρίσιμες στιγμές οι άνθρωποι αλλάζουν; Τότε θα δικαιούμαστε
να ελπίζουμε και να απαιτούμε να αλλάξουν οι ΗΠΑ, και όχι μόνο, τη στάση τους
απέναντι σε τόσα καυτά ζητήματα που θεωρούμε ότι βρίσκονται στη ρίζα της
τρομοκρατίας. Μπορούμε να αλλάξουμε στάση απέναντι στους πρόσφυγες από τις
επικίνδυνες ζώνες, να τους διευκολύνουμε, να τους περιθάλψουμε, να
ανασκουμπωθούμε ως έθνος, κράτος και κοινωνία, για να κάνουμε πράξη τα ωραία
ανθρωπιστικά μας λόγια, την αντιπολεμική μας άποψη; Μπορούμε, μέσα μας ο
καθένας, να αντικρύσουμε τους ρατσισμούς μας και να τους φιμώσουμε; Αν κανείς
δεν δέχεται να προσπαθήσει πρώτος, σημαίνει ότι οι άνθρωποι τραβάνε ξανά τον
δρόμο της φύσης τους, πεδικλωμένοι στις λογικές του ανυποχώρητου, ανώριμοι και μοιραίοι.
https://www.tanea.gr/2001/10/09/opinions/analwsima-logia-kai-prakseis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου